Μια συγκάλυψη που δεν μπόρεσαν να κρύψουν

του Τάσου Παππά

Και μόνον η διαδικασία που ακολουθήθηκε σχετικά με την περίφημη τροπολογία για τους επικεφαλής και τα στελέχη των τραπεζών που έδωσαν δάνεια σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς του Δημοσίου, δημιουργεί βάσιμες υποψίες ότι εδώ κάτι τρέχει και ότι γίνεται προσπάθεια από κάποιους να κρυφτούν πράγματα προκειμένου να πέσουν στα μαλακά παράγοντες του δημόσιου βίου. Κατατέθηκε αργά το βράδυ μαζί με καμιά τριανταριά άλλες. Ηταν άσχετη με το υπό συζήτηση σχέδιο νόμου.Οι τρεις βουλευτές που την υπέγραψαν μάλλον αγνοούσαν τις προθέσεις του συντάκτη.Ηταν προφανές ότι όσοι μεθόδευσαν αυτήν την επιχείρηση ήθελαν η συγκεκριμένη τροπολογία να ψηφιστεί στα μουλωχτά, χωρίς πολλά πολλά, για να μην προλάβουν οι υπόλοιποι βουλευτές να ψάξουν κάτω από τις γραμμές και να μην ασχοληθούν τα μέσα ενημέρωσης.

Ωστόσο, στο επίπεδο αυτό οι εμπνευστές του σχεδίου απέτυχαν. Το θέμα βγήκε στην επιφάνεια, κλίμα αμφιβολιών άρχισε να διαμορφώνεται και το αποτέλεσμα ήταν η ΔΗΜΑΡ να αναδιπλωθεί: στην αρχή είχε συμφωνήσει, στη συνέχεια όμως και ύστερα από τον θόρυβο που έγινε υποχρεώθηκε να ανακρούσει πρύμναν. Επί της ουσίας τώρα:
Τα δανεικά και αγύριστα
Ολες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι το επίμαχο ζήτημα έχει να κάνει με τα δανεικά και αγύριστα των κομμάτων, με τους τρόπους χρηματοδότησής τους από τις διοικήσεις ορισμένων τραπεζών, αλλά στην ίδια κατηγορία ανήκουν, σύμφωνα με τις διαρροές από βουλευτές όλων των κομμάτων, και ορισμένες μη κυβερνητικές οργανώσεις. Πρόκειται γι’ αυτές τις συλλογικότητες που στήθηκαν τα τελευταία χρόνια με τυμπανοκρουσίες ότι εκφράζουν μιαν άλλη αντίληψη για την άσκηση της πολιτικής, αλλά τα κριτήρια που εφαρμόστηκαν για να έχουν παχυλή οικονομική ενίσχυση δεν ήταν και τόσο διαφανή.
Η απόπειρα της κυβέρνησης να απαλλάξει προκαταβολικά τις διοικήσεις των τραπεζών και τις αρμόδιες υπηρεσίες τους από την ενδεχόμενη κατηγορία της απιστίας, αν τελικώς γίνει πράξη, είναι πιθανόν να δέσει τα χέρια των εισαγγελικών λειτουργών που ερευνούν την ιστορία της χρηματοδότησης κομμάτων και λοιπών οργανώσεων, με χρονικό ορίζοντα που ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Αν απαλλαγεί ο δότης, δύσκολα μπορεί να στοιχειοθετηθεί κατηγορία για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας εναντίον του αποδέκτη. Και στην προκειμένη περίπτωση στην ομάδα των οιονεί αποδεκτών είναι τέσσερις πρωθυπουργοί (τρεις πρώην και ένας εν ενεργεία), αφού ήταν και επικεφαλής στα κόμματά τους -και φυσικά αφορά τους υπεύθυνους οικονομικών και τους ταμίες που εισέπρατταν και διαχειρίζονταν τα χρήματα. Αν αυτό δεν είναι απόπειρα συγκάλυψης, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.
Με ποιο κύρος οι σχηματισμοί που συγκροτούν το κυβερνητικό μπλοκ θα ζητήσουν από τους πολίτες υπομονή, κουράγιο, θυσίες, συνέπεια στην υλοποίηση των υποχρεώσεών τους έναντι του κράτους για να μη χρεοκοπήσει η χώρα, όταν οι ίδιοι έχουν φροντίσει να «τακτοποιήσουν» μ’ αυτόν τον προδήλως ανήθικο τρόπο (το αν είναι και παράνομος αφορά τη Δικαιοσύνη) τις εκκρεμότητες για να αποφύγουν την οικονομική χρεοκοπία των οίκων τους.
Άρθρο του Τάσου Παππά για την «Εφημερίδα των Συντακτών»