Παναγιώτης Μαυροειδής

Στις κρίσιμες κοινωνικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις, η πρώτη προϋπόθεση και η μεγάλη ανάγκη, είναι η σαφήνεια.

Όσοι έχουν ταχθεί υπέρ των μνημονίων, υπέρ της τρόικας, υπέρ του κοινωνικού κανιβαλισμού σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας, δεν μασάνε τα λόγια τους, ούτε κρατάνε τα προσχήματα.

‘’Ευρώπη ή χάος;’’

Ο Πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημ. Δασκαλόπουλος δηλώνει ευθαρσώς:
‘’Πράγματι μπροστά σ’ αυτές τις κάλπες ενώπιος ενωπίω με τις κάλπες αυτές ο λαός θα πρέπει συνειδητά να επιλέξει Ευρώπη ή χάος.’’ (EBR)
Δεν είναι το μόνο που είπε. Και σε αυτό τον ‘’αδικούν’’ οι διάφορες αντιδράσεις.
‘’Το πραγματικό δίλημμα αυτών των εκλογών είναι αν θα επικυρώσουμε αυτό τον δρόμο τον ευρύτερο που άνοιξε η Κυβερνητική πλειοψηφία Παπαδήμου με το γενναίο συμβιβασμό πολιτικής ωριμότητας και ευθύνης που επέδειξαν οι εταίροι της ή αν θα επιλέξουμε την αποξένωσή μας από την Ευρώπη με ό,τι αυτό συνεπάγεται’’.
Ο πρόεδρος του συνδέσμου των βιομηχανιών, δεν διευθύνει πλέον οποιαδήποτε βιομηχανία στην Ελλάδα. Μοσχοπούλησε τη ΦΑΓΕ σε γνωστή πολυεθνική και τώρα απολαμβάνει ζωή χαρισάμενη με τα χρήματα του στο εξωτερικό, σε φορολογικούς παραδείσους και σε κερδοσκοπικά hedge funds. Είναι όμως άνθρωπος αφιερωμένος στην τάξη του, στον βρώμικο και αδίστακτο κόσμο του κεφαλαίου.
Δεν του αρέσουν καθόλου οι γρίφοι και τα μπερδεμένα λόγια.
Προτείνει ψήφο στην ‘’ Κυβερνητική πλειοψηφία Παπαδήμου’’ χωρίς περιστροφές, δηλαδή στους πανικόβλητους και καταρρέοντες θιάσους των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ.
Φυσικά δεν διστάζει να δείξει τον αντίπαλο. Αυτός δεν είναι άλλος από την …‘’οπισθοδρομική κομπανία της εθνικής υποτίμησης και της δραχμής’’. Ο χορτάτος προπαγανδιστής θεωρεί ότι η ‘’τήρηση των ευρωπαϊκών μας υποχρεώσεων, είναι προϋπόθεση για να μην καταστραφούμε’’.
Γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ‘’κίνδυνος’’ δεν προέρχεται μόνο και κυρίως από το τμήμα της κομμουνιστικής αριστεράς που μάχεται υπέρ της αποχώρησης από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ( για ‘’σταλινική και μηδενιστική αριστερά’’ έκανε λόγο…ΤΑ ΝΕΑ, 22/3/12), αλλά από την αυξανόμενη κοινωνική και πολιτική στάση και άποψη κατά της ΕΕ και υπέρ της ρήξης μαζί της, σε ποσοστό άνω του 50% πλέον.

‘’Ευρώπη ή ..επανάσταση;’’

Ο πειθήνιος άνθρωπος κάθε εξουσίας που ακούει στο όνομα Σ. Ψυχάρης, επισείει ανοιχτά τον …κομμουνιστικό κίνδυνο και αναφωνεί:
‘’Με την Ευρώπη και το ευρώ ή µε την πτώχευση που θα φέρει κοινωνική αναταραχή και την... επανάσταση;’’ (ΤΟ ΒΗΜΑ, 18/03/2012).
Κατά τα άλλα, πρόκειται για μια παρέμβαση εξόχως διασκεδαστική, μιας και μεταξύ των άλλων αναφέρει:
‘’Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την πολιτική κάμψη του ΠΑΣΟΚ, που όμως δείχνει ν επιβιώνει παρά τα απανωτά λάθη που διέσυραν και τραυμάτισαν το ισχυρότερο πολιτικό κόμμα των τελευταίων δεκαετιών’’…

Η στρατιά των ευρωφρόνων

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, παίρνει τη σκυτάλη παλιότερων δηλώσεων του προέδρου του ΛΑΟΣ Καρατζαφέρη, περί ‘’κινδύνου να μετατραπεί η Ελλάδα σε Κούβα’’. Επιχειρεί να πλασαριστεί σε ρόλο …αρχιστρατήγου της συμφοράς (μεταφορικά και κυριολεκτικά).
Το στρατόπεδο ωστόσο της υποταγής στη ευρωπαϊκή και διεθνή κεφαλαιοκρατία, μπορεί να έχει ένα και μόνο χρώμα, το μαύρο, έχει όμως πολλές διαφορετικές και πάντα δύσοσμες, όψεις.
Ας περιηγηθούμε λίγο:
Πρώτος από όλους ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας διορισμένος πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος, δήλωνε στη Βουλή.
«Οι αποταμιεύσεις των πολιτών θα κινδύνευαν (…) Το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, και να καλύψει στοιχειώδεις λειτουργίες, όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία (…) Δεν θα μπορούσαμε να εισάγουμε βασικά αγαθά (…) επιχειρήσεις θα έκλειναν μαζικά, αδυνατώντας να αντλήσουν χρηματοδότηση…» Σύμφωνα μάλιστα με τον πρωθυπουργό, που ευελπιστεί να παίξει ρόλο και μετά τις εκλογές, «αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Και η υπόμνησή της δεν αποτελεί εκβιασμό».
Ξέχασε να μας πει ότι η Γή θα σταματήσει να γυρίζει γύρω από τον ήλιο.
‘’Πείτε ότι προτείνετε να βγούμε από το ευρώ’’!
Σε αυτό το στυλ, ούρλιαζε ο Βενιζέλος για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ, στη Βουλή, απευθυνόμενος στον Α. Τσίπρα. Δυστυχώς, βρίσκει και τα κάνει, καθώς ο τελευταίος προτίμησε να μην απαντήσει….
‘’Από το Μάιο του 2010 ως τα τέλη του 2011, αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη δυνάμεις που προωθούν, ανοικτά πια, την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποτρέψουμε’’.
Αυτό δήλωνε στην ομιλία του στη Βουλή για τον εφαρμοστικό νόμο ο αρχηγός της ΝΔ Α. Σαμαράς. Έσπευσε λοιπόν ο Αντωνάκης να θυσιάσει το ..αντιμνημονιακό του προφίλ για να σώσει το ευρώ!
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος, δηλώνει από τη μεριά του πως
‘’Η δραχμή θα ήταν κόλαση’’… καθώς…’’τα σχολεία, τα νοσοκομεία και οι δημόσιες υπηρεσίες θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες στη λειτουργία τους, κι ελλείψει καύσιμων ο στρατός και η αστυνομία δεν θα μπορούν να κινούν τα οχήματά τους’’!

Εθνικοφροσύνη και ευρωφροσύνη

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Ταυτίσεις δεν υπάρχουν ποτέ. Έχει σημασία όμως να δούμε αναλογίες ανάμεσα στις υστερίες της εθνικοφροσύνης και της ευρωφροσύνης.

Ο Λένιν κάπου γράφει πως αυτός που από τους μανάβηδες φωνάζει πιο δυνατά , είναι ακριβώς αυτός που πουλάει τα πιο σάπια φρούτα. Ο ελληνικός αστικός κόσμος, ύψωσε τη σημαία της εθνικοφροσύνης ενάντια στην αριστερά και τις ζωντανές δυνάμεις του λαού, ακριβώς τη στιγμή που ξεπουλούσε κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας, δημοκρατίας και ελεύθερης πατρίδας, σε τρείς διαδοχικούς ‘’προστάτες’’ μέσα σε μια δεκαετία: Γερμανική κατοχή, αγγλοκρατία, αμερικανοκρατία. Τόλμησε να βγάλει γλώσσα σε μια αριστερά που έσωζε την περηφάνια και την αξιοπρέπεια του λαού, όταν η οικονομική ολιγαρχία θησαύριζε με τροφοδοσίες του γερμανικού στρατού, λαθρεμπόριο στη Μεσόγειο και μεταμφιεζόταν σε μια νύχτα σε εθνική βιομηχανία, με δανεικά και αγύριστα στο κράτος και ξένα κόλλυβα.

Το ίδιο κάνουν και τώρα, οι άθλιοι. Την ώρα που καταβυθίζουν την κοινωνία, που δημιουργούν 1,5 εκατομμύρια ανέργους, που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους, που καταργούν κάθε έννοια κοινωνικής πολιτικής, που ξεπουλάνε την δημόσια περιουσία σε μια νύχτα στα αρπακτικά της ΕΕ, έχουν το θράσος να μιλάνε για κίνδυνο καταστροφής από την έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη.

