Και παραπλανημένοι, και ανεύθυνοι, και σοσιαλιστές…

πάλι μάχη δίνουν

Εγώ δεν κυβερνώ με 153 βουλευτές

Κάπου, Κάποιος μέγιστος δικαστής ονόμασε Κάποτε ορισμένους πολιτικούς άνδρες για το σκάνδαλο βατοπεδίου «παραπλανημένους», θα θυμάστε φαντάζομαι τον κ. Σανιδά και τα περί «παραπλανηθέντων και ανεύθυνων ποινικά υπουργών»…

Οι σοσιαλιστές έχουν υπογράψει πάμπολλα συμβόλαια με το λαό, τα συρτάρια της Ιστορίας έχουν γεμίσει και φοβάμαι ότι η αγορά έστω και μίας ακόμη συρταριέρας δεν είναι δυνατή λόγω οικονομικής αφλογιστίας. Άλλωστε έχουμε κι εμείς εθιστεί με τα κοινωνικά συμβόλαια, τα ακούμε, τα υπογράφουμε και τα… γράφουμε• διότι μπορεί το ψάρι να βρομάει απ’ το κεφάλι, αλλά και τα πόδια δεν πάνε πίσω, μόνο που τα πόδια ουδέποτε κυβέρνησαν, ουδέποτε διαχειρίστηκαν, ουδέποτε –ουσιωδώς- εισέπραξαν, κι αν το έκαναν οι ποσότητες είναι ποιοτικά και ποσοτικά δυσανάλογες, όπως δυσανάλογες είναι και οι ευθύνες, γι αυτό όταν ακούτε το «όλοι είμαστε υπεύθυνοι» να ξέρετε ότι «όλοι είμαστε υπεύθυνοι» για τη φρυγανιά, και μερικοί, οι ελάχιστοι για μερικούς τόνους χαβιάρι -Ok man?

Το Μνημόνιο είναι κι αυτό συμβόλαιο που υπεγράφη, οι υπογραφές έχουν ονοματεπώνυμο, δεν είναι όπως τα άλλα, αυτά «με το λαό» για να πάρει κι αυτό τον δίκαιο δρόμο προς τα αποδυτήρια όπου στεγάζονται -χρόνια τώρα- εκατοντάδες συρτάρια φίσκα στα σοσιαλιστικά συμβόλαια. Το Μνημόνιο είναι κι αυτό ένα «σοσιαλιστικό» συμβόλαιο που όμως έχει υπογραφεί με το ΔΝΤ και την ΕΕ, επομένως δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί εύκολα να αγνοηθεί όπως συνέβαινε έως τώρα με «τα άλλα». Το ασφαλιστικό συνοδεύεται από σαρωτικές ανατροπές στο εργασιακό καθεστώς του ιδιωτικού τομέα κατ’ απαίτηση της τρόικας, αναφέρονται αυτά στο Μνημόνιο που υπέγραψαν στη βουλή δυο κόμματα, των σοσιαλιστών (και των εθνικοσοσιαλιστών του Λάος) ιδιαίτερα δε σε ό,τι αφορά τη δεσμευτικότητα και ισχύ των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Η υπογραφή του Μνημονίου είχε τεράστιο πολιτικό κόστος για τους αυτοπροσδιορισμένους μας σοσιαλιστές, βέβαια η λέξη «Μνημόνιο» είναι γενική κι αόριστη στα αυτιά του κόσμου. Όταν όμως καταθέσεις το ακριβές περιεχόμενο των μερών του, όπως Ασφαλιστικό και Εργασιακό, τότε η κοινή γνώμη-πολιτικά- σε παίρνει και σε σαρώνει, αυτός είναι ο λόγος που επιχειρείται να περάσουν αυτά τα δύο (ασφαλιστικό-εργασιακό) με Προεδρικά διατάγματα.

Οι αντιδράσεις παραήταν μεγάλες για να αγνοηθούν, μόνο εμείς στο ιστολόγιό μας ανεβάσαμε δύο ποστ θέτοντας ερωτήματα ηθικής τάξης, εδώ κι εδώ. Οι αντιδράσεις αυτές οδήγησαν τον πρωθυπουργό να αποφασίσει τελικά ότι οι επίμαχες αλλαγές που προέβλεπε το Προεδρικό Διάταγμα θα περάσουν με νομοθετική ρύθμιση στη Βουλή, κάτι που «ανοίγει» τον δρόμο για ορισμένες τροποποιήσεις σε κάποια κρίσιμα ζητήματα.

Δηλαδή αν ασφαλιστικό και εργασιακό, περνούσαν μέσω Προεδρικού Διατάγματος ΔΕΝ θα δέχονταν καν, αυτές τις «ορισμένες» τροποποιήσεις…

Ο τρόμος είναι φανερός, καθόλου τυχαίο το «Εγώ δεν κυβερνώ με 153 βουλευτές» του πρωθυπουργού.

Καθόλου τυχαία και η ξαφνική κοινωνική ευαισθησία του κ. Λοβέρδου που έσπευσε να εξαγγείλει πακέτο κοινωνικών μέτρων στο ΔΣ του Εμποροβιομηχανικού επιμελητηρίου της Αθήνας ενώ θα μπορούσε να το κάνει πριν επιχειρήσει να περάσει τα μέτρα μέσω Προεδρικών Διαταγμάτων. (πάλι μάχη –με τον εαυτό του- δίνει ο Λοβέρδος!)

Προς διάφορους:
Δεν επιχειρείται η κατάλυση του Κοινωνικού κράτους γιατί τέτοιο κράτος δεν υπήρξε ποτέ, πως θα καταλυθεί κάτι το οποίο δεν υπήρξε, επιχειρείται η κατάργηση των (ήδη κουτσουρεμένων στην πράξη) κοινωνικών δικαιωμάτων.

ροιδης