Η ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΑΡ ΓΙΑ ΝΑ "ΦΤΙΑΞΟΥΝ" ΑΛΛΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Πάμε για άλλα καφενεία ...

Να μια ωραία ιδέα. Η Αννα η Διαμαντοπούλου, η Υπουργοπούλα η Παινεμένη, ζήτησε να διαλυθούν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ και τα στελέχη τους να απορροφηθούν από την κίνηση των 58, η οποία πρέπει να μετεξελιχθεί σε κόμμα. Νέα πρόσωπα στο προσκήνιο (στο παρασκήνιο, ας είναι τα παλιά και «αντιτουριστικά»...), νέες δομές, νέα αρχή! Fresh start, που λέμε στην εκσυγχρονιστική κοινή.

Το κακό με τις ωραίες ιδέες, όπως η παραπάνω, είναι ότι λέγονται όταν εκείνοι που τις προτείνουν δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν. Οπότε, έτσι, χάνουν οι ιδέες το κύρος τους, καθώς αναπόφευκτα συνδέονται στη σκέψη με τα κίνητρα εκείνων που τις εκφράζουν. Οταν κάποιος είναι στα χαμηλά, πολύ εύκολα ζητεί να κατέβουν όλοι στο δικό του επίπεδο για να ξεκινήσουν πάλι μαζί. Δεν θυμάμαι όμως κανέναν να προσφέρεται να κατέβει για να πάρει και τους άλλους μαζί, όταν ο ίδιος βρίσκεται ψηλά. Ολοι γαντζώνονται στο μερίδιο της εξουσίας που νέμονται, για όσο διαρκεί. Αφήστε, δε, τις ανυπέρβλητες πρακτικές δυσκολίες: ποιος αντέχει να ακούει τις κραυγές του Βενιζέλου, ακόμη και αν ήταν διατεθειμένος να αφήσει το καλυβάκι του ΠΑΣΟΚ που καταρρέει για να δοκιμάσει την τύχη του αλλού;


Αλλά και πάλι, ακόμη και αν φαντασθούμε ότι ξαφνικά το όνειρο του ΓΑΠ γίνεται πραγματικότητα, ότι η αγάπη κυριεύει τον κόσμο και γιατρεύει τις ψυχές, ότι διά της επιφοιτήσεως έρχεται «η συλλογική κατανόηση και απόφαση για δράση εκείνων που έμαθαν από τα λάθη τους και έκριναν αυστηρά τον εαυτό τους» (χρησιμοποιώ τα λόγια της κ. Υπουργοπούλας), τι θα είναι αυτή η νέα Κεντροαριστερά, την οποία έχουμε ήδη σπεύσει να μυθοποιήσουμε προτού καν υπάρξει; Θα είναι απαλλαγμένη από τον αδηφάγο εγωκεντρισμό του Ευάγγελου του Βενιζέλου - αυτό, οπωσδήποτε. Θα της λείπει, επίσης, η καμαρωτή χωριατιά των Louboutin - αυτή θα έχει μετακομίσει εκεί όπου τα Burberry πουκάμισα φοριούνται με γυρισμένο το μανίκι.

Φαντάζομαι, ακόμη, ότι η Κεντροαριστερά δεν θα περνά τη μέρα της αραγμένη στο Ντόλτσε. Θα έχει εγκατασταθεί σε κάποιο άλλο καφενείο. Πιο σικ, κάπως πιο ευρωπαϊκό αλλά και εναλλακτικό συγχρόνως, πιο metrosexual. Να φέρνει πιο πολύ σε Marylebone High Street παρά σε Bond Street. Να έχει κάτι απροσδιόριστα gay στην ατμόσφαιρα, αλλά να μην είναι και τελείως camp. Να προσφέρει ποικιλία από ελαφρά πιάτα με συνηθισμένες γεύσεις, αλλά με εξωτικά ονόματα. Και, βέβαια, να έχει καλλίγραμμες σερβιτόρες με κάτι μοιραίο στο βλέμμα, ώστε οι χάνοι να βαυκαλίζονται ότι «κάτι παίζει». Επί της ουσίας, πάντως, θα είναι το ίδιο πράγμα με το Ντόλτσε: καφενείο για αργόσχολους και αναποφάσιστους, που δεν αντέχουν το παρόν με τα βάσανά του και βιάζονται να βρεθούν στο ρόδινο μέλλον των ονείρων.

Ναι, είναι αλήθεια ότι, θεωρητικά, χρειαζόμαστε μια λογική Αριστερά - αν αυτό τελικά σημαίνει ο όρος «Κεντροαριστερά». Μια Αριστερά, όπως τη φαντάζομαι εγώ ο δεξιός, προσγειωμένη στην πραγματικότητα και προσανατολισμένη στην ισότητα των ευκαιριών, όχι στην ισότητα διά του καταναγκασμού, που επιβραβεύει την ανικανότητα και καταπιέζει την ελευθερία. Μια Αριστερά χρήσιμη ως φρένο των υπερβολών του καπιταλισμού και ως δύναμη πίεσης ώστε να μοιράζεται δίκαια το περίσσευμα.

Προϋπόθεση, όμως, για να φθάσουμε εκεί, είναι να απαλλαγούμε από τον χρεοκοπημένο κρατισμό και να ανακαλύψουμε, επιτέλους, σε αυτή τη χώρα τον καπιταλισμό. Αυτό είναι, υποτίθεται, το νόημα του προγράμματος που ακολουθούμε, για να απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις και να πάρει μπροστά η περίφημη μηχανή της οικονομίας. Αν αυτό δεν το πιστεύει ούτε η Δεξιά, όπως δυστυχώς αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα, σε τι χρησιμεύει τότε να μιλάμε για «Κεντροαριστερά»; Το κείμενο των «58» (παρεμπιπτόντως, έτσι όπως βλέπω τον αριθμό σε εισαγωγικά, είναι ό,τι πρέπει για όνομα μπαρ...), το οποίο αναθέρμανε την συζήτηση περί Κεντροαριστεράς, διακρίνεται ασφαλώς από τη σοβαρότητα του τόνου. Αλλά δεν τολμά να δώσει απαντήσεις στα δύσκολα ερωτήματα, που ώς και η Δεξιά αποφεύγει να αντιμετωπίσει. Αναγνωρίζει μεν ότι το πρόβλημα είναι στις δομές του κράτους και της οικονομίας, μένει όμως στο «να το συζητήσουμε».

Δεν είναι συμπτωματικό ότι οι υποστηρικτές του κειμένου των «58» ήσαν και εξακολουθούν να είναι υποστηρικτές του ευρώ. Ο λόγος είναι ότι η Κεντροαριστερά που οραματίζονται είναι ένα σχήμα πρωθύστερο, όπως έχει αποδειχθεί πια ότι ήταν και το ευρώ: κοινό νόμισμα, χωρίς κοινό πορτοφόλι. Υπό την έννοια αυτή, λοιπόν, η ελληνική Κεντροαριστερά είναι μια πολυτέλεια του μέλλοντος. Και, για να μην κοροϊδευόμαστε, ενός αμφίβολου μέλλοντος, διότι στη χώρα δεν υπάρχει καν Δεξιά, δηλαδή παράταξη η οποία να πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία. Οπωσδήποτε, όμως, το όραμα της Κεντροαριστεράς είναι μια γνησίως ελληνική κατάσταση. Διότι αν κάτι ξεχωρίζει τον Ελληνα και τον καθιστά ανώτερο των ξενέρωτων Ευρωπαίων είναι ότι ονειρεύεται πάντα το μέλλον και περιφρονεί το παρόν και τις προκλήσεις του. Αυτές είναι, άλλωστε, δουλειά του θεού της Ελλάδος...

Η (κατ)αγέλαστος πέτρα

Αν γίνεται, σας παρακαλώ να μην το πείτε στην κ. Πορτάλιου γιατί θα αφηνιάσει. Πάντως, στον ΣΥΡΙΖΑ ψάχνουν για ένα πιο ελκυστικό πρόσωπο για τη διεκδίκηση της δημαρχίας Αθηναίων και, επί του παρόντος, πιέζουν τη Σοφία Σακοράφα, τη γυναίκα από πέτρα, εκπρόσωπο -ως προς το ύφος- της αγέλαστης Αριστεράς, που έχει την κατάθλιψη για περηφάνια. Ευτυχώς ή δυστυχώς, όπως το πάρει ο καθένας, η «αγέλαστος πέτρα» της Αριστεράς αρνείται να ενδώσει στις πιέσεις, καθώς θεωρεί ότι οι ικανότητές της θα είναι χρησιμότερες στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ...
Του Στέφανου Κασιμάτη από την K