Η Πατρίδα Δεν Εξαγοράζεται. Κερδίζεται

Οι απόψεις μου περί των τρεχόντων είναι γνωστές, μέσα από την αρθρογραφία μου στο ιστολόγιο. Ναι, θεωρώ ότι μοναδική ορθή διέξοδος για τη χώρα είναι να ακολουθήσει αυτά που περιγράφονται στα προγράμματα προσαρμογής -γνωστά ως "Μνημόνιο"- με μια ουσιαστική και θεμελιώδη διαφορά: Όπως έχουμε σημειώσει ήδη από την έναρξη αυτής της διαδικασίας, ήταν καταστροφική και εντελώς λανθασμένη η ενσυνείδητη πολιτική επιλογή να εμπλακεί στην εφαρμογή και επιβολή των εν λόγω προγραμμάτων ο ξένος παράγοντας.

Η συγκεκριμένη πολιτική επιλογή ανήκει εξ' ολοκλήρου στην Κυβέρνηση, ενώ υποδαυλίστηκε και ενισχύθηκε από την αρνητική στάση της αντιπολίτευσης. Μείζονος και ελάσσονος. Επιπλέον, μεγάλο τμήμα του κοινωνικού συνόλου, για διαφορετικούς λόγους, συντάχθηκε εναντίον όχι μόνο της ξένης παρουσίας αλλά και εναντίον του Μνημονίου και των προβλέψεών του συνολικά.
Ο δρόμος για την απελευθέρωση της οικονομίας, μέσα από την συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, μέσω της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων, της άρσης των πανάκριβων προνομίων και της εξάλειψης της κρατικής επιχειρηματικότητας είναι μονόδρομος, αν θέλουμε να συμμετέχουμε σε μια σύγχρονη, παραγωγική και βιώσιμη χώρα.
Αυτός ο στόχος ωστόσο, δεν υπηρετείται από την επιτήρηση δίκην αποικιοκρατικής δυνάμεως, των κλιμακίων της Τρόικας, των διαφόρων αλλοδαπών τεχνοκρατών και της ωμής παρέμβασης των ηγετών ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά μας. Επίσης, δεν υπηρετείται ούτε από την επιβληθείσα διαδικασία εκταμίευσης, η οποία εγγενώς εμπεριέχει το στοιχείο του εκβιασμού, της εξευτελιστικής τριμηνιαίας διαπόμπευσης της χώρας στην οποία τίθενται ανέφικτοι στόχοι προκειμένου να πιεσθεί να λάβει με το γνωστό δραματικό κάθε φορά τρόπο τα αναγκαία μέτρα.

Ναι, τα μέτρα είναι αναγκαία, όχι οι στόχοι δεν πρόκειται να επιτευχθούν στο χρόνο που απαιτείται. Απλώς, ο συνδυασμός λειτουργεί ως καταπιεστικός μηχανισμός.
Αν κάποιος προσπαθήσει να αντιπαραθέσει το επιχείρημα ότι η υποταγή στον ξένο παράγοντα αποτελούσε προϋπόθεση για την εκταμίευση του δανείου, δηλαδή η γνωστή υπεκφυγή πως η χώρα πιεζόταν από την ανάγκη για ρευστότητα και κατά συνέπεια προκειμένου να πληρώσει τις εσωτερικές της -τουλάχιστον - υποχρεώσεις ήταν αναγκασμένη να "παραδοθεί άνευ όρων" θα απαντήσω τα εξής για μια ακόμη φορά:

Αν οι πολιτικοί αρχηγοί, το πολιτικό προσωπικό, η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία λειτουργούσε στο ύψος των περιστάσεων, ενωτικά, με το αίσθημα της έκτακτης ανάγκης και αναλαμβάνοντας εν συνόλω και αυτοβούλως την πρωτοβουλία να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα - ανεξαρτήτως κυβερνητικής μεταβολής - τότε το αποτέλεσμα θα κυμαινόταν από έξοδο στις αγορές (που είναι το ευκτέο και το ζητούμενο της όλης υπόθεσης) μέχρι το χειρότερο σενάριο που θα ήταν η καλύτερη διαπραγμάτευση των όρων επιτήρησης, όχι των μέτρων που είναι αναγκαία, των όρων!, και η ελάχιστη χρονικά παραμονή μας σε αυτό το καθεστώς.

