Η Γερμανία εμφανίζεται να θέλει την ελάχιστη δυνατή εμπλοκή. Είναι όμως έτσι;
Δεν συμμερίζομαι την υπέρμετρη αισιοδοξία έως αφέλεια ορισμένων στην χώρα μας και στην Ευρώπη για το τι μέλει να συμβεί στην ευρωζώνη τους αμέσως επόμενους μήνες. Η Γερμανία από την αρχή της κρίσης που την βίωσε χαλαρά εφάρμοσε την στρατηγική της λιγότερης δυνατής εμπλοκής. Οι γερμανική elite αντιμετώπισε την «μη κρίση» της ως επιτυχία της πολιτικής και ως αποτυχία των άλλων. Ακόμη παραπέρα θεώρησε εξ αρχής -και όχι εντελώς άδικα- ότι όλοι οι νηστικοί ευρωπαίοι περιμένουν από την Γερμάνια να τους ταΐσει ή να τους σώσει και από αυτό το σημείο και μετά πέρασε στην στρατηγική της λιγότερης δυνατής εμπλοκής. Είναι σαφές ότι περισσότερη εμπλοκή σημαίνει περισσότερα χρήματα από την Γερμανία προς την ΕΕ.
Και οκ να τα δώσουν αλλά όχι χωρίς αντάλλαγμα και στην προκειμένη περίπτωση αντάλλαγμα σημαίνει ταπείνωση του τζαμπατζή μπαταχτσή εταίρου και δέσιμο του στο άρμα ενός μελλοντικού Γερμανικού πανευρωπαϊκού Έθνους.
Διότι είναι γνωστό ότι η Γερμανία η Ευρώπη είναι πάνω από όλους και ο στόχος όλων είναι να σωθεί το ευρώ.
Κατά την γνώμη μου λοιπόν δεν θα γίνει τίποτα παραπάνω από όσα έχουν προγραφεί η έχουν ήδη γίνει και αυτό μόνο όταν θα υπάρχει πολύ ισχυρός λόγος για να γίνει. Καθώς άπαντες περιμένουν από τους Γερμανούς να οδηγήσουν, είναι προφανές ότι οι γερμανοί θα προγραμματίσουν τα πάντα σαν μια γραμμή παράγωγης της BMW: Φοβέρες των εταίρων για να μην μπουν στο μηχανισμό, είσοδος εταίρων στο μηχανισμό και μνημόνια και σκληρά μέτρα, ελεγχόμενες χρεωκοπίες αναδιάρθρωση χρέους, και αύξηση του κεφαλαίων του μηχανισμού μέσω ευρωομόλογου και από εκεί και πέρα ουδέν. Σε αυτή την γραμμή παραγωγής ο εταίρος θα μπαίνει κάθιδρος μα και χοντρούλης και ροδαλός και θα βγαίνει φανερά αδυνατισμένος και ισχνός μα ασφαλής. Κάτι σαν υποχρεωτικό αδυνάτισμα με συνταγή γιατρού καθώς τα λέει και ο Ν. Στρος Καν.
Και με αυτό το τρόπο οι Γερμανοί θα χτίζουν το imperioum τους αρπάζοντας μια ιστορική ευκαρία.
Και όλα αυτά θα γίνουν όταν πλέον δεν θα υπάρχει τρόπος για να τα αποφύγεις.
Είναι τόσο Γερμανικό, τόσο σατανικά απλό, που είναι τέλειο.
Η κρίση του 1929 γέννησε το τρίτο Ραιχ και η παρούσα με ειρηνικά μέσα γεννά το τέταρτο.
Γιάννης Παπαϊωάννου,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου