του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου
Την ώρα που οι μη έχοντες πολίτες καλούνται σε δυσβάσταχτες θυσίες "για να σωθεί η πατρίδα" (α) οι ηγέτες της δεν προσφέρουν παράδειγμα θυσίας, (β) η κυβέρνηση αποφεύγει να αγγίξει τους έχοντες, (γ) οι πολιτικοί ενδιαφέρονται να φορτώσουν τις ευθύνες οι μεν στους δε.
Μπροστά στην κρίση –και ανεξάρτητα από την απαίτηση να παρθούν τα «σωστά» τεχνοκρατικά μέτρα (για το ποια είναι αυτά θα μπορούσαμε να συζητάμε χωρίς τέλος)– ο λαός θα περίμενε από τους πολιτικούς:
α. Να δώσουν το παράδειγμα, με τη μείωση του αριθμού των βουλευτών στο ελάχιστο (200, κατά το Σύνταγμα), τη δραστική περικοπή προνομίων (αμοιβών πάσης φύσεως, συντάξεων, ανταλλαγμάτων σε είδος…) και –γιατί όχι;– με την προσφορά στο κράτος μεγάλων χρηματικών ποσών ή ακινήτων απ’ τους πλουσιότερους.
Τέτοιες θυσίες προσφέρουν οι ηγέτες, όταν “η πατρίδα βρίσκεται σε πόλεμο”, όχι… μειώσεις αποδοχών κατά το ίδιο ποσοστό με εκείνες των μικροσυνταξιούχων!
β. Να επιβάλουν τα ανάλογα βάρη και στους έχοντες (“βάλτε να πληρώσουν επιτέλους και οι πλουσιότεροι!”, ξέσπασαν οι του ΔΝΤ).
Σήμερα, οι μη έχοντες συνθλίβονται και οι έχοντες εισφέρουν απλώς… “τον οβολόν τους”:
- Στον ιδιωτικό τομέα, οι “έξυπνοι” (“γνωστοί-άγνωστοι” μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι, μεγαλοδημοσιογράφοι…) συνεχίζουν να πλουτίζουν, φοροδιαφεύγοντας ή φοροκλέπτοντας, “και κανείς δεν κάνει τίποτα!” (μας πετάει κατάμουτρα ένας της Τρόικας και δεν βλέπουμε κανένα πολιτικό να κοκκινίζει).
- Στον δημόσιο τομέα, οι μικρομισθωτοί/μικροσυνταξιούχοι (των 10 ή 20 χιλ. ευρώ) συντρίβονται και τα μεγαλοστελέχη (των 50, 100, 200 χιλ. ευρώ) απλώς “συνεισφέρουν” (με μειώσεις των αποδοχών τους κατά το ίδιο ποσοστό με εκείνο των μικροσυνταξιούχων).
γ. Να αναγνωρίσουν τις ευθύνες τους και να εγκαταλείψουν το υποκριτικό παιχνίδι του «ποιος έφταιξε»:
- παραδεχόμενοι ότι «συνέβαλαν» το ίδιο όλοι τους (μαζί με τους «συνεργάτες» τους μεγαλοδημοσιογράφους και μεγαλοσυνδικαλιστές) στο σημερινό μας χάλι σ’ όλους τους τομείς (δημόσια διοίκηση, παιδεία, υγεία, οικονομία...), στην απουσία υποδομών, την κατασπατάληση πόρων, τη διαφθορά, τη διαμόρφωση μιας διαλυτικής νοοτροπίας στην κοινωνία...
- σταματώντας τη φαρσοκωμωδία των εξεταστικών επιτροπών (που συγκροτούνται όχι για «να αποδοθεί δικαιοσύνη» και «να λάμψει η αλήθεια», αλλά για να πληγεί ο κομματικός αντίπαλος και να αποκομισθούν κομματικά οφέλη) και αναθέτοντας την έρευνα για τυχόν ποινικές ευθύνες πολιτικών απ’ ευθείας στη Δικαιοσύνη (χωρίς τη μεσολάβηση των διαβόητων αυτών επιτροπών), σύμφωνα με την –ξεχασμένη από πολιτικούς και ΜΜΕ (γιατί άραγε;)– πρόταση του καθηγητή Ν. Αλιβιζάτου (άρθρο του "Ποινική ευθύνη υπουργών: υπάρχει λύση”, "Καθημερινή" 12.7.09)*.
Σήμερα, η κομματική και η δημοσιογραφική προπαγάνδα δεν πείθουν πια κανένα.
Απαιτούνται πράξεις, παράδειγμα, δικαιοσύνη στις θυσίες, αναγνώριση ευθυνών.
* “… κάθε φορά που θα διαβιβάζονται στη Βουλή στοιχεία εναντίον υπουργών ή πρώην υπουργών τους, θα τα υποβάλλουν χωρίς χρονοτριβή στο δικαστικό συμβούλιο της παρ. 4 του άρθρου 86 του Συντάγματος, προκειμένου αυτό να αποφασίσει την παραπομπή ή όχι των κατηγορουμένων. Για να γίνει αυτό, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ χρειάζεται να δεσμευθούν σε ένα πράγμα: ότι οσάκις διαβιβάζονται στη Βουλή στοιχεία κατά υπουργού τους, η τελευταία θα ασκεί μόνον τύποις την προβλεπόμενη από το Σύνταγμα αρμοδιότητά της, δηλαδή θα διώκει τον εγκαλούμενο χωρίς να ερευνά καθόλου την υπόθεση. Και τούτο, χωρίς προηγούμενη συζήτηση, με τυπική απλώς ψηφοφορία, στην οποία, αν τα δύο αυτά κόμματα συμφωνήσουν, θα είναι πολύ εύκολο να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες 151 ψήφοι, παρά τη μυστικότητα της ψηφοφορίας”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου