Πλεόνασμα κυνισμού…

Σταύρος Χριστακόπουλος
Όταν μια ποδοσφαιρική ομάδα αδυνατεί να βγει στην επίθεση και να σκοράρει, έχει μόνο μία λύση μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει το τέλος του αγώνα: να αμύνεται λυσσωδώς, ώστε, τουλάχιστον, είτε να αποσπάσει την ισοπαλία είτε να περιορίσει την έκταση της ήττας της.
Μια τέτοια εικόνα εμφανίζει αυτήν την εποχή η κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί αγωνιωδώς να κρατήσει την μπάλα μακριά από τα… καρέ της. Όπως είναι όμως φυσικό, σε μια σκληρά αμυνόμενη ομάδα δεν επωμίζονται τα βάρη οι επιθετικοί της, αλλά οι αμυντικοί και ο τερματοφύλακας. Αν έχουν καλή φυσική κατάσταση, πειθαρχία, αγωνιστικό σχέδιο και κάνουν το παιχνίδι της ζωής τους, μπορεί και να αποσπάσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα – έστω κι αν αυτό είναι ο περιορισμός της ήττας.
Τι γίνεται όμως όταν οι επιφορτισμένοι με τα βαριά καθήκοντα πατάνε τα κορδόνια τους και έχουν σαφή έφεση προς τα αυτογκόλ; Τότε η κατάσταση μοιάζει με αυτή στην οποία σήμερα βρίσκεται η συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου. Ιδιαίτερα όταν ο στυλοβάτης της άμυνας, Ιωάννης Στουρνάρας, έχει πάθει διαχειριστικό… βέρτιγκο.
Ας αφήσουμε όμως στην ησυχία του το λαοφιλέστατο άθλημα – το οποίο σε τίποτε δεν μας φταίει – και ας επικεντρωθούμε στην κυβέρνηση, η οποία, όπως θα λέγανε και οι παλαιοί μπαλαδόροι, έχει παίκτες που μπαίνουν στο γήπεδο φορώντας από δύο δεξιά παπούτσια ο καθένας…
Γερμανική επιλογή
Η αλήθεια είναι ότι ο Στουρνάρας παίρνει πάνω του όλη την οργάνωση του παιχνιδιού, αφού το γερμανικό προπονητικό τιμ τού έχει αποδώσει ηγετικό ρόλο στο δύσκολο γήπεδο της οικονομίας. Όμως η διαχείριση της φορολογίας ακινήτων και του θέματος της απελευθέρωσης των πλειστηριασμών ακινήτων, και μάλιστα της πρώτης κατοικίας των οφειλετών, είναι παιχνίδι το οποίο μπορεί να λήξει μόνο με κυβερνητική ήττα.
Συχνά η αναγγελία σκληρών μέτρων, τα οποία τελικά καταλήγουν κατά τι ελαφρύτερα, θεωρείται ότι προσφέρει νίκες εντυπώσεων στην εκάστοτε (μνημονιακή) κυβέρνηση, η οποία έχει την ευχέρεια να πουλήσει στο «πόπολο» ότι διαπραγματεύτηκε και κατάφερε να περιορίσει την ήττα από την παντοδύναμη – κάτι σαν… Μπαρτσελόνα – τρόικα.
Όμως δεν είναι εύκολη η επίθεση στην κατοικία, το τελευταίο αποκούμπι της ελληνικής οικογένειας, αλλά και τον τομέα στον οποίο συστηματικά, επί δεκαετίες, έχει κατευθυνθεί η αποταμίευση, αλλά και η επενδυτική δραστηριότητα της μέσης και φτωχότερης οικογένειας.
Οι μέχρι τώρα χειρισμοί, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, όση παράταση και αν δοθεί από την τρόικα, είναι ήδη καταστροφικοί. Όλοι γνωρίζουν πως ό,τι αναβληθεί σήμερα θα έρθει αύριο. Εκτός αν το οικονομικό επιτελείο αναβλέψει και στέρξει σε μια ανθρώπινη γενική ρύθμιση των χρεών, ώστε η μέση οικογένεια να πληρώνει ανάλογα με το βαλάντιό της. Όμως μια τέτοια λύση δεν είναι ιδιαίτερα επιθυμητή ούτε από την τρόικα ούτε από το τραπεζικό σύστημα.
Το ίδιο ισχύει και με την υγεία, την ασφάλιση, την παιδεία και άλλους τομείς κρίσιμους για τη δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία. «Κάθε πέρσι και καλύτερα» είναι η διαπίστωση σε όλα αυτά τα επίπεδα, στα οποία διεθνείς οργανισμοί διαπιστώνουν ο ένας μετά τον άλλον κατάρρευση, και τεκμηριώνουν τα επιχειρήματα όλων όσοι εδώ και καιρό μιλούν για μια εξελισσόμενη ανθρωπιστική κρίση.
Αδιέξοδη πορεία
Μέχρι το Σάββατο θα έχει ψηφιστεί ο προϋπολογισμός του 2014, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος περιφέρει ανά τας οδούς και τας ρύμας το πρωτογενές πλεόνασμα κυνισμού και δημιουργικής λογιστικής για να στηρίξει την αδιέξοδη πορεία των προϊσταμένων του στη συγκυβέρνηση και να χτίσει το προσωπικό του πολιτικό μέλλον, θα αναγκαστεί κατ’ επανάληψη να τον αναθεωρήσει.
Η αλήθεια είναι ότι ο Στουρνάρας – παρ’ ότι υπέχει τεράστιες ευθύνες για την αλλοπρόσαλλη και εγκληματική οικονομική πολιτική αυτής της κυβέρνησης – δεν είναι παρά ο φερετζές της υποταγής και της αποτυχίας του διδύμου των πολιτικών αρχηγών. Το εκπληκτικό μάλιστα δεν είναι ότι πλείστοι όσοι βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ τον χρησιμοποιούν ως σάκο του μποξ προκειμένου να «ξεπλύνουν» τους βαρύτατα χρεωμένους αρχηγούς τους, αλλά το ότι ο Βενιζέλος, π.χ., τον ειρωνεύεται αγρίως από τις Βρυξέλλες λέγοντας τα εξής εκπληκτικά:
«Ο κ. Στουρνάρας είναι αναντικατάστατος. (…) Μιλάει γλυκά, κατευνάζει τον κόσμο, εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη συμπάθεια και τη συμπόνια που έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός γι’ αυτά που υφίσταται. (…) Άλλωστε, έχει τη μάνα του, που παίρνει χαμηλή σύνταξη, και τα ξέρει αυτά».
Η άλλη… ομάδα
Αν κάποιος θέλει να διαπιστώσει το μέγεθος των ψευδών που καθημερινά εκστομίζει ο υπουργός Οικονομικών προκειμένου να στηρίξει την υπό κατάρρευση «αφήγηση» περί κυβερνητικής επιτυχίας (success story), δεν έχει παρά να πάει στις σελίδες 6 και 7 του σημερινού «Ποντικιού». Όμως αυτό το κεφάλαιο, παρ’ ότι γράφεται με το αίμα που καθημερινά χύνει η αγρίως λεηλατούμενη ελληνική κοινωνία, είναι μόνο ένα μέρος του θρίλερ που καθημερινά συγγράφει αυτή η κυβέρνηση.
Ήδη – για να κλείσουμε όπως αρχίσαμε: με ποδοσφαιρικούς όρους – ο ΣΥΡΙΖΑ, μια ομάδα που ουδέποτε διακρίθηκε για την ιδιαίτερη τεχνική της κατάρτιση και την πειθαρχία της και δυσκολεύει όσους προσπαθούν να αντιληφθούν το αγωνιστικό της σύστημα, έχει αρχίσει να εφαρμόζει την κατάλληλη για την περίσταση στρατηγική.
Το τελευταίο διάστημα, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να φορτσάρει, αρχικά εφάρμοσε πρέσινγκ σε στενούς χώρους (πρόταση μομφής, υποβρύχια) αφήνοντας τους αντιπάλους να τρακάρουν μεταξύ τους. Λίγο – λίγο όμως αρχίζει να κερδίζει μέτρα σε όλο το γήπεδο και να κατακτά τη συμπάθεια του κοινού. Η πλάστιγγα – κωμωδία τη θεωρούν πολλοί – της διαφοράς που μετριέται με δεκαδικά στις δημοσκοπήσεις έχει αρχίσει να κλίνει οριστικά προς το μέρος του με σαφείς τάσεις ταχείας διεύρυνσης.
Ο «φερετζές» που λέγεται Στουρνάρας είναι πια πολύ λεπτός για να κρύψει την κυβερνητική κατάρρευση. Όσα μάλιστα πρόκειται να εφαρμόσει στο άμεσο μέλλον – μαζί με τον Γ. Βρούτση, τον επί της ασφάλισης και της εργασίας ομόλογό του – θα αποτελέσουν την ταφόπλακα η οποία θα σκεπάσει το άταφο πτώμα της συγκυβέρνησης. Υπό τις ιαχές του πλήθους και το κατευόδιο της τρόικας…


το Ποντίκι