Καλή είναι η επανάσταση, αλλά καλύτερα να γίνεται μακριά μας...

Παναγιώτης Μαυροειδής

Που ήταν τελικά τα ΟΥΚ και οι παρακρατικοί  στις παρελάσεις;

Περί φόβου, προβοκάτσιας, ατολμίας και πολιτικής δειλίας

Την σχετική συζήτηση την είχε ξεκινήσει από τις 11/3/12 ο Ριζοσπάστης, σε δημοσίευμα με τίτλο ‘’ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ - ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΑΣΤΙΚΑ ΜΜΕ, Φτιάχνουν κλίμα, που «μυρίζει» προβοκάτσια’’. Πηγή της εφημερίδας αποτέλεσαν  διάφοροι ακροδεξιοί ιστότοποι, οι  μπαρούφες των οποίων αναμεταδόθηκαν αμάσητες.

Ακολούθησαν στο ίδιο μήκος κύματος, αποστάσεις δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, από κάθε προετοιμασία για εργατικές λαϊκές διαδηλώσεις, στο επαναστατικό πνεύμα της επετείου, ενάντια στην οικονομική και πολιτική κατοχή από τη χούντα της ΕΕ, του ΔΝΤ και του κεφαλαίου.

Τα χειρότερα όμως ήρθαν αργότερα. Ακριβώς όταν ο χειρισμός του θέματος, ξέφυγε από τις υπερβολές και τα λάθη των δημοσιογράφων των αριστερών εφημερίδων.

Τσίπρας και Παπαρήγα πήγαν να συναντήσουν και να σφίξουν το χέρι του Παπαδήμου, ακριβώς μια μέρα πριν τις παρελάσεις της 24/3 στο κέντρο της Αθήνας. Στο περιθώριο των συναντήσεων, έκαναν πανομοιότυπες δηλώσεις  προκαταβολικής καταδίκης λαικών διαδηλώσεων στις παρελάσεις. Πάντα στο όνομα της προβοκάτσιας και των …ακροδεξιών. 

Οι δηλώσεις ήταν πολύ ξεκάθαρες:

Ο  Α. Τσίπρας, δήλωσε πως  ‘’Υπάρχει κίνδυνος προβοκάτσιας στις παρελάσεις από  ’’ θεσμικά ή εξωθεσμικά κέντρα’’

Παράλληλα, η Α. Παπαρήγα δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να εκδηλωθούν προβοκάτσιες κατά τη διάρκεια των παρελάσεων για την επέτειο της 25ης Μαρτίου και τόνισε την ανάγκη το λαϊκό κίνημα να αντιδράσει, υπογραμμίζοντας ότι ‘’δεν αποκλείεται κάποιοι να αναζητούν προσχήματα για να αναβληθούν και οι εκλογές’’.

Λίγες μέρες πριν, σε ομιλία της στην Πάντειο είχε πει χαρακτηριστικά: «Οχι στράκα-στρούκες, όχι αυτά που ετοιμάζονται στις 25 Μαρτίου όπου έχουν βγει οι απόστρατοι και καλούν βατραχάνθρωπους, ΟΥΚάδες, διάφορα σώματα, να κάνουν γεγονότα στην Αθήνα. Αυτό θα είναι μια προβοκάτσια για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις να φοβηθεί το κίνημα».

Πού ήταν τελικά οι ακροδεξιοί ή οι ελεύθεροι σκοπευτές που θα δρούσαν από τις ταράτσες;

Πρόκειται περί αφέλειας της κοινοβουλευτικής αριστεράς; Κατά τη γνώμη μας το πρόβλημα είναι σοβαρότερο.

O λαός στο δρόμο, η αριστερά στον τρόμο

Τα μόνα αληθινά γεγονότα  που υπήρξαν, είναι τα παρακάτω:

Πρώτο: Μαχητική δράση χιλιάδων ανθρώπων σε  όλη την Ελλάδα και στις πιο μικρές κωμοπόλεις, που εξέφρασαν με ποικίλο αλλά πάντα μαχητικό τρόπο την οργή  του λαού και τις εξεγερτικές διαθέσεις. Με αποφασιστικότητα και σχέδιο, με ωριμότητα και ψυχή. Ιδιαίτερη σημαντική η συμμετοχή της νεολαίας, των εκπαιδευτικών και μαθητών. Και αυτό πονάει…

Δεύτερο: Επιχείρηση απίστευτης καταστολής από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Με κατάληψη και αποκλεισμό του κέντρου της Αθήνας, αφήνοντας μόνο τον Παπούλια, σε μια πραγματική εικόνα μοναξιάς και ήττας. Προσαγωγές και προληπτικές συλλήψεις αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ακόμη και έξω από τα σπίτια τους. Για να μην ξεχνάμε που βρισκόμαστε όταν περιμένουμε να στρωθούν κόκκινα χαλιά για κοινοβουλευτικούς περιπάτους και αριστερές κυβερνήσεις…

Τρίτο:  Σαφής πολιτική απόσταση της κοινοβουλευτικής αριστεράς τόσο από τις διαδηλώσεις, όσο και από την καταδίκη της κρατικής καταστολής. Μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στήριξε πολιτικά, ανοιχτά και θαρραλέα τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες των λαϊκών συνελεύσεων και  άλλων φορέων.

Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.

Κίνδυνος προβοκάτσιας υπάρχει σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση. Αντιμετωπίζεται μόνο με σχεδιασμό και οργάνωση και όχι με πολιτική φυγή.

Κίνδυνος πολιτικού καπελώματος από ακροδεξιούς ή  άλλα αντιδραστικά ρεύματα υπάρχει πάντα και ειδικά όταν διαμορφώνονται πλατιά κινήματα  δυσαρέσκειας και αυθόρμητης δράσης. Αλλά, σε αυτό,  μια αριστερά που σέβεται  τον εαυτό της, απαντάει  με αγωνιστικό, λαϊκό, δημοκρατικό, αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και όχι με αγοραφοβία.

Φόβος στον κόσμο υπάρχει και τον καλλιεργεί η εξουσία, σε μια εμφανή και μελετημένη στρατηγική του ‘’τρόμου για το χειρότερο’’. Η αριστερά όμως δεν πρέπει να αναπαράγει το φόβο, αλλά να αναπτύσσει τη μαχητική επαναστατική διάθεση του κόσμου, για να αλλάξει στρατόπεδο ο φόβος.

Ταλάντευση στους εργαζόμενους υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Ο αντίπαλος στηρίζεται στην οικονομική βία, στο μονοπώλιο της ένοπλης βίας και καταστολής, στην ιδεολογική χειραγώγηση. Η αριστερά είναι επαναστατική μόνο αν δεν είναι συνήγορος της ταλάντευσης, αλλά δρα στην αντίθετη κατεύθυνση. Όχι μόνο κινηματικά. Αλλά και πολιτικά, θεωρητικά.

Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε αυτή τη συστημική στάση, που υποδηλώνει επικίνδυνη πολιτική δειλία;

Να θυμίσουμε εδώ, δύο ακόμη γεγονότα, γιατί οι πολιτικοί συμβολισμοί, έχουν πάντα την αξία τους και παράγουν πολιτικές συμπεριφορές.

Η μανία με τα ...μέγαρα

Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια συνάντησε ο  Αλέξης Τσίπρας, στον απόηχο των διαδηλώσεων την 28η Οκτωβρίου πέρυσι  στις παρελάσεις ανά την Ελλάδα, για να δηλώσει:  «δεν μας εκφράζουν και δεν υιοθετούμε τις αποδοκιμασίες απέναντι στο πρόσωπο και τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας». Απλά άστοχο;

Η Α. Παπαρήγα μετά την συνάντηση της  με τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, δύο μέρες  μετά την δολοφονία του ΑΛ. Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη του 2008,  βγαίνοντας από το πρωθυπουργικό μέγαρο, έκανε την περίφημη δήλωση περί.. ‘’χαϊδέματος αυτιών κουκουλοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ’’. Τυχαίο;

Ποια επανάσταση;

Δεν έχουν μικρή σημασία όλα αυτά. Η κοινοβουλευτική αριστερά, πάντα στις κρίσιμες καμπές , σπεύδει γονυπετής  στα σύμβολα της εξουσίας  να δηλώσει: ‘’Είμαι απέναντι σας κύριοι. Αλλά είμαι και εντός των ορίων σας’’.

Ένας φίλος σχολίαζε πρόσφατα: ‘’Μα αν η αριστερά μιλάει για καταστροφή, λιμούς και κατακλυσμούς,  από μια έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ, τότε τι θα λέει μπροστά στον ..κίνδυνο μιας κοινωνικής επανάστασης;’’

Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα: Μια αριστερά που τρομάζει και ζητάει προκαταβολικά συγνώμη και απόσταση από την εκδήλωση εξεγερτικών διαθέσεων απέναντι στη σαπίλα του αστικού πολιτικού κόσμους, πως μπορεί να περιμένει  να πάρουν  στα σοβαρά ο εργαζόμενος κόσμος, οι άνεργοι και ειδικά η νεολαία,  τα λόγια της για ..επανάσταση;

Με τούτα και με τα άλλα ,ας μην ξοδεύεται μετά αυτή η αριστερά σε κοινωνιολογικές αναλύσεις και πολιτικές νουθεσίες για τα ‘’τυφλά ξεσπάσματα της αναρχίας’’. Ας καταλάβει ότι όλα αυτά υπογραμμίζουν την απουσία μιας επαναστατικής αριστεράς…..

Και αυτό δεν είναι ασφαλώς το μεγαλύτερο πρόβλημα:   Βγαίνει και το ναζιστικό έκτρωμα της  ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ με ένα απλό τρυκάκι που  πέταξε στις παρελάσεις με το σύνθημα ‘’Πιάσε τα άκρα’’ και ασφαλώς θα βρει να πατήσει, σε ένα έδαφος που έχει αφήσει ο κομφορμισμός και η πολιτική δειλία της αριστεράς. Και τότε δε σώνεσαι με αντιναζιστικά συλλαλητήρια…

Τέτοιες στιγμές θυμάται κανείς το δύστροπο και  πικρόχολο του Ζίζεκ: ‘’Καλή είναι η επανάσταση, αλλά καλύτερα να γίνεται και μακριά μας’’….

Σύντομη Περιγραφή: 

Παναγιώτης Μαυροειδής

Που ήταν τελικά τα ...ΟΥΚ και οι ...παρακρατικοί  στις παρελάσεις; Οι ελεύθεροι σκοπευτές;

Μια αριστερά που τρομάζει και ζητάει προκαταβολικά συγνώμη και απόσταση από την εκδήλωση εξεγερτικών διαθέσεων απέναντι στη σαπίλα του αστικού πολιτικού κόσμους, πως μπορεί να περιμένει  να πάρουν  στα σοβαρά ο εργαζόμενος κόσμος, οι άνεργοι και ειδικά η νεολαία,  τα λόγια της για ..επανάσταση;