Αριστερά και δόσεις

Δεν νομίζω να φέρει κανείς αντίρρηση στη διαπίστωση ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας διαφωνεί με την παρουσία της τρόικα εδώ και με τις προσταγές της για εσωτερική λιτότητα.

Η διαφωνία αυτή, που συν τω χρόνω εξελίσσεται σε μίσος, προέρχεται αφ’ ενός από την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, (αφού μας διαγουμίζουν ανενόχλητα), και το τσαλαπάτημα της ατομικής αξιοπρέπειας, (αφού μας βιάζουν κανονικά), και αφ’ ετέρου όχι μόνο από τη σκληρότητα των μέτρων αλλά και από την άδικη κατανομή τους. Αν η κατανομή των μέτρων συμπεριελάμβανε, αντί να τα αφήνουν να σουλατσάρουν ανενόχλητα και να μας επιτιμούν, και τα πολιτικά λαμόγια, που αποτελούν και την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου, τότε η οργή και το μίσος θα έπαιζαν σε χαμηλότερες νότες.

Εφ όσον λοιπόν διαφωνούμε με την παρουσία και την πολιτική της τρόικα, δεν μπορεί παρά να συμφωνούμε με την απουσία της. Δηλαδή, αυτό θα σήμαινε ότι και το ευρέως διαδεδομένο σύνθημα «Τroika Gο Home», θα το εννοούσαμε ίσαμε το μεδούλι.

Για να δούμε όμως αν το εννοούμε. Το να στείλεις την τρόικα στο διάολο, μαζί με τις πολιτικές της, σημαίνει ότι ταυτόχρονα στέλνεις στο διάολο και το χρυσό και το λίβανο και τη σμύρνα, τα οποία αυτή φέρει ως δώρα στον ελληνικό λαό. Γιατί αλλιώς, το να θέλεις μόνο τα δώρα αποκομμένα από τις προϋποθέσεις, καταντά σχήμα οξύμωρο, και σχήμα κατάλληλο για μωρόπιστους μόνο και κουφιοκεφαλάκηδες.

Εδώ υπάρχουν δυο δυνατότητες. Είτε αρνείσαι τα δώρα, οπότε καταργούνται αυτόματα και οι φορείς και οι προϋποθέσεις των δώρων, είτε αποδέχεσαι τα δώρα και προσπαθείς να αλλάξεις τις προϋποθέσεις που τα συνοδεύουν. Όπως είναι φανερό το σύνθημα «Troika Go Home» ταιριάζει μόνο σε όσους αποδέχονται το πρώτο σκέλος της διάζευξης και όχι σε αυτούς που κλίνουν προς το δεύτερο.

Ένα καλό ερώτημα θα ήταν λοιπόν με ποιο μέλος της προηγούμενης διάζευξης συντάσσονται τα τρία μεγάλα κόμματα, ΝΔ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. (Το Πασόκ πλέον δεν αποτελεί μεγάλο κόμμα).

Η ΝΔ στα λόγια συντάσσεται με το δεύτερο σκέλος, θέλει την Τρόικα, θέλει τα δώρα, αλλά παίζει στις προϋποθέσεις. Αυτό είναι το περίφημο μίγμα, το οποίο λίγο μας ενδιαφέρει σε τι συνίσταται, μιας και κανένας δεν πιστεύει, το έδειξε κιόλας έμπρακτα με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, ότι το μίγμα αυτό θα έχει διαφορετικά συστατικά. Άντε, το πολύ πολύ, αντί για κέικ πορτοκάλι αλά Τρόικα, να έχουμε ένα κέικ μανταρίνι, αλά Τρόικα, επίσης.

Το ΚΚΕ είναι κάπου στο 3285 μΧ, όποτε και όλα θα λυθούν. Ποντάρει βασικά στο ότι κανένας άνθρωπος από το σήμερα δεν θα ζει ως τα τότε για να θυμάται. Ουσιαστικά το ΚΚΕ μπορεί να θέτει στα λόγια θέμα παραμονής ή όχι της Τρόικα, μπορεί να θέτει έμμεσα θέμα προϋποθέσεων, καθ’ όσον αντιπαλεύει σθεναρά, και μπράβο του, τα αποτελέσματα των προϋποθέσεων αυτών στο χώρο της εργασίας, αλλά δεν θυμάμαι να έχει θέσει άμεσα ζήτημα για τα δώρα. Πράγμα που σημαίνει ότι το χρήμα των bail outs το αφήνει να αιωρείται σε μια γκρίζα ζώνη και θολή. Διότι, διαφορετικά, δεν θα έμενε στο εντελώς ψευδεπίγραφο σύνθημα «Δε θέλουμε την Τρόικα», αλλά θα υιοθετούσε το εντελώς δραστικό «Δεν θέλουμε τα λεφτά της Τρόικα». Έχει μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο. Τι είναι η Τρόικα με τη μοναδική πηγή της ισχύος της, που είναι οι δόσεις; Το πανίσχυρο Vim! Τι είναι η Τρόικα χωρίς αυτή τη μοναδική πηγή ισχύος; Το τίποτα, το μηδέν, το κενό!

Στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί πολυφωνία, με κάποιες συνιστώσες να συντάσσονται με το πρώτο σκέλος της διάζευξης και άλλες με το δεύτερο. Στο ΣΥΝ επικρατεί κι εκεί πολυφωνία, αλλά απ’ ότι αντιλαμβάνομαι, η κύρια γραμμή είναι και στο ένα «είτε» και στο άλλο. Κοντολογίς, και διώχνουμε την Τρόικα και ταυτόχρονα κάνουμε καλύτερη διαπραγμάτευση, επιδιώκοντας ένα καλύτερο μίγμα από αυτό του Σαμαρά. Δηλαδή, κάτι σαν κέικ καρότου με καρύδια, πασπαλισμένο με γλάσο λεμονιού. Η διαφορά είναι ότι το κέικ Σαμαρά έχει γέμιση με φόρους, ενώ το κέικ ΣΥΝ έχει γέμιση με χρέος. Ο Σαμαράς θα διαπραγματευτεί τους φόρους, ενώ ο ΣΥΝ τις δόσεις του χρέους και το σκόντο.

Οι δόσεις όμως δεν είναι ξέχωρες από το σκοπό που δίνονται, που είναι το χρέος. Επομένως αποδεχόμενοι τις δόσεις, και εξ αυτών την Τρόικα, αποδεχόμαστε ταυτόχρονα και το χρέος. Ενώ, μη αποδεχόμενοι τις δόσεις, ουσιαστικά δεν αποδεχόμαστε το χρέος. Έτσι, απλά.

Κοντολογίς, «τρόικα, δόσεις, χρέος» αποτελούν μια αγία, ομοούσια και αδιαίρετη τριάδα. Όπως δεν μπορείς να χωρίσεις τον πατέρα από τον υιό και από το άγιο πνεύμα, έτσι δεν μπορείς να χωρίσεις την τρόικα από τις δόσεις και από το χρέος. Είτε τα αποκηρύσσεις όλα μαζί, είτε τα αποδέχεσαι όλα μαζί. Μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν. Μόνο μπερδεύουν και απωθούν. Ειδικά σήμερα, που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ καθαρές προτάσεις και στρατηγικές.

Και η αριστερά συνεχίζει να μπερδεύει. 

πηγη