Περί συγχωνεύσεως ΠΑΣΟΚ-ΝΔ

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Πληθαίνουν οι «τίμιες φωνές» της διαπλοκής που επιζητούν την συγχώνευση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, τώρα που στο χρηματιστήριο αξιών της πολιτικής οι μετοχές των δύο κυβερνητικών κομμάτων παρουσιάζουν δραματική υποχώρηση.

Οι άνθρωποι έχουν δίκιο. Αν τα δύο κόμματα που οδήγησαν την χώρα στη χρεοκοπία και τη κοινωνία στα πρόθυρα της διάλυσης δεν συγχωνευτούν, στο πλαίσιο κάποιας μορφής συνεργασίας για την σωτηρία του τόπου ασφαλώς, η διαπλοκή δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί περεταίρω την εξέλιξη και τις συνέπειες της πτώχευσης. 

 

Ο όρος «διαπλεκόμενα συμφέροντα» ορίζεται έτσι ακριβώς όπως σημειώνεται σε τηλεγράφημα της αμερικανικής Πρεσβείας που γνωστοποιήθηκε μέσω του wikileaks: «αναφέρεται αποκλειστικά στον ιστό των σχέσεων μεταξύ ΜΜΕ, επιχειρήσεων και κυβέρνησης. Οι σχέσεις αυτές είναι πιο περίπλοκες από αυτές μεταξύ θεών, ημίθεων και ανθρώπων στην ελληνική μυθολογία», γράφει ορθότατα ο ευσυνείδητος και καλά ενημερωμένος συντάκτης του τηλεγραφήματος, ο οποίος επιχειρεί να διαφωτίσει καλύτερα τους προϊσταμένους του για τον ένα από τους πόλους της διαπλοκής, σημειώνοντας: «Τα ιδιωτικά ΜΜΕ της Αθήνας ανήκουν σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που έχουν δημιουργήσει ή κληρονομήσει περιουσίες από τη ναυτιλία, τις τράπεζες, τις τηλεπικοινωνίες, τον αθλητισμό, τα πετρέλαια, τις ασφάλειες κ.τ.λ και που έχουν δεσμούς αίματος, γάμου ή μοιχείας με πολιτικούς και κυβερνητικούς αξιωματούχους και άλλους μεγιστάνες των ΜΜΕ και των επιχειρήσεων. Για παράδειγμα, ο εφοπλιστής και επενδυτής στο Mega Channel, Βαρδής Βαρδινογιάννης είναι ο καλύτερος φίλος του Χρ. Λαμπράκη, εκδότη των εφημερίδων "Το Βήμα", "Τα Νέα", "Athens News" και του in.gr και ο Λαμπράκης έχει συμβόλαια κατασκευής δημοσίων έργων. Τα δύο παιδιά του Βαρδινογιάννη έχουν παντρευτεί με μέλη των οικογενειών Γουλανδρή και Νομικού. Η αδελφή του Ελένη είναι παντρεμένη με τον βουλευτή της Ν.Δ. Γιάννη Κεφαλογιάννη που είναι σύμβουλος του πρωθυπουργού Καραμανλή».


Είναι κουτσομπόληδες αυτοί οι αμερικανοί διπλωμάτες, άσε που αν χαρτογραφούσαν παραστατικότερα το δίκτυο της διαπλοκής στη χώρα μας, ίσως να έκαναν τους ηγέτες των ΗΠΑ να ντραπούν για την ανικανότητα τους! Είναι αλήθεια ότι η ελληνική διαπλοκή είναι πιο συνεκτική από οποιαδήποτε άλλη Δυτική. Αρκετά πιο καλοδομημένη και με τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης στο βαθμό που συνεχίσουν να εισάγονται χρήματα. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση επανέκδοσης τοπικού νομίσματος, η διαπλοκή θα μπορούσε να αποτελέσει τη μόνη πολιτικοοικονομική σταθερά στη χώρα, εάν υπάρξει η δυνατότητα πολιτικής χειραγώγησης της διευρυνόμενης κρίσης. Αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αποκλειστικά με την συγκυβέρνηση των δύο κλασικών πελατειακών φορέων της Ελλάδας, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Σε άλλη περίπτωση οι κίνδυνοι για το καθεστώς της διαπλοκής θα ήταν πιθανόν δραματικοί. Η διαπλοκή θα έχανε την συνοχή της και θα απειλείτο η κυριαρχία της, καθώς πολιτικές δυνάμεις τόσο από δεξιά, όσο και από αριστερά θα ριζοσπαστικοποιούντο, αμφισβητώντας ιδεολογικά και πολιτισμικά τον ρόλο αυτής της ιδιόρρυθμης άρχουσας τάξης της χώρας μας. Θα υπήρχε τότε το ενδεχόμενο από κριτές να βρεθούνε στη θέση του απολογούμενου και οι ίδιοι οι πολιτικοί (κάποιοι θαρραλέοι ή ιδιαίτερα θρασείς από αυτούς) να αναζητήσουν την απελευθέρωση τους από την διαπλοκή, συγκροτώντας μάλιστα μια διακομματική αντιδιαπλεκόμενη συμμαχία, που θα μπορούσε να ταράξει τα ύδατα κάνοντας χρήση των νέων τεχνολογιών και της «πλατείας».


Σήμερα, λοιπόν, το κρίσιμο διακύβευμα για την διαπλοκή, η ζωτική ανάγκη με άλλα λόγια της κρατικοδίαιτης μεταπρατικής μεγαλοεπιχειρηματικής τάξης, που πέτυχε να διαμορφώσει συνθήκες απόλυτης αλληλεξάρτησης της πολιτικής σφαίρας, της οικονομικής σφαίρας και της σφαίρας του πολιτισμού με κύριο άξονα την ενημέρωση και την ψυχαγωγία, είναι η συντεταγμένη πτώχευση του κράτους και η ανώδυνη πολιτικά φτωχοποίηση της κοινωνίας. Η διαπλοκή επιδιώκει την μεταρρύθμιση του πελατειακού κράτους ώστε, ενώ οι πελατειακοί δεσμοί θα συσφίγγονται στην κορυφή της πυραμίδας της κοινωνικής ιεραρχίας, να χαλαρώνουν στην βάση της με την συνδρομή του νεοφιλελεύθερου ιδεολογήματος. Μέσω του τελευταίου οι παραδοσιακοί πελάτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα αισθανθούν ιδιαίτερα ανασφαλείς και θα προσαρμοστούν ευκολότερα στο μοντέλο των «ειδικών οικονομικών ζωνών» με ξεχωριστό νομικό, διοικητικό και εργασιακό καθεστώς που θα αγνοεί την τρέχουσα ελληνική νομοθεσία και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Αυτό, φίλοι, θα αποτελέσει την κινεζοποίηση της Ελλάδας, καθώς οι ειδικές αυτές ζώνες θα κυριαρχήσουν σε όλους τους κλάδους όπου θα μπορούσε να παραχθεί ανταγωνιστικό προϊόν. Αν, μάλιστα, αυτό το επιχειρηματικό μοντέλο συνδυαζόταν ευκαιριακά με ένα διπλό νομισματικό σύστημα, θα πετύχαινε ένα πραγματικό οικονομικό θαύμα, το οποίο θα αποτελούσε το ιδανικό του κάθε άπληστου, δηλαδή επιτυχημένου μεγαλοαπατεώνα του διεθνούς συστήματος. Θα τεμαχιζόταν η χώρα σε διαφορετικά φέουδα, που με την μορφή αυτών των ειδικών οικονομικών ζωνών θα σύστηναν διακριτές περιοχές μονοπωλίων, για την κάρπωση των οποίων θα ανταγωνίζονταν σκληρά κονσόρτσιουμ των σύγχρονων προστάτιδων δυνάμεων της Ελλάδας.


Αυτό το πρότυπο ανάπτυξης, στο οποίο η διαπλοκή ελπίζει να παίξει μεσολαβητικό ρόλο με το αζημίωτο, για να λειτουργήσει απαιτεί ένα ιδιαίτερα χαλαρό κοινωνικό μοντέλο, άκρως νεοφιλελεύθερης γραμμής και ασφαλώς σταθερότητα, με την έννοια της αυταρχικότητας της κυβέρνησης. Μόνο που μια βιώσιμη αυταρχική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτήν που θα προέκυπτε από την συγχώνευση του ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ. Μόνον έτσι θα δημιουργείτο ένα τυπικό πλάσμα πολιτικής νομιμοποίησης της κρατικής αυθαιρεσίας. Έτσι, τα δύο κυβερνητικά κόμματα της μεταπολίτευσης θα μπορούσαν αν οδηγήσουν σε μια νέα εποχή την Ελλάδα, όπου από τον δικομματισμό θα περνούσαμε στην συγκυριακή μονοκρατορία της, κατά κοινή ομολογία, τυχοδιωκτικής και αποτυχημένης πολιτικοεπιχειρηματικής τάξη της χώρας μας, με την ευλογία ασφαλώς τόσο της διοίκησης των ΗΠΑ, όσο και της γερμανικής ελίτ και βεβαίως με την συμπαράσταση των αγορών που έτσι θα επιδιώξουν, δίχως να χάσουν τα κέρδη από την προηγούμενη περίοδο εκμετάλλευσης του ελληνικού κράτους, να αποκομίσουν πολύ περισσότερα την επόμενη τριακονταετία.


Το μοντέλο ανάπτυξης που οραματίζεται η διαπλοκή δεν αντέχει τον πολιτικό ανταγωνισμό και αποστρέφεται την δημοκρατική έννοια του πολιτικού κόστους. Εδώ οι νεοφιλελεύθεροι του καθεστώτος ομοιάζουν με τους σταλινικούς στην αντίληψη του φορέα της πολιτικής εξουσίας. Αποστρέφονται εκτός από την δημοκρατία και τον πλουραλισμό, τον οποίο επιχειρούν να ευνουχίσουν μέσω της δημιουργίας μιας πολύ-πολυσυλλεκτικής κυβέρνησης από όλες τις «υπεύθυνες δυνάμεις»… για την κατάντια της χώρας!


Μα η χώρα βιώνει ιδιαίτερες στιγμές και πρωτόγνωρους κινδύνους, δεν θα ήταν συνετό να συμπράξουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας σε μια προσπάθεια αναδιοργάνωσης; Ίσως ρωτήσεις, αν έτυχε να «γεννήθηκες» σήμερα ή απλώς είσαι περαστικός από την χώρα. Συνετό και απολύτως ορθολογικό θα ήταν εδώ και πολλά χρόνια η λεγόμενη κεντροδεξιά και η αυτοπροβαλλόμενη κεντροαριστερά να είχαν απαλλάξει την κοινωνία και τους εαυτούς τους από την διαπλοκή και την πατρωνία. Όμως φρόντισαν να κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Και οι δύο κατέληξαν να έχουν γίνει αυγοτάραχο με την διαπλοκή και πλέον να φαντάζει πολύ λογικό να προχωρήσουμε στην ώσμωση των δύο μεγαλύτερων παρατάξεων της μεταπολίτευσης, που για να σώσουν τα προνόμια των στελεχών τους, σκέφτονται στα σοβαρά να προχωρήσουν σε γάμο με προγαμιαίο πιθανότατα συμφωνητικό, για να ξέρει κανείς σε τί έχει να ελπίζει όταν διαλυθεί αυτός ο κυβερνητικός συνεταιρισμός των διαπλεκομένων.


Η Ελλάδα πράγματι βρίσκεται αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες απειλές. Ως μεγαλύτερη από αυτές πάντως, θα πρέπει να λογίζεται η ίδια η διαπλοκή. Τούτοι είναι που διαμορφώνουν ένα παραπλανητικό πλαίσιο απειλών για να αδρανοποιήσουν τον λαό και να οδηγήσουν τα επιμέρους κοινωνικά στρώματα να αποδεχτούν στωικά την κακιά τους τύχη. Για την διαπλοκή δεν υπάρχουν καλά κόμματα. Υπάρχουν μόνον καλοί ή κακοί πολιτικοί αρχηγοί. Η μόνη έγνοια της διαπλοκής ήταν και είναι ο προσεταιρισμός και η χειραγώγηση των κομματικών ηγεσιών και του περιβάλλοντός τους. Και αυτό στον βαθμό που δεν έχουν πετύχει εξ υπαρχής να τοποθετήσουν στις ηγεσίες πολύ δικούς τους ανθρώπους. Όποιος υπουργός έρθει σε αντίθεση με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα αποκεφαλίζεται. Όποιος βουλευτής δεν ενταχθεί στην αυλή κάποιου νταβά δεν έχει μέλλον. Για τους πρωθυπουργούς δεν το συζητάμε καν! Ο πολιτικός βίος και η περιπέτεια του Ανδρέα Παπανδρέου και αργότερα του κ. Μητσοτάκη, θα έπρεπε να έχει γίνει μάθημα σε όλους. Όπως πράγματι και έγινε σε ότι αφορά τον κ. Σημίτη, τον κ. Καραμανλή (τζούνιορ) και τον σημερινό αντιεξουσιαστή στην εξουσία Γ. Παπανδρέου.


Επιτρέψτε μου, λοιπόν, δίχως παρεξήγηση, να απευθυνθώ σε όλους σας ανεξαιρέτως τους διαδικτυακούς φίλους και παραφράζοντας τον Michael Moore, στο Stupid White Men, να πω: Ηλίθιε Έλληνα, πόσο ακόμα θα στηρίζεις τους πολιτικούς φορείς της διαπλοκής; Ακόμα και συ που ήσουν μέχρι χθες πελάτης τους και ακόμα ελπίζεις σε κανένα ρουσφετάκι από αυτούς, δεν αισθάνεσαι ελεεινός κομπάρσος σε ένα έργο που προβάλει διεθνώς την ηλιθιότητά σου ή σε εξευτελίζει ως επιτήδειο λαμόγιο στα μάτια ολόκληρου του κόσμου; 
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

activistis