ΟΙ ΠΑΡΑΜΥΘΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ.....ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ !!! Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΛΙΝΤΣ ΘΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Το Λημερι
====================================================================

Θεομπαίχτες

Όπως οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, έτσι και οι κυβερνήσεις, είναι στιγμές που αντι­λαμβάνονται την ασημαντότητά τους απέ­ναντι στην υπέρτερη δύναμη: Οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο ή τον Θεό. Οι κυβερνήσεις χέζονται επάνω τους μπροστά στις αγορές.

Κλασικό παράδειγμα η δική μας. Έχετε δει το ύφος τού εκπροσώπους Παπακωνσταντίνου μετά τις συναντήσεις του με τους τροϊκανούς της θεάς αγοράς; Δεν έχει ένα χαμένο ύφος που υπόσχεται πολλά... περισ­σότερα;

Οι κοινοί άνθρωποι κατά κανόνα μετανοούν, νηστεύ­ουν και προσεύχονται στην ανώτερη δύναμη μπας και τους λυπηθεί και τη σκαπουλάρουν, τουλάχιστον στην άλλη ζωή. Οι… κοινές κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται για την άλλη ζωή. Είτε κυβερνούν είτε εκπίπτουν τώρα στην κόλαση των αζήτητων, μακριά από αποφάσεις, μπίζνες, μίζενς και απ’ όλα αυτά τα υπέροχα και ανιδι­οτελή που υπόσχεται η εξουσία.

Για να μη βρεθεί στα αζήτητα μια κοινή κυβέρνηση σαν τη δική μας είναι υποχρεωμένη να ακροβατεί ανά­μεσα στη θεότητα (αγορές, οικονομικοί παράγοντες, νταβατζήδες) που την ορίζει και τους πολίτες που την εκλέγουν

Υπό αυτήν την έννοια κυβερνούν οι αμετανόητοι, αυ­τοί δηλαδή που μπορούν να προσφέρουν τους ίδιους τους «υπηκόους» τους σπονδή στη θεά των αγορών. Οι αγορές άλλωστε γέννησαν και ανέθρεψαν τις κυ­βερνήσεις των καιρών μας. Γι’ αυτές εργάζονται, από αυτές αμείβονται, αυτές εξυπηρετούν. Οι πολίτες εί­ναι το αναγκαίο κακό. Υπάρχουν απλώς για να εξουσι­άζονται, για να χειροκροτούν και να θυσιάζονται. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του έχουν ήδη ετοι­μάσει τον μακρύ (μακρύτερος δεν γίνεται) κατάλογο των πολιτών που θα πετσοκόψουν την προσεχή πε­ρίοδο στον βωμό της αγοράς. Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί, αλλού και από άλλους. Όπως είπαμε, η κυ­βέρνηση υπάρχει για να υλοποιεί τις επιθυμίες των αγορών. Αυτό θα το κάνει έτσι κι αλλιώς. Η πολιτική της αποτελεσματικότητα, όμως, αλλού κρίνεται. Αν θα καταφέρει να πείσει τους πολίτες ότι δεν σφαγιά­ζονται, αλλά θυσιάζονται οικειοθελώς για τη σωτηρία της πατρίδας. Η περίφημη επιχειρηματολογία περί της σοσιαλιστικής αλληλεγγύης των γενεών, κατά την οποία η σημερινή γενιά θυσιάζεται για τα παιδιά της, ακούγεται σαν τις υποσχέσεις για τον παράδεισο όπου οι ψυχές θα «τρώνε» αιώνια με χρυσά κουτάλια. Αρκεί τα σώματα στο παρόν να εξαϋλωθούν από ασιτία... Αυτή η επιχειρηματολογία θυμίζει και κάτι άλλο: Τις μαζικές βαπτίσεις ιθαγενών Νοτιοαμερικάνων πριν σφαχτούν μαζικά από τους θεοσεβούμενους Ισπα­νούς κατακτητές τους. Τους βάπτιζαν για να τους στεί­λουν στον παράδεισο. Με άλλα λόγια, τους σκότωναν για το καλό τους...

Όπως για το καλό μας γίνονται όλα όσα έχει αναλάβει την υποχρέωση, έναντι των αγορών, να πράξει (και πράττει) η κυβέρνησή μας. Δεν βλέπετε με τι πόνο ψυχής ο υπουργός Ανασφάλιστης και Διά Βίου Εργα­σίας κόβει συντάξεις, μειώνει αποδοχές, απαγορεύει αυξήσεις; Τεράστιο βάρος κουβαλάει ο άνθρωπος, για χάρη μας...

Παρ’ όλα αυτά, και για την ώρα τουλάχιστον, ο πρω­θυπουργός και οι υπουργοί του δεν έχουν κάνει καλή δουλειά στο παραμύθιασμα. Αυτό μπορεί να σημαίνει ένα από τα τρία: Είτε εξάντλησαν το απόθεμα παραμυθιού που μπορούν να πουλήσουν είτε το παραμύθι είναι τόσο μεγάλο, που ξεπερνά ακόμη και τις δικές τους δοκιμασμένες μεγάλες δυνατότητες, είτε ο κό­σμος πολύ απλά βαρέθηκε τα παραμύθια.

Σε μια τέτοια περίπτωση σαν την τελευταία, είναι φα­νερό ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλη­μα, γιατί ο κόσμος μαζί με τα παραμύθια λογικό είναι να έχει βαρεθεί και τους παραμυθάδες. Υπό αυτήν την έννοια η κυβέρνηση και τα στελέχη της πρέπει να αρχίσουν να μετρούν μέρες καθώς η πορεία τους προς την κόλαση των πολιτικά αζήτητων έχει ξεκινήσει. Οι κυβερνώντες, βέβαια, έχουν και ένα ακόμη πρό­βλημα, όταν είναι αντιμέτωποι με τέτοιου είδους δυ­σκολίες. Δεν έχουν πού να πουν τον πόνο τους, πού να ζητήσουν παρηγοριά. Άχρηστοι για τους θεούς των αγορών που υπηρέτησαν, ξοφλημένοι παραμυθάδες για τον κόσμο που κάποτε τους τίμησε με την εμπιστο­σύνη του, δεν έχουν τη δυνατότητα να προσευχηθούν πουθενά.

Ακόμη και οι μεγαλύτεροι και ικανότεροι θεομπαίχτες τότε, εξαντλούνται, ξεφουσκώνουν και πέφτουν. Με πάταγο. Θα έχετε ήδη προσέξει πως οι υπουργοί μας (πρώην και νυν) δυσκολεύονται να κυκλοφορήσουν στον δρόμο, ανάμεσα σε «κοινούς θνητούς» πρώην ψηφοφόρους τους...

Το Ποντικι