Ο ρόλος των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων»

του Κώστα Αθανασίου

Στο όνομα της προασπίσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δρουν διάφορες «μη κυβερνητικές οργανώσεις» που ευθυγραμμίζονται με τα κελεύσματα των ΗΠΑ.

Το φαινόμενο αυτό δεν θα πρέπει να αποσυνδεθεί από ανάλογα φαινόμενα, που παρατηρούνται στην ανατολική, αλλά και στη δυτική Ευρώπη. Είναι γνωστό ότι στις χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ δραστηριοποιούνται οι λεγόμενες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» (ΜΚΟ), «μη κερδοσκοπικοί» οργανισμοί, παρατηρητήρια και ιδρύματα, των οποίων οι πηγές χρηματοδότησής τους βρίσκονται κυρίως στις ΗΠΑ και την Βρετανία (π.χ. αυτά του εβραϊκής καταγωγής Ουγγρο-Αμερικανού George Soros). Κύριος σκοπός της ύπαρξής τους, όπως ευαγγελίζονται είναι η προαγωγή της ειρήνης και της συναδέλφωσης μεταξύ των λαών, η καταπολέμηση της φτώχιας, η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, η περιφρούρηση των ατομικών δικαιωμάτων, η προστασία των μειονοτήτων, η καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, της κυρίαρχης δηλαδή σήμερα δυτικής ιδεολογίας.

Ωστόσο ο ρόλος τους θεωρείται ύποπτος για την εθνική κυριαρχία χωρών μη αρεστών στις ΗΠΑ (π.χ. Ρωσία, Λευκορωσία, Σερβία), δεδομένου ότι υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις, έως και αποδείξεις για κατασκοπία προς όφελος των Δυτικών, ακόμη και για χρηματοδότηση αποσταθεροποιητικών ενεργειών, με σκοπό την ανατροπή ορισμένων μη φιλοδυτικών ηγετών κρατών της ανατολικής Ευρώπης. Έχουμε λοιπόν την εξαγωγή «δημοκρατίας» στο πρώην ανατολικό μπλοκ, αλλά και αλλού, μέσα από την χρηματοδότηση από υπερατλαντικούς κύκλους ΜΚΟ, που οργάνωσαν κάποιες «επαναστάσεις» (στην πραγματικότητα πραξικοπήματα), με σκοπό την «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Έτσι είδαμε την «ειρηνική επανάσταση» στην Σερβία, την «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία, την «επανάσταση των ρόδων» στη Γεωργία, την «επανάσταση των κέδρων» στο Λίβανο, αποτυχημένες απόπειρες ανατροπής της κυβέρνησης της Λευκορωσίας, της Αρμενίας και άλλων πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, καθώς και του προέδρου της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες. Είναι λοιπόν προφανές ότι οι ΜΚΟ έχουν υπονομευτικό ρόλο για την εθνική ανεξαρτησία χωρών, που δεν ευθυγραμμίζονται με τα κελεύσματα και τις επιταγές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αυτού του είδους οι οργανώσεις έχουν απαγορευθεί στη Ρωσία με απόφαση του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, ως όργανα ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Πάντως θα πρέπει εδώ να διευκρινιστεί -για να είμαστε δίκαιοι και να μην υπάρχουν παρανοήσεις- ότι το αναρχικό κίνημα δεν αποτελεί πρόσφατο δημιούργημα κάποιων σκοτεινών υπηρεσιών ΝΑΤΟϊκών χωρών, δεδομένου ότι αναρχικοί δραστηριοποιούνταν πολιτικά στην Ευρώπη ήδη από το 19ο αιώνα (τότε στην Ελλάδα υπήρχαν πυρήνες στην Πάτρα και τον Πύργο). Θα πρέπει επίσης να τονιστεί ότι η σύμπτωση απόψεων σε πολλά καίρια ζητήματα μεταξύ νεοφιλελευθέρων και αναρχικών δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι οι τελευταίοι είναι και ενσυνείδητοι φιλοαμερικανοί, αφού παλαιότερα τουλάχιστον έχουν επιδείξει μία διαφορετική πολιτική στάση. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ενώ αποστρέφονται μετά βδελυγμίας την στρατιωτική θητεία και τις ένοπλες δυνάμεις ως «ειρηνιστές», εντούτοις αναρχικοί πυρήνες έχουν συγκροτήσει κατά τα παρελθόν μάχιμες ομάδες (Ισπανικός Εμφύλιος, αντάρτικα πόλεων κτλ), επιδεικνύοντας μία αξιόλογη ένοπλη δράση.

Οι αναρχικοί/ αντιεξουσιαστές, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια βρίσκονταν ουσιαστικά στο περιθώριο (παρά την πολιτική κάλυψη της δράσης τους από ορισμένους «διανοούμενους»), ασχολούμενοι σχεδόν αποκλειστικά με την πάλη ενάντια στο κράτος και τους μηχανισμούς του, σήμερα -παράλληλα με την ολοένα και κλιμακούμενη αντικρατική βία- έχουν επιδοθεί στον αγώνα κατά του «ρατσισμού» και της «ξενοφοβίας», αποτελώντας στην πραγματικότητα περιφερόμενες ομάδες κρούσης, που προσπαθούν να επιβάλουν τις ιδέες τους δια της βίας και της τρομοκρατίας (π.χ. προσπαθούν να παρεμποδίσουν την πραγματοποίηση εκδηλώσεων που διοργανώνουν Έλληνες πατριώτες, να σαμποτάρουν τις παρελάσεις κατά τις εθνικές επετείους κ.τ.λ.), με πρόσχημα την πάταξη του φασισμού. Οι κατά τα άλλα επαναστάτες και εχθροί του καπιταλισμού έχουν εγκολπωθεί λοιπόν ένα θεμελιώδες αστικό ιδεολόγημα της εποχής μας: αυτό της πάλης κατά του «ρατσισμού» και του «ναζισμού». Στην πραγματικότητα όμως στο στόχαστρό τους βρίσκεται όχι μόνον ο εθνικοσοσιαλισμός, αλλά και οποιασδήποτε μορφής πατριωτισμός. Η πάλη τους λοιπόν στρέφεται εναντίον των λαών και των εθνών, εναντίον του πατριωτισμού και του εθνικισμού.

Το φαινόμενο αυτό θα πρέπει να ενταχθεί σε μία γενικότερη τάση στη Δυτική Ευρώπη δαιμονοποίησης των πατριωτών - εθνικιστών, αλλά και όλων όσων τηρούν κριτική στάση έναντι της κυρίαρχης ιδεολογίας του κοσμοπολιτισμού, καπιταλιστικού τε και μαρξιστικού. Με προεξάρχουσα τη Γερμανία, όπου κάποια μεταπολεμικά συμπλέγματα ευνοούν έναν τέτοιου είδους πολιτικό προσανατολισμό, η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν ασχολείται τόσο με την προαγωγή της δική της -θεωρητικά- ιδεολογίας (π.χ. περιφρούρηση εργασιακών δικαιωμάτων, αποτίναξη της αμερικανικής κηδεμονίας), όσο με την καταπολέμηση του «αυγού του φιδιού», δηλαδή του εθνικισμού. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στη Γερμανία υπάρχουν αριστεροί «αντιναζί» και «αντιφασίστες» (Antifa) που, όταν οι εθνικιστές διαδηλώνουν υπέρ της Παλαιστίνης και του Λιβάνου και κατά των εγκλημάτων του Ισραήλ, εκείνοι κάνουν αντιδιαδηλώσεις, κρατώντας πολλές φορές στα χέρια τους ισραηλινές σημαίες!