Ο νέος εθνικός μας "ήρωας"

Από τον αναγνώστη μας Α. Μιαούλη

Το δράμα με τις κοινωνίες που βρίσκονται στο παρά κάτι να πιάσουν πάτο, είναι ότι οι άνθρωποι έχουν φτάσει στο σημείο να αντιμετωπίζουν το απαράδεκτο και το αφύσικο, σαν παραδεκτό και φυσιολογικό.

Ο λόγος και πάλι για την Eurovision, όμως τούτη τη φορά όχι για να πούμε ξανά μανά τα χιλιοειπωμένα, αλλά για να θίξουμε αυτό που συνέβη τις προάλλες, απ’ αφορμή αυτό το… ύψιστο, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, πολιτιστικό γεγονός. Βγήκε κάποια κυρία Μαγκούρα –ή κάπως έτσι τέλος πάντων- η οποία είναι επιφορτισμένη από την κρατική μας τηλεόραση με την παρουσίαση της όλης σεμνής τελετής, και παρότρυνε τους Πανέλληνες να αποφύγουν μετά βδελυγμίας να ψηφίσουν όσα από τα τραγούδια των άλλων χωρών «απειλούν» για ευνόητους λόγους να υπερφαλαγγίσουν τη δική μας συμμετοχή.

Όλα αυτά με ύφος αυστηρότατο –μέχρι και απειλητικό θα το χαρακτήριζα- σε βαθμό που με έπιασε τρέμουλο, κι έκανα τη μαύρη σκέψη, «Έχει γούστο να βρεθούμε μπλεγμένοι σε τίποτε άσχημες περιπέτειες, αν δεν κάνουμε όπως μας ορμήνεψε η κυρία Μαγκούρα –καμιά εξορία, κανένα βαρύ χρηματικό πρόστιμο, τίποτε βασανιστήρια…»

Πέρα από το αστείο του πράγματος, η τραγική του πλευρά έγκειται στο εξής: Η Eurovision είναι κάτι που επί το πλείστον ενδιαφέρει ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας μας. Τι λέει, λοιπόν, η κρατική μας τηλεόραση, δια στόματος αυτής της Μαγκούρα σε δεκάδες, ίσως κι εκατοντάδες χιλιάδες νέα παιδιά –και λέω, η κρατική μας τηλεόραση, γιατί, κανονικά, μετά απ’ τα όσα ωραία ξεστόμισε η εν λόγω κυρία, θα έπρεπε να την είχαν αρχίσει στις μαγκουριές και να την είχαν ξαποστείλει παρευθύς και πάραυτα; «Ακούσατε, ω Ελληνόπουλα, σημασία έχει να έρχεται κανείς πρώτος, και λίγο μετράει τι μέσα μετέρχεται, προκειμένου να πετύχει το στόχο του. Οι πρωτιές θέλουν θυσίες και… ατιμίες». Γιατί, πείτε μου, σας παρακαλώ, δεν είναι ατιμία όταν, σ’ έναν τέτοιο διαγωνισμού στο πλαίσιο του οποίου υποτίθεται ότι το ζητούμενο είναι η ανάδειξη των τριών καλύτερων τραγουδιών, οι ψηφίζοντες καλούνται ανοιχτά και απροκάλυπτα να «μαυρίσουν» όσα απ’ αυτά συγκεντρώνουν όλα τα εχέγγυα για να βρεθούν στις πρώτες θέσεις;

Ακόμη κι αν πούμε ότι όλη αυτή η ιστορία της Εurovision είναι της πλάκας –τελικά πείτε μας: είναι της πλάκας, ή ένα γεγονός που μπορεί να ανεβάσει τη χώρα μας στον έβδομο ουρανό, στην περίπτωση που ο Sakis μας φέρει την… κούπα;- υπάρχει γονιός που να λέει στο παιδί του, «Κοίτα, τώρα που θα πας να παίξεις με τους φίλους σου, να κάνεις ό,τι ατιμία και ζαβολιά κατεβάσει το ξερό σου το κεφάλι, προκειμένου να κερδίσεις»; Δηλαδή, ότι δεν δεχόμαστε σαν θεμιτό σαν κοινωνικά όντα, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, θα πρέπει να το αποδεχτούμε σαν ντιρεκτίβα εκδοθείσα υπό των ανθρώπων που κουμαντάρουν την κρατική μας τηλεόραση –γιατί το ξαναλέω, αυτοί έχουν την ευθύνη κι όχι η όποια κυρία Μαγκούρα;

Κι αν πούμε πως με τέτοιες μικροαπατεωνιές και ατιμίες καταφέρναμε να σπρώξουμε τη δική μας συμμετοχή ως την ύψιστη διάκριση –που δεν το μπορούμε, γιατί… το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής-, στο τέλος θα έπρεπε να νιώθουμε από πάνω και εθνικά υπερήφανοι; Εθνικά υπερήφανοι για ποιο πράγμα, βρε παιδιά; Για τις επιδόσεις μας στην καλλιτεχνία γενικώς, ή για την κουτοπονηριά μας;

Δεν είναι, λοιπόν, υπόθεση Eurovision, αλλά καθαρά υπόθεση αγωγής του πολίτη. Κι απορώ που δεν βρέθηκε κανείς από τους τόσους και τόσους «πεφωτισμένους» που σουλατσάρουν στα κανάλια, να αναδείξει το όλο θέμα, ασχολούμενος μαζί του.

ourgreektv