Παράκληση: Για μία και μόνη φορά ας επικεντρωθούμε στο Εθνικό συμφέρον.

Παρατηρώ μια δυστοκία προσδιορισμού του Εθνικού συμφέροντος στην παρούσα φάση. Αυτή η δυστοκία επεκτείνεται σε όλο το πολιτικό σύστημα και στα πρόσωπα που το απαρτίζουν και είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε καταστροφή.

Χοντρικά μέσα στην δυστοκία υπάρχουν δυο τάσεις: Οι μνημονιακοι και οι αντιμνημονιακοί.  Οι πρώτοι πιστεύουν ότι το μνημόνιο και η πιστή εφαρμογή του είναι η μόνη σωτηρία και ίσως ο μόνος δρόμος επιστροφής σε μια χαμένη ομαλότητα.

Και η δεύτερη τάση, οι αντιμνημονιακοι,  πιστεύουν ότι το μνημόνιο είναι το τελευταίο μέσο που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο και οι αγορές -με όχημα τον ΓΑΠ-, για να πάρουν πίσω τα δανεικά, να ξεπουλήσουν τα πάντα προς όφελος τους, (ορυκτός πλούτος, ΔΕΚΟ, αιγαίο τις ζωές μας)  και διαλύσουν ότι απόμεινε όρθιο στην χώρα, στα εργασιακά, στην υγεία-πρόνοια  και στο κοινωνικό κράτος.

Για τους πρώτους το μνημόνιο είναι οδικός χάρτης, επικοινωνιακό εργαλείο, και ευκαιρία και μέσο επιστροφής στην ευημερία ενώ  για τους δεύτερους είναι η προσωποποίηση του Αττίλα με διάφορα σχέδια αποχρώσεις ή φιοριτούρες. Οι πρώτοι σπρώχνουν την κατάσταση προς την εφαρμογή του μνημονίου και οι δεύτεροι παίζουν λυσσώδη άμυνα.Όλοι τους επιδιώκουν μια επιστροφή στο «ομαλό» παρελθόν και η μόνη διαφορά είναι στο πόσο πίσω είναι αυτό το παρελθόν. Την ίδια στιγμή  και το μνημόνιο ακόμη και εάν επιμηκυνθεί ή επαναδιαπραγματευθεί  είναι αδιέξοδο και ο πιο σίγουρος δρόμος προς το περιθώριο την απώλεια της ψήφου στην ΕΕ και στην υπανάπτυξη

Όμως τα πράγματα είναι μάλλον απλά, η πορεία της Ευρώπης κατανοητή, και οι δυνατότητες της Ελλάδος ξεκάθαρες. Το εθνικό συμφέρον  επιτάσσει:

• Είτε να παραμένουμε στην Ευρώπη εφόσον αυτή κάνει  ευρωομόλογο και επιτύχουμε ίσους όρους δανεισμού και άρα ίσες δυνατότητες ανάπτυξης, ευκαρίες παράγωγης, επενδύσεων
• Είτε  και πάλι το εθνικό συμφέρον επιτάσσει να φύγουμε από την Ευρώπη με δραχμές να υποτιμήσουμε το νόμισμα μας να και να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα μας

Ο πρόεδρος του Οικονομικού Ινστιτούτου Ιfo του Μονάχου Χανς Βέρνερ Ζιν το λεει σήμερα στο Βημα

«Η τρίτη εναλλακτική λύση θα ήταν η Ελλάδα να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ και να υποτιμήσει τη δραχμή σε αντίστοιχα μεγέθη. Αν αυτό συνοδευτεί από μορατόριουμ στο χρέος παρόμοιας τάξεως, τότε η ανταγωνιστικότητα γρήγορα θα εκτοξευθεί, αλλά θα οδηγήσει σε ένα “bank run”, δηλαδή σε μαζική ανάληψη καταθέσεων, εξέλιξη που θα προκαλούσε χρεοκοπία στις τράπεζες. Τότε οι τράπεζες θα έπρεπε να επανιδρυθούν και η Ευρωπαϊκή Ενωση θα μπορούσε να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση».

Μόνο αν τα κατανοήσουμε  και κοινοποιήσουμε αυτά τα δυο ενδεχόμενα μπορεί να στηθεί εθνικό μέτωπο  και γραμμή άμυνας πίσω από την οποία θα συμπαραταχτούν όλοι  και -οι τράπεζες και τα κόμματα και οι πολίτες- θα πετύχουμε την υπέρβαση της κρίσης. Εναλλακτικά ο μόνος δρόμος για την πατρίδα  είναι το περιθώριο απο το οποίο θα επιπλεύσουν οι φελοί τύπου ΓΑΠ .

Γιάννης Παπαϊωάννου