Άλλη μια μήνυση πρόκειται να κατατεθεί κατά των ΜΑΤ και της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη

,..... με αφορμή τη συμπεριφορά των αστυνομικών δυνάμεων στην πορεία για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τα δύο παιδιά της οικογένειας Βαφειάδη, μαζί με τη μητέρα τους, περιέγραψαν στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία πώς κατέληξαν στο νοσοκομείο μετά τη διαδήλωση της 6ης Δεκεμβρίου.

Ο 25χρονος Μιχάλης Βαφειάδης, φοιτητής αρχιτεκτονικής, βγήκε χθες «άρον άρον γιατί δεν άντεχε» από το ΚΑΤ, με επτά ράμματα στο κεφάλι και θλάση στον εγκέφαλο, σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας. Στις 6 Δεκεμβρίου είχε κατέβει στην πορεία μνήμης για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο μαζί με την αδελφή του, Νάγια. Όντας περιφρουρημένοι στο φοιτητικό μπλοκ της Νομικής «στάθηκαν στη Βουλή, φώναξαν συνθήματα κι επέστρεψαν στα Προπύλαια συγκροτημένα, γιατί επικρατούσε κλίμα τρομοκρατίας» όπως δηλώνει ο νεαρός ενώ σημειώνει ότι σε όλη τη διαδρομή τα ΜΑΤ τους πήγαιναν «προκλητικά "καροτσάκι"».

Η 20χρονη αδελφή του περιγράφει τα χημικά και τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης που έπεσαν επάνω τους φτάνοντας στα Προπύλαια: «Μας περικύκλωσαν οι διμοιρίες σαν μέγκενη. Τα παιδιά έπεφταν στην άσφαλτο. Δεν μπορούσα να τρέξω. Προσπάθησα να κρατηθώ, να μη συλληφθώ. Πιάστηκα από μια ασπίδα. Είδα έναν πυροσβεστήρα, ένιωθα τα χτυπήματα στην πλάτη». Ο Μιχάλης έτρεξε να συγκρατήσει τη Νάγια: «Τη σήκωσα και βρέθηκα αντιμέτωπος με ΜΑΤατζή. Με χτυπούσε με το κλομπ στα χέρια, τα πόδια, τα πλευρά. Τράβαγα τη Νάγια. Με χτύπησε στο κεφάλι».

«Πριν από δύο χρόνια δολοφόνησαν ένα παιδί. Σήμερα δολοφονούν το μέλλον μας, εμάς τους ίδιους. Θα οργανώσουμε μαζικά, φοιτητικά μπλοκ» δηλώνει ο νεαρός, που το αριστερό του χέρι εμφανίζει παράλυση μετά το χτύπημα στο κεφάλι. «Κυκλοφορούν κι άλλοι σαν τον Κορκονέα», προσθέτει.

Όπως ανέφερε στην εφημερίδα η μητέρα του Μιχάλη, Αντωνία Αθανασοπούλου, τα παιδιά μεταφέρθηκαν με ταξί στο νοσοκομείο «Λαϊκό» που εφημέρευε. «Έφεραν άλλα 15 παιδιά τραυματισμένα από κλομπ, με ανοιγμένα κεφάλια. Άλλος πήγε να σώσει την κοπέλα του, κι άλλος επέστρεφε στο σπίτι απ' τη δουλειά». Από το «Λαϊκό» τους έστειλαν στο νοσοκομείο ΚΑΤ για να εξετασθούν από νευροχειρουργό.

«Ακτινογραφίες τραυματισμένων κρανίων, τοποθετημένες στη σειρά, γέμιζαν το φωτεινό πίνακα του ακτινολογικού του νοσοκομείου ΚΑΤ. Με εξογκώματα και βαθουλώματα. Μετά τα μεσάνυχτα, ανάμεσα στους γιατρούς που έραβαν και χειρουργούσαν τα παιδιά, χώθηκαν οι ασφαλίτες. Υπέβαλαν ερωτήσεις σε αιμόφυρτους νέους, χτυπημένους απ' τα ΜΑΤ. Για να τους φορτώσουν κατηγορίες...» δηλώνει η κ. Αντωνία.

Τότε, θυμάται ο Μιχάλης, «ήρθαν από την Ασφάλεια κι άρχισαν τις ερωτήσεις. Η μάνα φώναζε στους αστυνομικούς ότι αυτοί πρέπει ν' απολογηθούν. Να μη μετατρέψουν τα θύματα σε θύτες. Οι γιατροί δεν προλάβαιναν να εξετάζουν. Δύο νευροχειρουργοί, οι Κ. Βλάχος και Χρ. Παπαζαχαρίας, θυμωμένοι έδιωχναν τους ασφαλίτες».

Ο ίδιος πιστεύει πως «η πολιτική αυτή στηρίζεται στη βία. Αντί να μας δώσει απαντήσεις τι θα γίνει με την ανεργία και το μέλλον μας, ανοίγει κεφάλια για να μας τρομοκρατήσει. Μας έριχναν κάτω, πεσμένους μας κλοτσούσαν και μας χτυπούσαν. Και μετά, τη στιγμή της αγωνίας, έστειλαν ασφαλίτες να μας μετατρέψουν σε κατηγορούμενους. Κατασκευάζονται Κορκονέες. Κατάλαβα πόσο λίγο απέχει να είσαι νεκρός».