Στον αντίποδα αυτής της υποταγής, η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ, μαζί με τη διαγραφή του χρέους, αποτελούν τις αναγκαίες επιλογές για δραπέτευση από τη σύγχρονη τυραννία των πολυεθνικών, των νόμων τους και των διαταγών τους. Είναι απαρχή μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πορείας, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι της εξουσίας και το λαό αφέντη στον τόπο του. Για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, χωρίς ντόπιους και ξένους δυνάστες.

Η εθνικοφροσύνη δεν ήταν μόνο ιδεολογικό κόλλημα, γραφικών φιλοβασιλικών ή ακροδεξιών της πεντάρας. Αποτέλεσε για μια ορισμένη περίοδο, μια συνεκτική μορφή ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης, που εμπεριείχε ταυτόχρονα, αφοσίωση στη μοναρχία, πίστη στην εκκλησία και στην οικογένεια και φυσικά σεβασμό στην ιδιωτική καπιταλιστική οικονομία.

Η ευρωφροσύνη με τη σειρά της, είναι μάχη ζωής και θανάτου για την αστική τάξη. Όχι μόνο για την παραμονή στην ευρωζώνη. Αλλά και για την υπεράσπιση της λογικής των ‘’ανοιχτών αγορών’’ και του κέρδους. Της καπιταλιστικής επανίδρυσης του Σαρκοζί επί των ερειπίων του κόσμου της εργασίας. Της καθαγίασης της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και ας καταστρέφονται εργασιακά δικαιώματα, αγροτικοί πληθυσμοί ή/και περιβάλλον. Της καθοσίωσης της ‘’ανταγωνιστικότητας’’ και της παραγωγικότητας’’

Στον αντίποδα της ταύτισης της κοινωνικής εξέλιξης με την κοινωνικό ‘’δαρβινισμό’’, η σύγκρουση με τους ευρωκράτες, συμπυκνώνει την διέξοδο του αντικαπιταλιστικού δρόμου, με πυρήνα την κοινωνική ιδιοκτησία, τις δημόσιες κοινωνικές πολιτικές και την κάλυψη των βασικών αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η εθνικοφροσύνη του αστικού κόσμου, ως πολιτική και κοινωνική στάση, ήταν συνώνυμη της νομιμοφροσύνης. Ήταν η λατρεία στη γυαλιστερή μπότα του καταχτητή. Η σιγουράτζα της χωροφυλακής του Έβερτ. Η αιματηρή ασφάλεια των βρετανικών τανκς τον Δεκέμβρη του 44. Ήταν το αντίθετο του όμορφου αγώνα για αξιοπρέπεια, λευτεριά, αλλά και λαοκρατία. Της επιλογής για αντίσταση και επανάσταση. Ήταν η υποταγή απέναντι στην ανάταση και την αναγέννηση.

Η ευρωφροσύνη με τη σειρά της, επιτάσσει την πληρωμή του άδικου και ληστρικού χρέους, την αδιαμαρτύρητη πληρωμή των χαρατσιών, την αποδοχή της μείωσης των μισθών, την τρομοκρατία της απόλυσης.

Ο άλλος δρόμος της αριστεράς, προτάσσει την αντίσταση, την άρνηση του ξεκληρίσματος μας. Αναγορεύει στο κέντρο του το σύνθημα: ‘’όταν η αδικία γίνεται νόμος, η εξέγερση είναι καθήκον’’. Και δε το λέμε ντροπαλά.

Η ευρωφροσύνη, στον ίδιο βαθμό με τη νεκρή εθνικοφροσύνη, έχει ανάγκη ένα γλοιώδη αντικομουνισμό. Απευθύνεται στα πιο πρωτόγονα αντανακλαστικά πολιτικά απαίδευτου κόσμου, αξιοποιώντας κατά περίπτωση ή/και ταυτόχρονα το φόβο του άγνωστου/καινούργιου και την αποτυχία του ‘’κομμουνισμού που γνωρίσαμε’’.

Η αντικαπιταλιστική και αντι-ΕΕ αριστερά, αντιπαραβάλλει την απελευθερωτική κομμουνιστική προοπτική που αναδύεται ως ανάγκη, δυνατότητα και τάση, μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ως απαίτηση κοινοκτημοσύνης των αγαθών, συλλογικής ζωής, δημοκρατίας, ελευθερίας και διεθνισμού.

