Γράφει ο Χρίστος Γούδης
«Στην αρχή σε αγνοούν,
μετά προσπαθούν να σε γελοιοποιήσουν,
μετά να σε πολεμήσουν,
και μετά τους νικάς».
Μαχάτμα Γκάντι
Η διερεύνηση της προέλευσης και της ανάγκης του γέλιου στον άνθρωπο, όπως και οι μηχανισμοί παραγωγής του, έχουν κατά καιρούς απασχολήσει στοχαστές και επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων.
Η έκρηξη του γέλιου όταν ακούμε κάτι αστείο είναι πάντα συνυφασμένη με την απρόσμενη συνάντησή μας με κάτι παράδοξο, κάτι που εμείς προσλαμβάνουμε ως παράδοξο. Κι όσοι μας διηγούνται ή μας προβάλλουν τηλεοπτικά κάτι για να γελάσουμε, είναι γιατί το θεωρούν οι ίδιοι αστείο. Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Γιατί το τί θεωρεί κάποιος αστείο ενέχει έναν υποκειμενισμό, εξού και το αρχαιοελληνικό: «γελά ο μωρός καν τι μη γελοίον είναι», γελά ο ηλίθιος ακόμη κι αν κάτι δεν είναι για γέλια. Εξού και η έκρηξη γέλιου ενός ακροατηρίου κανιβάλων της Αφρικής μπροστά στα λεγόμενα του Αϊνστάϊν. Εξού και η κουλτουριστική διάσταση του γέλιου, η σχετιζόμενη με την πνευματική καλλιέργεια ή μή, αυτού ή αυτών που προσλαμβάνουν κάτι ως παράδοξο λόγω της υστέρησης γνώσεων ή της έλλειψης εγκεφαλικής ουσίας στο κρανίο τους.
Έτσι και με την τηλεοπτική «Ελληνοφρένεια» του ΣΚΑΪ (που σκάει;). Οι επινοητές της για παράδειγμα, πριν από μερικές μέρες, θεώρησαν ότι οι τηλεθεατές τους θα έπρεπε να ξεκαρδιστούν στα γέλια ακούγοντας τα σημαντικότερα αποσπάσματα της ομιλίας μου γύρω από τα γεγονότα των Ιμίων, που εκφωνήθηκε στην εκδήλωση της Νεολαίας του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού στην Αθήνα, στις 30 Ιανουαρίου 2011. Έτσι, προέβαλαν ως ψυχοπαθητική παραδοξολογία την προτροπή μου προς τους νέους της Ελλάδος:
«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, στα τρωκτικά, στις μαϊμούδες, στους σαλίγκαρους και σε όλους τους τραβεστί-τιτουλάριους που έχουν μετατρέψει τους νόμους σε διαπλεκόμενους υπονόμους, και αυτό που κάποτε λέγαμε Ελλάδα σε κήπο αναρριχητικών φυτών. Φωτιά και τσεκούρι στον Τούρκο και σε κάθε Τούρκο που μιλά ελληνικά και δηλώνει Έλληνας. Και ό,τι γίνει, και όπως έρθει, και ό,τι μείνει. Ό,τι κι αν γίνει, κι ό,τι κι αν μείνει θα’ χει τουλάχιστον τιμή και θα πορεύεται με το κεφάλι ψηλά. Κι όταν το κεφάλι μείνει ψηλά, θα μείνουν πολλά και θα γίνουν πολλά. Και δεν θα ντρέπεται κανείς που γεννιέται Έλληνας».
Κατ’ αυτούς, η επίκληση στην εθνική υπερηφάνεια και αλκή, αποτελεί ένα ξεκαρδιστικό αστείο, γιατί προφανώς οι ίδιοι, ως αληθείς γραικύλοι, αισθάνονται πολύ βολικά ως καρπαζοεισπράκτορες των Τούρκων (τουρκόφωνων και...ελληνόφωνων). Το ίδιο ξεκαρδιστική θεώρησαν και την εισήγησή μου για την αναγκαιότητα υϊοθέτησης μίας μαχητικής στρατηγικής βάθους έναντι της Τουρκίας, που έχει και παλαιότερα υποδειχθεί από σημαντικούς πολιτικούς αναλυτές, όπως για παράδειγμα, από τον Παναγιώτη Κονδύλη, στο επίμετρο της ελληνικής έκδοσης του διεθνώς αναγνωρισμένου έργου του «Θεωρία του πολέμου» (1998). Σας την παραθέτω:
«Και να μην ξεχνάτε ποτέ ότι οι Τούρκοι γνωρίζουν πολύ καλά πως σε ένα πόλεμο μαζί μας, ριψοκινδυνεύουν να χάσουν την Κωνσταντινούπολη. Το γνωρίζουν και το φοβούνται. Και ορθώς φοβούνται. Η διάβαση του Έβρου (και η ανάκτηση της Ανατολικής Θράκης) θα πρέπει να είναι ο κύριος στρατηγικός στόχος της εθνικής μας προσπάθειας, αν και όταν η ρήξη με την Τουρκία καταστεί αναπόφευκτη. Και σ’ όποιον πει: «ου διαβατός» η απάντηση είναι μία και μοναδική, την έδωσε ο Αλέξανδρος στον Γρανικό: «διαβατέος». Από την Κωνσταντινούπολη περνά η ελευθερία της Κύπρου και η ελληνικότητα του Αιγαίου».
Υποθέτω ότι οι δι-ανοητές της «Ελληνοφρένειας» θα θεωρούν εξίσου ξεκαρδιστικό και το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ και την ανάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Εβραίους, σχεδόν 2.000 χρόνια μετά τον ξεριζωμό τους από τα πάτρια εδάφη τους, χάρις στο μεσσιανικό «πιστεύω» ενός λαού, που ποτέ δεν ξέχασε την χαμένη του πατρίδα στα τραγικά χρόνια της δισχιλιετούς διασποράς του και που κατόρθωσε, πιστός στα πεπρωμένα του έθνους του, να κάνει πράξη το όνειρό του, επανερχόμενος στην πατρίδα του. Ίσως γιατί η εθνική μνήμη των συντελεστών της «Ελληνοφρένειας» είναι πολύ ασθενική. Όμως η έλλειψη μνήμης είναι ίδιον των πιθήκων και όχι των ανθρώπων.
Κάτω από αυτό το σκεπτικό, η «Ελληνοφρένειά» τους (τίτλο τον οποίο χρησιμοποίησε άλλωστε με πηχιαία γράμματα και η εφημερίδα «Τα Νέα», για να χαρακτηρίσει την ομόφωνη απόφαση των Ανωτάτων Ελλήνων Δικαστών περί της αντισυνταγματικότητας της απονομής ιθαγένειας με συνοπτικές διαδικασίες στους αλλογενείς που κατακλύζουν την πατρίδα μας), θα ήταν περισσότερο δόκιμο να ονομάζεται «Ολιγοφρένεια», για να μπορούν και οι Έλληνες, που ακόμη επιμένουν να υπάρχουν στην Ελλάδα, να ξεκαρδίζονται με τη σειρά τους στα γέλια με τους συμπαθείς πιθηκοειδείς που θεωρούν ότι μας διασκεδάζουν με τις επιλογές τους, μη αντιλαμβανόμενοι ότι γελάμε με τα «μούτρα» τους. Όντως, τα όρια της βλακείας εκτείνονται μέχρι τον ΟΥΡΑΝΟ, αγγλιστί ΣΚΑΪ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου