Από τους “Τσολάκογλου” στα “η Μέρκελ είναι φίλη μας”

Συμπεριφορές του ελληνικού πολιτικού κόσμου χθες και σήμερα
Του Ιωάννη Μπαλτζώη
Ο Βίντκουν Κουίσλιγκ (Vidkun Abraham Lauritz Jonssøn Quisling, 1887 –1945) ήταν Νορβηγός αξιωματικός και πολιτικός φασιστικών πεποιθήσεων. Κατά την εκστρατεία των ναζιστικών στρατευμάτων στη Νορβηγία, τον Απρίλιο του 1940, υποστήριξε την εισβολή τους και, ως ανταμοιβή, διορίστηκε πρωθυπουργός στην κατεχόμενη Νορβηγία, από τον Φεβρουάριο του 1942 μέχρι τα τέλη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, όσο η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Γιόχαν Νύγκαρντσβολντ ήταν εξόριστη στο Λονδίνο. Ως πρωθυπουργός δεν ήταν καθόλου αγαπητός στους Νορβηγούς, οι οποίοι τον θεωρούσαν προδότη και συνεργάτη των δυνάμεων κατοχής στη χώρα τους. Με το τέλος του πολέμου και την επάνοδο της νόμιμης κυβέρνησης, ο Κουίσλιγκ συνελήφθη και δικάστηκε για εσχάτη προδοσία. Εκτελέστηκε από απόσπασμα στις 24 Οκτωβρίου 1945. 
Το επώνυμό του χρησιμοποιείται σε πολλές γλώσσες (και στην Eλληνική) για να δηλώσει προδότες, συχνά δωσίλογους, εξ ου και η αναφορά του. Και τούτο γιατί είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ιδιαίτερα  σήμερα την ιστορία μας και φυσικά την γερμανική κατοχή και την στάση που κράτησε  τότε ένα μεγάλο τμήμα, στην κυριολεξία η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού και μεγάλος μέρος του αστικού κόσμου της Ελλάδος (1941-1944).
Ήταν αυτοί που ο λαός μας, αλλά και η ιστορία ονόμασε «Κουίσλιγκ», αυτοί οι πολιτικοί της πατρίδος μας που τότε επέλεξαν την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές, σχηματίζοντας μάλιστα τρεις κατοχικές κυβερνήσεις, με πρωθυπουργούς τον στρατηγό(!!!) Τσολάκογλου, τον Λογοθετόπουλο και τον Ι. Ράλλη, μόνο που δεν εκτελέστηκαν όπως ο Κουίσλιγκ, λόγω της μεγαλοψυχίας του Στρατάρχη Παπάγου.
Οι δωσιλογικές αυτές κυβερνήσεις, σε πλήρη και αγαστή συνεργασία με τις κατοχικές δυνάμεις της πατρίδος οργάνωσαν φασιστικούς σχηματισμούς, δημιούργησαν τα περίφημα «Τάγματα Ασφαλείας» και συνέχισαν την λειτουργία της Αστυνομίας Πόλεων, της Χωροφυλακής και της Ειδικής Ασφάλειας, στην οποία μάλιστα βασανίζονταν σε καθημερινή βάση αντιστασιακοί αγωνιστές, όπως η Ηλέκτρα Αποστόλου και η πιο γνωστή Λέλα Καραγιάννη.
Τώρα αν κάποιος διερωτηθεί ποιος ο σκοπός και ποιους υπηρετούσε  η Αστυνομία και η Χωροφυλακή, η απάντηση είναι απλή και εύκολη:  Φυσικά τους κατακτητές της πατρίδος, καθόσον τα κατοχικά στρατεύματα μπορούσαν όχι μόνο να αυτοπροστατευθούν, αλλά και να προβούν σε πράξεις τιμωρίας  και αντεκδίκησης με φοβερές και ομαδικές σφαγές αθώων Ελλήνων.
Τα παραδείγματα των ομαδικών  σφαγών είναι τόσα πολλά που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα χωριών, όπως το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, το όχι τόσο γνωστό Κομπότι Άρτας (με 333 εκτελεσθέντες ηλικίας από 2 ετών έως 90 ετών) και τόσα άλλα χωριά και κωμοπόλεις της πατρίδος, που γνώρισαν την γερμανική ιδιαίτερα θηριωδία και εκδίκηση, καθόσον είναι γνωστά σε όλους και έχουν καταγραφεί και καταδικαστεί από την ιστορία.
Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, μας αναγκάζει να επαναφέρουμε στην μνήμη  ιστορικά γεγονότα  με την δράση και την στάση των τριών κατοχικών κυβερνήσεων και την συνεργασία τους με τους  Γερμανούς και που στην πραγματικότητα δεν ήσαν αμέτοχοι για όσα γίνονταν εις βάρος του Ελληνικού λαού, αλλά υπεύθυνοι και συνένοχοι   και την σημερινή αγαστή συνεργασία Ελληνικών  κυβερνήσεων  (Γ. Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά), πάλι με τους Γερμανούς, με σκοπό να μας σώσουν όπως ισχυρίζονται, υπεύθυνοι και συνένοχοι και αυτοί, για όσα γίνονται εις βάρος του Ελληνικού λαού.
Κι εδώ θα αναφερθούμε σε γεγονότα που αφορούσαν τους περισσότερους κοινοβουλευτικούς, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που δεν είναι και τόσο γνωστά στους πολλούς και μετά σκεφθείτε, συγκρίνετε και κάντε τους συνειρμούς με τον σημερινό εφιάλτη που βιώνουμε.
Μετά την κατάληψη της Ελλάδος  από τα Γερμανικά  και Ιταλικά στρατεύματα σχηματίστηκε με εντολή των Γερμανών η πρώτη κατοχική κυβέρνηση υπό τον Τσολάκογλου και οι περισσότεροι κοινοβουλευτικοί  ήταν έτοιμοι να συνεργαστούν με τις Κατοχικές Δυνάμεις της πατρίδος και θα το έκαναν αν δεν υπήρχαν οι Άγγλοι και η διορατικότητα του Τσώρτσιλ που το απέτρεψε,   καθόσον βλέποντας πολύ μπροστά, ήθελε να «διασώσει» το Ελληνικό πολιτικό συντηρητικό σύστημα  και κατεστημένο από την προδοσία και την ταπείνωση, ώστε να έχει η Βρετανική πολιτική κοινοβουλευτικά στηρίγματα μετά τον πόλεμο, όπως και έγινε τελικά, ώστε η Ελλάδα να  βρεθεί υπό Βρετανική επιρροή, όπως και τελικά στην αρχή έγινε.
Για να αντιληφθούμε τι έγινε  και ποία η στάση που επέδειξαν, ας δούμε τι έγραφαν οι αθηναϊκές εφημερίδες της 8ης Μαΐου του 1941, λίγες μόνο ημέρες μετά την κατάρρευση του μετώπου και τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τσολάκογλου:

Ο πρωθυπουργός κ. Τσολάκογλου εδέχθη χθες τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας, κ. κ. Πάγκαλον, Γονατάν, Οθωναίον, Κ. Τσαλδάρην, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλον, Β. Δηλιγιάννην, Γ. Πεσματζόγλου, Γ. Μερκούρην, Βελέτζαν και Περ. Ράλλην. Μετά τας συνομιλίας εδόθη εις τον Τύπον η κάτωθι επίσημος ανακοίνωσις:  «Ο κ. Πρωθυπουργός ήκουσε μετά προσοχής τας γνώμας των ανδρών τούτων, αφού εξέθεσε την κατάστασιν και τας ακολουθητέας κατευθύνσεις της κυβερνήσεως.  Πάντες ανεγνώρισαν ότι η κυβέρνησις Εθνικής Ανάγκης είναι επιβεβλημένον να υποστηριχθή εκ μέρους πάντων των Ελλήνων άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς. Επίσης πάντες ανεγνώρισαν το σφάλμα του εκπεσόντος καθεστώτος να κυρήξει τον πόλεμον κατά της Γερμανίας και διεκήρυξαν το χάσμα, το οποίον χωρίζει την Ελλάδα από την κυβέρνησιν των εν Κρήτη εγκατασταθέντων φυγάδων. Πολλοί εξ αυτών εξεδήλωσαν τον ζωηρόν αποτροπιασμόν των, διότι οι φυγάδες ούτοι δεν συνεταύτισαν τας τύχας των με τον Ελληνικόν λαόν, τον οποίον εκτός της συμφοράς του πολέμου, απεγύμνωσαν δια της αφαιρέσεως του Δημοσίου Χρήματος….» (Κ. Πυρομάγλου, «Ο Γεώργιος Καρτάλης και η εποχή του», εκδόσεις «Ιστορική Έρευνα», σελ. 136-137).

Ακόμη και ο στρατηγός Ν. Πλαστήρας, ο «Μαύρος Καβαλάρης» και ήρωας κατά τις επιχειρήσεις στην Μικρά Ασία, καλούσε τον λαό με επιστολή του να συνεργαστεί με τους κατακτητές της πατρίδος, αν είναι δυνατόν!!! Συγκεκριμένα  έγραφε:

«Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική, για να καταστήσωμεν  ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό θα πρέπει να γίνει και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνο μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)»! (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14 Σεπτέμβρη 1998).

Βέβαια εδώ θα πρέπει να μνημονεύσουμε την μετέπειτα πολιτική στάση κάποιων εκ των προαναφερθέντων, οι οποίοι αργότερα αναθεώρησαν την στάση των και διαχώρισαν την θέση των και βρέθηκαν στην Εθνική Αντίσταση, όπως ο Γ. Παπανδρέου και ο στρατηγός Ν. Πλαστήρας,  που είχε την πολιτική ηγεσία του ΕΔΕΣ.
Όλα τα παραπάνω, που είναι εξόχως αποκαλυπτικά  της στάσης και της συμπεριφοράς του πολιτικού κόσμου της Ελλάδος κατά την κατάληψη της από τα στρατεύματα του άξονα το 1941, αλλά ταυτόχρονα  είναι και ένα ισχυρό  σοκ που μας  προκύπτει  από την στάση των και τις αντιλήψεις των, όπως όταν αποκαλούν την επίσημη κυβέρνηση της Ελλάδος που κατέφυγε προσωρινά στην Κρήτη και μετά στην Μέση Ανατολή, όταν λοιπόν τους αποκαλούν φυγάδες και τους καταλογίζουν ευθύνες για την «κήρυξη του πολέμου κατά της Γερμανίας!!!», όπως αποκαλούν την ιταμή Ιταλική και Γερμανική  επίθεση κατά της Ελλάδος και φυσικά την προδοτική των στάση, όταν καλούν τον Ελληνικό λαό να στηρίξει την κυβέρνηση των δωσιλόγων της πατρίδος του, άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς!!
Η στάση αυτή των περισσοτέρων  εκ του πολιτικού κόσμου της Ελλάδος, μας θυμίζει συνειρμικά και χωρίς να το επιδιώκουμε την σημερινή κατάσταση της Ελλάδος, που όλοι μας βιώνουμε  και τις απόψεις μεγάλου μέρους του πολιτικού προσωπικού της χώρας, για αυτά που μας συμβαίνουν.
Να παραθέσω μόνο μία χαρακτηριστική δήλωση,  πασίγνωστου  τηλεοπτικού αστέρα και νυν Υπουργού,  που θα την ζήλευε και ο πρώτος πρωθυπουργός δωσίλογος, ο Τσολάκογλου (χωρίς τον τιμητικό τίτλο του στρατηγού), που έστειλε ακόμη και τον Αρχιστράτηγο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, τον Στρατάρχη Παπάγο, με δική του υπογραφή , στο στρατόπεδο του Νταχάου. Η δήλωση:

«Η ‘Αγκελα Μέρκελ είναι φίλη μας, ο γερμανικός λαός είναι φίλος μας» (‘Αδωνις Γεωργιάδης στο BBC)

και δυστυχώς οι ομοιότητες των τριών κατοχικών κυβερνήσεων  με τις τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις σήμερα  και η πλήρη υποταγή των στην Γερμανική κυριαρχία, πολεμική τότε, οικονομική σήμερα είναι τόσες πολλές, που μας τρομάζει και μας οργίζει. Βέβαια ο λαός δεν υπάκουσε στις εκκλήσεις των δωσιλόγων της Κατοχής  και αντιστάθηκε με κάθε μέσο και κάθε τρόπο.
Ενώ η ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου, αυτή που οι δωσίλογοι αποκαλούσαν «φυγάδες» ήταν σχεδόν αποκομμένη από τη χώρα, οι υπόδουλοι Έλληνες άρχισαν να αναζητούν τρόπους αντίστασης στον κατακτητή. Η πάλη για την επιβίωση του λαού ήταν ήδη μια πρώτη αυθόρμητη αντιστασιακή πράξη.
Τα λαϊκά συσσίτια (βρε, κάτι μας θυμίζουν αυτά σήμερα!!) που άρχισαν να λειτουργούν με την πρωτοβουλία των πιο δραστήριων στοιχείων των διαφόρων επαγγελματικών οργανώσεων και συλλόγων των εργαζομένων αποτέλεσαν την πρώτη νίκη που απόσπασε ο Ελληνικός λαός από τους κατακτητές.
Η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση “Ελευθερία” ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη (ήταν και πρώτη στην Ευρώπη επίσης), στις 15 Μαΐου 1941, περίπου ένα μήνα μετά την κατάληψη της πόλης από τα Γερμανικά στρατεύματα.
Εντυπωσιακό ράπισμα στα στρατεύματα κατοχής δόθηκε με το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη. Τη νύχτα της 30ης Μαΐου 1941 δύο νέοι φοιτητές, ο Μανώλης Γλέζος της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών, (ο εν ζωή βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ  και σήμερα μεγάλος αγωνιστής, ήρωας και θρύλος) και ο Απόστολος Σάντας της Νομικής, εκφραστές της ψυχικής διάθεσης του Ελληνικού λαού, σκαρφαλώνουν στον Ιερό Βράχο από τη βορειοδυτική πλευρά και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τη γερμανική φρουρά πλησιάζουν τον ιστό και κατεβάζουν τη σβάστικα.
Σιγά σιγά η αντίσταση του λαού κατά των κατακτητών άρχισε να απλώνεται και να οργανώνεται. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1941 ανακοινώθηκε η ίδρυση του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ). Την πολιτική ηγεσία του ΕΔΕΣ διεύθυνε ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας (ευτυχώς ανένηψε γρήγορα), ενώ στρατιωτικός αρχηγός του ανέλαβε ο στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) με την συνεργασία των κομμάτων Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος, Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας, Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος.
Τον Οκτώβριο του 1942 ιδρύθηκε η οργάνωση Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση.
Άλλες αντιστασιακές ομάδες που αναγνωρίζονται επίσημα από το ελληνικό κράτος είναι η Εθνική Αλληλεγγύη, η Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζόμενων Νέων (ΠΕΑΝ), η Εθνική Δημοκρατική Ένωση Ελληνοπάιδων (ΕΔΕΕ), τα ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ, η Έφεδρων Αξιωματικών Πατριωτική Οργάνωση (ΕΑΠΟ), η Ιερή Ταξιαρχία και η Ομοσπονδία Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων (ΟΕΝΟ) [5]
Άλλες οργανώσεις υπήρξαν επίσης η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας, το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας, η οργάνωση Μπουμπουλίνα, ο ΕΣΕΑ (Ένωσις Συμπολεμιστών Εθνικού Αγώνος) και η ΠΑΟ (Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωση).
Περισσότερο μαζική από τις αντιστασιακές οργανώσεις κατάφερε να γίνει το ΕΑΜ.
Η Εθνική Αντίσταση κατά την περίοδο της Κατοχής οργανώθηκε και αναπτύχθηκε έγκαιρα, δυναμικά  και εντυπωσιακά από τον Ελληνικό λαό.
Σήμερα που η κατάσταση είναι δραματική για τον λαό, σήμερα που  η πατρίδα πλέον είναι υπό φανερά κατοχή,  όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ουσιαστικά, αφού οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται στην Αθήνα από την Ελληνική κυβέρνηση, αλλά στο Βερολίνο, από το εκεί Διευθυντήριο  όπως τότε, που  είναι η αντίδραση και η αντίστασή του σε αυτά που υφίσταται; 
Τι συμβαίνει σε αυτόν τον υπερήφανο και «απείθαρχο», ανυπότακτο λαό, που επελέγη να είναι το (οικονομικό) πειραματόζωο  της Ευρώπης, η δε καταστροφή που υφίσταται η Ελλάδα είναι χειρότερη της Μικρασιατικής καταστροφής και δεν αντιδρά καθόλου;
Η άποψή μας είναι ότι η οργή συσσωρεύεται, η υπομονή εξαντλείται, ο φόβος διαλύεται και η έκρηξη αναμένεται. Επιτέλους.
* Αντιστράτηγος ε.α., πρώην ΑΚΑΜ στο Τελ Αβίβ
ΠΗΓΗ: ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ



 kostasxan