Επιστολή 26χρονου άνεργου που μιλά στις καρδιές μας: "Δικαιούμαι να ζω"

 

Μία επιστολή  του άνεργου Αλέξη στο BriefingNews  που ραγίζει κόκαλα…

Του Γιώργου Θεοχάρη

Ο 26χρονος μιλά τόσο απλά και αληθινά που συγκλονίζει! Οι νέοι χωρίς δουλειά είναι άνθρωποι χωρίς όνειρα και ελπίδα, θα έλεγε κάποιος. Ο Αλέξης έρχεται να το διαψεύσει. Μέσα από την εξαθλίωση του περνά μηνύματα που σήμερα η ελληνική κοινωνία έχει απόλυτη ανάγκη να ακούσει.

Παραθέτουμε την επιστολή του άνεργου Αλέξη:

Καθημερινά σηκώνομαι στις επτά το πρωί, ρίχνω μία ματιά στα πρωινάδικα της ενημέρωσης. Παρηγορούμαι με την απελπισία του κόσμου. Μη σας φανεί παράξενο. Για αυτό και σηκώνομαι τόσο πρωί, αυτό είναι φάρμακο για μένα. Όταν ξεκινάνε να λένε κάτι για τρόικα και μέτρα τότε κάνω ζάπινγκ. Ζω έναν εφιάλτη.

Ενάμιση χρόνο είμαι χωρίς δουλειά. Χημικός στο επάγγελμα, Εργαζόμουνα σε μία φαρμακευτική εταιρεία που μεταφέρθηκε στη Ρουμανία.

Για φθηνότερα μεροκάματα, έτσι είπανε. Πάντως και εδώ στην Ελλάδα τα πλησιάζουμε… Ζω με τη σύνταξη της γιαγιάς μου που μένει στο χωριό και μου στέλνει 200 από τα 350  της σύνταξης του  ΟΓΑ που λαμβάνει.

Οι γονείς μου, είναι βιοπαλιστές και ανήμποροι να με στηρίξουν. Σπουδάζουν τον αδελφό μου στην Κομοτηνή, στη Νομική.

Οι σκέψεις μου βασανίζον το εγώ μου. Άρα γιατί υπάρχω; Που βαδίζω; Που θα με βγάλει αυτή η μαρτυρική οδός που διανύω;

Ντρέπομαι  να βγω στο μανάβη να ψωνίσω. Πηγαίνω στη λαϊκή αγορά κάθε Πέμπτη  κοντά στη γειτονιά μου, εκεί που δεν με ξέρουν και πολύ για να εξασφαλίσω τη τροφή της εβδομάδας. Ένα κιλό πατάτες, λίγα λάχανα και  όσπρια που εδώ τα πουλάνε φθηνότερα. Διατηρώ μία σχέση με μία κοπέλα. Είναι ακόμα στην αρχή και κρύβω εντέχνως τη μιζέρια μου.

Πως θα συνεχίσω τη ζωή μου; Με τι εφόδια θα πορευθώ; Αναρωτιέμαι αν τελικά δικαιούμαι  να ζω;

Διότι η εντύπωση που έχω διαμορφώσει από τους κυβερνήτες του πλανήτη και της χώρας που γεννήθηκα είναι ότι, δικαίωμα να ζουν έχει  μόνο μία συντριπτική πλειονότητα ανθρώπων που πλουτίζουν εις βάρος μας. Η  γη πάντως δεν έχει μόνιμους ιδιοκτήτες ….

Ε ναι., δικαιούμαι να ζω. Όσο και εάν κάποιοι αυτό θέλουν να μας το αφαιρέσουν.

Το κράτος το δικαίωμα αυτό που το στέρησε. Ο αγώνας έχει πέσει πάνω μου και πρέπει να βγω νικητής….

Ελπίζω, ονειρεύομαι, ΖΩ!