Πιο απλά, η ελαχιστοποίηση του πολιτικού ρίσκου που αυτή τη στιγμή αποτελεί τον κυριότερο παράγοντα συστημικού ρίσκου για τη χώρα και άρα αποτρέπει την έξοδό μας στις αγορές θα απέτρεπε την θλιβερή εικόνα που αντικρίζουμε σήμερα.
Κρίσιμο σφάλμα λοιπόν στην όλη στρατηγική αποτέλεσε η "αφελής" προσέγγιση ότι αφού δεν "μπορεί να τα βρει Κυβέρνηση-Αντιπολίτευση" ώστε να λάβει τα μέτρα, αυτά θα επιβληθούν δια εξωτερικών επιτηρητών.
Από αυτό το σημείο και μετά η όλη διαδικασία καταρρέει και παρεκκλίνει του αρχικού της στόχου. Ενώ λοιπόν, ο αρχικός στόχος ήταν η έξοδος της χώρας στις αγορές δια της δανειακής συμβάσεως που θα εξαγόραζε χρόνο ώστε η οικονομία να επανέλθει σε βιώσιμα επίπεδα, η κοινωνία αποπροσανατολίστηκε από αυτόν τον "απλό" οικονομικό στόχο και η ξένη παρουσία μετασχημάτισε αυτόν τον στόχο σε εθνικό. Πλέον, αυτή η δανειακή σύμβαση -μια από τις πολλές που κατά καιρούς έχει συνάψει το Ελληνικό κράτος στην ιστορία του δεν είναι κάτι πρωτοφανές- ταυτίστηκε με την παρουσία ξένων επιτηρητών και αντί να αποτελέσει έναν τεχνοκρατικό ζητούμενο η έξοδος της χώρας στις αγορές, ολοένα και περισσότερο ενισχύεται η ιδέα του "εθνικού στόχου" να φύγει η Τρόικα. Μαζί με την κοινωνία αναγκάστηκε να ακολουθήσει προκειμένου να επιβάλλει τα συμφωνηθέντα και η Κυβέρνηση. Ταυτίζει πλέον στο λόγο της την Πατρίδα με την οικονομία, τον πατριωτισμό με την φορολογική συνέπεια, το εθνικό με το μνημονιακώς ορθό.
Αντί λοιπόν τα πράγματα να περιορισθούν στην ένταση και στο πεδίο που τους αρμόζει - στο οικονομικό - η αρχική επιλογή της Κυβέρνησης και του κ. Παπανδρέου να εμπλέξει τον ξένο παράγοντα στα εσωτερικά της χώρας, οδήγησε την κατάσταση σε διλήμματα εθνικού χαρακτήρα τα οποία παραμορφώνουν τη λειτουργία των θεσμών και ειδικότερα του Κοινοβουλίου αλλά διαμορφώνουν και μια εκρηκτικά διχαστική κατάσταση στην κοινωνία σχετικά με τη νέα ερμηνεία του πατριωτισμού.
Τεράστιο το ιστορικό και πολιτικό σφάλμα του κ. Παπανδρέου αυτή η θολή σύμμειξη εθνικού και οικονομικού. Φαίνεται σαν να μπορεί κανείς να αποτυπώνει τον πατριωτισμό του και να περατώνει τις εθνικές του υποχρεώσεις στο γκισέ και στα έντυπα της εφορίας.

Εντούτοις, το εθνικώς ορθό ξεκινάει από πολύ πιο μακρυά και καταλήγει να απαιτεί από τους Έλληνες πολύ περισσότερα. Αποτελεί φενάκη η τρέχουσα κυβερνητική προπαγάνδα ότι αν κανείς είναι φορολογικά ενήμερος είναι και εθνικά τακτοποιημένος. Τέτοια εξίσωση δεν υπάρχει.

Και αλίμονο αν διανοηθούμε ότι τακτοποιώντας τα φορολογικά, τα ασφαλιστικά ή τα υπόλοιπα οικονομικά, εξοφλούμε και τα χρωστούμενα προς την Πατρίδα. Αλίμονο αν θεωρήσουμε τον παράνομο, τον φοροφυγά, τον αργόμισθο του Δημοσίου ή τον συνδικαλιστή και εθνικά υπεύθυνο. Βεβαίως - και από αυτό το ιστολόγιο - πολλάκις έχει υπογραμμισθεί η σημασία της μεταρρύθμισης και δη της ταχείας, στον ελληνικό οικονομικό ιστό.
Όχι λοιπόν. Τέτοια ταύτιση δεν υπάρχει.

Ο πατριωτισμός εκπέμπει σε εντελώς άλλο μήκος κύματος από τον οικονομικό ορθολογισμό.

Η επένδυση με εθνικό μανδύα, του κάθε νομοσχεδίου που προβλέπεται στο Μεσοπρόθεσμο, ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη διάσταση από την πραγματική του δεν είναι τίποτε παραπάνω από καπήλευση εννοιών και εσκεμμένη παραπλάνηση.
Θα ήταν ευχής έργον αν μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε την Πατρίδα μόνο μέσα από ένα εκκαθαριστικό, μια έκτακτη εισφορά ή ένα ειδικό τέλος. Θα είχαμε γλυτώσει από πολέμους, εθνικούς αγώνες και χιλιάδες πεσόντες.

Μακάρι να μπορούσαμε κάθε φορά που πραγματικά κινδυνεύει η Πατρίδα να την εξαγοράζαμε - με όποιο οικονομικό κόστος - και να πηγαίναμε για ύπνο μετά.
Δ υστυχώς, η Πατρίδα δεν εξαγοράζεται.
Κερδίζεται με άλλου είδους αγώνες που καμία σχέση δεν έχουν με τις παρούσες εξελίξεις.

tyxaios blogspot