Θλίψη

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου 

Δεν είναι λίγα τα λογοτεχνικά, εικαστικά, θεατρικά έργα του παγκόσµιου πολιτισµού που καταγράφουν το πάθος του τζόγου. Από τους «παίκτες» του Ντοστογιέφσκι έως τον δικό µας Μιλτιάδη Χουρµούζη µε τον «Χαρτοπαίκτη» του, που εγκαινίασε µια βαθιά κριτική της ελληνικής κοινωνίας διαπνεόµενης από την ιδεολογία του τζόγου, έκτοτε λαχεία, χαρτοπαικτικές λέσχες, καζίνα, τζόκερ, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟ-ΠΟ και τα συναφή, αλλά και παράνοµες πυραµίδες και µπαρµπουτιέρες, κατακλύζουν και εκµαυλίζουν µε φρούδες ελπίδες µεγάλους και κυρίως µικρούς. Με τον ηλεκτρονικό τζόγο τα πράγµατα φαίνονται πλέον αδιέξοδα. Σε Ιντερνετ καφέ, αλλά και µέσω Διαδικτύου ιδιωτικής χρήσης, και τώρα µε τα κινητά, µαθητές και φοιτητές τζογάρουν και µέσα στις αίθουσες διδασκαλίας κατά την ώρα των παραδόσεων. Πριν από λίγα χρόνια είχαµε απαλλαγεί από τη µάστιγα των ληστών µε το ένα χέρι. Διαβάζω πως η µάστιγα επανέρχεται. Τα φρουτάκια ξαναµπαίνουν νόµιµα πλέον στη λαϊκή αγορά των συνειδήσεων. Διαβάζω µάλιστα πως επίσηµα χείλη απενοχοποιούν και τα εν γένει τυχερά παιχνίδια, µιλώντας για αλλαγή ηθών και πλέον περί κέντρων διασκεδάσεως όπως το Λας Βέγκας, που δεν είναι λέει «άντρα» Μαφίας, ναρκωτικών και εγκλήµατος. Πάντως βρίσκω τελείως άκοµψο να αναγγέλλονται επενδυτικά προγράµµατα περί τυχερών παιγνίων για να προσελκύσουν αµερικανούς κεφαλαιούχους, όταν συνάµα αναγγέλλεται η τολµηρή και φιλόδοξη εκπαιδευτική µεταρρύθµιση. Για να διασκευάσω παλαιά ρήση:
«Οπου ανοίγει ένα τζογάδικο, κλείνει ένα σχολείο».

Τα Νεα