Η εθνικοφροσύνη στην Ελλάδα αποτέλεσε την ‘’ουρά’’ της αντιπαράθεσης του ‘’ψυχρού πολέμου’’, στην σύντομη από ιστορική άποψη περίοδο της (υποτιθέμενης) αδιατάρακτης, αλλά σίγουρα ισχυρής μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης της περιόδου 1945-1979. Η ευρωφροσύνη, στην εκδοχή της υστερίας της Μέρκελ και των ντόπιων κολαούζων, φανερώνει την κορύφωση ενός σκληρού κοινωνικού πολέμου ενάντια στον κόσμο της εργασίας, σε εποχή μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης και τέλους της βεβαιότητας για το ευρώ.

Ποιος σηκώνει το γάντι αλήθεια;

Προς μεγάλη στεναχώρια του στρατοπέδου της ευρωφροσύνης η κινδυνολογία για τις συνέπειες μιας αποχώρησης από την ευρωζώνη και την ΕΕ, δε φαίνεται να αποτελεί και τόσο δυνατό χαρτί, παρά τις ταλαντεύσεις και τα μισά λόγια μέσα στην αριστερά.

Είναι αλήθεια πως οι διάφοροι Δασκαλόπουλοι και Ψυχάρηδες, αποθρασύνονται με την παρουσία ‘’αριστερών’’ δυνάμεων που ομνύουν στο όνομα του ευρώ, όπως η ΔΗΜΑΡ, του Φ. Κουβέλη.

Δήλωσε πρόσφατα ο τελευταίος:

‘’Η επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή είναι καταστροφικό ενδεχόμενο, θα οδηγήσει τη χώρα σε απομόνωση, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει…’’

Για να συμπληρώσει την ευρωφροσύνη με την απόλυτη νομιμοφροσύνη:

‘’ Έχω πει με απόλυτη σαφήνεια ότι τα όσα έχει συμφωνήσει η παρούσα κυβέρνηση και τα οποία έχουν ψηφιστεί με τη συγκεκριμένη πλειοψηφία στη Βουλή, διαμορφώνουν ούτως ή άλλως , δεσμευτικό πλαίσιο για τη χώρα’’.

Συχνά λέγεται πως το ζήτημα της στάσης απέναντι στο ευρώ διχάζει την αριστερά. Δεν θα το λέγαμε. Εκτός και αν θεωρούμε αριστερά αυτή την ιδιότυπη σύμφυση αστικού κοσμοπολιτισμού και ραγιαδισμού που εκφράζει η ΔΗΜΑΡ.

Αντίθετα, βλέπουμε κάτι άλλο:

Το ΚΚΕ, η μεγαλύτερη δύναμη της κομμουνιστικής αριστεράς, παρά τις γνωστές καταστροφολογικές δηλώσεις της Παπαρήγα που κόστισαν αρκετά, είναι υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανέδειξε το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ, σε δρόμο άμεσης πολιτικής πάλης για την ανατροπή της επίθεσης και προσέγγισης μιας επαναστατικής αντικαπιταλιστικής πορείας.

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης Ανατροπής, έχει αλλάξει σαφώς τη θέση του και τοποθετείται υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη. Το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ, έχει παρόμοια θετική προσέγγιση. Οργανώσεις και ρεύματα, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, διασπώνται ή κλυδωνίζονται πάνω σε αυτό το ζήτημα, εξ αιτίας του ιδιότυπου συναγωνισμού της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΔΗΜΑΡ, σε στάση υπεράσπισης της ΕΕ και προσέλκυσης των ''ρεταλιών'' του ΠΑΣΟΚ.

Όλα αυτά, σε μια στιγμή που το 35% των πολιτών δηλώνουν υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη και το 51% αντίθετο στην ΕΕ.

Το γάντι λοιπόν μπορεί και πρέπει να σηκωθεί…

Σύντομη Περιγραφή:

Παναγιώτης Μαυροειδής

Η ευρωφροσύνη, είναι μάχη ζωής και θανάτου για την αστική τάξη. Όχι μόνο για την παραμονή στην ευρωζώνη. Αλλά και για την υπεράσπιση της λογικής των ‘’ανοιχτών αγορών’’ και του κέρδους. Της καπιταλιστικής επανίδρυσης του Σαρκοζί επί των ερειπίων του κόσμου της εργασίας. Της καθαγίασης της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου και ας καταστρέφονται εργασιακά δικαιώματα, αγροτικοί πληθυσμοί ή/και περιβάλλον. Της καθοσίωσης της ‘’ανταγωνιστικότητας’’ και της παραγωγικότητας’’.