Το αντιλαμβάνεται σαν το παιχνίδι «στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα» και έχει μείνει σε όποια στάση τον βρήκε το πρώτο σοκ, θεωρώντας πως αν κάνει έστω και μια κίνηση… έχασε!!
Τι άλλο να πούμε λοιπόν για την Ελλάδα του μνημονίου 1, 2, 3, 4 , 10 , 100… Την Ελλάδα της επέλασης του οικονομικού ράιχ και του υποταγμένου, ακίνητου λαού που απλά περιμένει.. ακίνητος σε όποια στάση ήταν μόλις οι σύμμαχοι είπαν την λέξη κλειδί «…κι αγέλαστα!»
Να περιγράψουμε πως το επόμενο διάστημα θα ασχοληθούμε με τα τελευταία τυπικά εργατικά δικαιώματα που θα καταργηθούν?
Να φωνάξουμε ξεσηκωθείτε καταργούν μισθούς, συμβάσεις, εργατικό δίκαιο?
Μα ήδη χιλιάδες δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, χωρίς ασφάλεια, χωρίς ωράριο, εκβιαζόμενοι με σκυμένο το κεφάλι, φοβισμένοι, καταθλιπτικοί, με μάτια αδειανά και κουράγιο διαλυμένο.
Ενας ψιλοτσαμπουκάς από αγανακτισμένα γεροντάκια όταν περνάει καμιά κάμερα από τη λαϊκή ή τις ουρές στο ΙΚΑ… ένα γαμοσταυρίδι στο τοίχο του σπιτιού, στη καλύτερη περίπτωση φιλότιμοι πολίτες που βοηθάνε σε φιλανθρωπίες και συσίτια για τους δυστυχισμένους..
Ενας λαός που ελπίζει στη φιλανθρωπία. Ενας λαός που μετατρέπεται σιγά σιγά σε ήρωα του Ντίκενς. Το αλητάκι της Ευρώπης το κατατρεγμένο με τα παλιωμένα ρούχα, το χέρι απλωμένο στη ζητηνιά και τους κακούς που το βαράνε…
Να του δώσει ένα ψίχουλο δικαιοσύνης η Πολιτεία ή ένα ψίχουλο φαί ο γείτονας….
Οχι όλο αυτό το σκηνικό δεν αξίζει ούτε περιγραφή. Μου προκαλεί αηδία. Δεν αξίζει πλέον σχολιασμό, αγανάκτιση, θυμό ή κατανόηση. Στο μετρό κάθε πρωί κοιτάζω έξω από το τζάμι το σκοτάδι, γιατί έχω την εντύπωση πως αν κοιτάξω όλα αυτά τα σβησμένα μάτια γύρω μου θα φρικάρω. Και δεν υπάρχει λόγος σοβαρός. Δεν είναι κακόμοιροι, δεν είναι αδικημένοι, δεν είναι φουκαριάρηδες. Δεν χτυπήθηκαν από κάποια φυσική καταστροφή. Συνήθισαν να ζουν στη μιζέρια. Είναι έτοιμοι να υπομείνουν ότι τους είναι γραμμένο. Μοιρολάτρες. Σήμερα έχουμε φαί , αύριο θα δούμε. Χτες τρώγαμε χωρίς να υπολογίζουμε το αύριο. Αύριο δεν θα φάμε γιατί δεν υπολογίσαμε το χτες…
Ακίνητοι. Αγέλαστοι. Με τους διακόπτες κατεβασμένους.
Η Ελλάδα στην εντατική περιμένει ένα θαύμα.
Δυστυχώς όμως οι ανατροπές στην ιστορία, οι ξεσηκωμοί των δυστυχισμένων, η διεκδίκηση των ονείρων τους, δεν έγιναν ποτέ ούτε με ελεημοσύνες ούτε με θαύματα. Εγιναν με αγώνες.
Μ’ εκείνη τη φλόγα αξιοπρέπειας που δεν μπορεί να σβήσει καμιά φωτιά. Το ανάστημα που δεν λογαριάζει τυράννους και εκβιασμούς. Οπως και στη καθημερινότητα, στους απλούς που χτυπιούνται από ένα σωρό βάσανα άλλοι σηκώνουν ανάστημα και παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους με όποιο κόστος, κι άλλοι σκύβουν το κεφάλι καμπούρηδες και ικέτες.
Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε τι από τα δύο είμαστε τελικά. Και πολύ φοβάμαι πως είναι αργά. Από ότι βλέπω ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, έμαθε να ζει χωρίς ανάστημα εδώ και πολλά χρόνια. Συνήθισε να είναι υποχείριο κάποιου. Είτε λεγόταν αφεντικό, είτε βουλευτής, είτε τραπεζίτης, είτε απλά ο εαυτός του. Εκτός από τα τζιπ, τα ακίνητα και τα κινητά, το χρήμα και την αδιαφορία γιας τις πραγματικές αξίες της ζωής, οι περισσότεροι δεν έχουν μάθει τίποτα περισσότερο . Αυτά ονειρεύονται να έχουν ξανά και γι΄αυτά κλαίγονται.
Το κακό είναι πως όταν αυτά που νοιώθεις ότι σου λείπουν είναι ένα μάτσο παλιοσίδερα, ένα μάτσο παλιόρουχα, μια χούφτα μπιχλιμπίδια… δεν θα επαναστατήσεις για να τα έχεις. Θα μηχανευτεί το μυαλό τρόπους να τα αποκτήσει ξανά. Θα κάνεις πιάτσα, θα γίνεις νταβατζής, θα κλέψεις, θα σκοτώσεις, θα πουλήσεις τη ψυχή σου στο διάβολο ή θα γυρνάς ζητιανεύοντας αλλά μέχρι εκεί. Για να μείνεις καθαρός και να απαιτήσεις ανώτερα ιδανικά, για να θυσιαστείς γι΄αυτά,…. πρέπει και να ξέρεις ποια είναι….
Δεν υπάρχει έμπνευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου