Ο Μόσιαλος και η σύγχρονη κεντροδεξιά

Διαβάσαμε ένα άρθρο του κ Ηλία Μοσιαλου αν μη τι άλλο παραγωγικό στο βαθμό που  βοηθά στο ξεκαθάρισμα  κάποιων  πραγμάτων και μας βοηθά να στήσουμε τις σκέψεις μας.

Εισαγωγή: Η σύγχρονη αλλά και η ιστορική κεντροαριστερά στοχεύσει στην διαρκή αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου και με αγώνες ή συμβιβασμούς εδώ και δύο αιώνες ακροθιγώς το καταφέρνει. Το κενό που βιώνουμε και στο οποίο βυθιζόμαστε οφείλεται στο ότι ο παραγόμενος πλούτους δημιουργείται πλέον εκτός Ελλάδος και ίσως εκτός Ευρώπης ενώ ένα μεγάλο μέρος του ακόμη και εκτός κοινωνίας ή εργασίας.  Εμείς πλέον μόνο καταναλώνουμε. Φτάσαμε εδώ με ευθύνη της Δεξιάς -νεοφιλελυθερισμού  και με την αριστερά σε βαθύ ύπνο και ομφαλοσκόπηση γύρω από την πτώση του υπαρκτού και σε άμυνα χαρακωμάτων παντού  χωρίς σαφές μέτωπο.

Για να προσεγγίσουμε μια σύγχρονη κεντροαριστερή δημοκρατική θεώρηση λοιπόν θα πρέπει να ταυτίσουμε τον όρο Εργασία με τον όρο Κοινωνία. Η εργασία παράγει κοινωνία και η κοινωνία δημιουργεί ανάγκες που καλύπτονται με εργασία. Το ένα χωρίς το άλλο δεν μπορεί να σταθεί και δεν υπάρχει κοινωνία χωρίς καταμερισμό και εξειδίκευση εργασίας  και τέλος πάντων όλα αυτά είναι ευκόλως εννοούμενα.

Οιοδήποτε πέρα από αυτό το δίπολο δεν μπορεί να είναι κεντροαριστερά ακόμη και εάν φέρνει πλούτο σε κάποια μέλη της κοινωνίας. Αυτό γιατί δεν τον παράγει  αυτόν το πλούτο ώστε να δημιουργεί  οφέλη στην κοινωνία-εργασία,  αλλά απλώς τον συσσωρεύει από αλλά άλλα σημεία του χώρου και του χρόνου κι πιο συγκεκριμένα.:

•  Είτε μεταφέρει  πλούτο από/σε αλλά σημεία του πλανήτη (καταθέσεις και συμβόλαια μετοχές) με στόχο το πολλαπλασιασμό τους με βάση πληροφορίες στιγμιαία ή τυχαία περιστατικά και γεγονότα.

•  Είτε μεταφέρει πλούτο από το μέλλον μέσω δανεισμού από μελλοντικά οικονομικά έτη/ΑΕΠ ώστε να μοχλεύουν να  επενδύουν χρησιμοποιουν  με βάση πληροφορίες σε στιγμιαία ή τυχαία περιστατικά και γεγονότα…. ή και απλώς να καταναλώνουν τα μελλοντικά ΑΕΠ στο παρόν.

Όμως το μεγαλύτερο μάθημα της κρίσης είναι τα χρήματα στις παραπάνω δυο κατηγορίες τα όποια συνηθίσαμε να λεμέ «λογιστικά» ή να θεωρούμε ότι δημιουργουν φούσκες που δεν μας αφορούν, είναι τελικά υπαρκτά χρήματα τα όποια δημιουργούν υποχρεώσεις που πρέπει να καλυφτούν σε συγκεκριμένο χρόνο. Και όταν έρθει ο χρόνος και τα χρήματα λείπουν εμφανίζονται ως τρύπες που βουλώνονται με πολιτικές αποφάσεις χρησιμοποιώντας τα χρήματα των αθώων πολλών.

Ο πλούτος που παράγεται σε ένα έτος στο πλανήτη είναι συγκεκριμένος και μετρήσιμος. Επειδή τα χρήματα δεν φυτρώνουν ούτε κρέμονται από τα δέντρα ως καρποί κατ έτος, είναι σαφές ότι το συσσωρευμένο χρήμα σε ένα σημείο από κάπου αλλού λείπει.

Είναι λάθος λοιπόν να θεωρούμε αυτή την οικονομία παρασιτική ή λογιστική αφού είπαμε ότι τα λεφτά της είναι υπαρκτά και ο πλούτος συγκεκριμένος. Αυτή η οικονομία κατά βάση παίζει με τα σημερινά πλεονάσματα  και υπεραξίες μας με τα όποια βάζει χέρι στα μελλοντικά πραγματικά λεφτά μας και αν κάνει λάθος το πληρώνουμε με μετρητό.

Και είναι σαφές ότι κάποιο σημείο το δίπολο κοινωνίας εργασίας έχει διαρροή προς αυτή την οικονομία με αποτέλεσμα να χάνει συνεχώς τον πλούτο που παράγει.

Και αυτή η διαρροή οφείλεται την πολιτική είτε αυτή αφορά την άμεση διακυβέρνηση είτε άλλα σημεία πολιτικής όπως παιδεία, κράτος, ενημέρωση κα.

Ο κύριος Μοσιαλος έχει εντοπίσει αυτό την διαρροή μεταξύ εργασίας και κοινωνίας και την τράβα για να ανοίξει και άλλο ώστε και περισσότερος πλούτος να χαθεί από το δίπολο.  Το κάνει με αυτή του την φράση «Αν είχαμε ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα και συνδικαλιστικό κίνημα, τότε θα είχαμε αποφύγει πολλές αρνητικές πλευρές της κοινωνίας που χτίσαμε,» ενώ θα συνεχίσει με ένα κρεσέντο κατά του συνδικαλισμού. Με αυτή την μεθοδολογία διαχωρίζει την κοινωνία από την εργασία και επιτίθεται και στα δυο. Επιχειρεί να φορτώσει στην εργασία τον συνδικαλισμό ενώ αποκαλώντας τον συντεχνειασμό -λέξη που είναι νεολογισμός- χτύπα και την κοινωνία που αποτελείται εξ ολοκλήρου από συντεχνίες.

Συντεχνίες από τα κατώτερα στρώματα των χειρωνακτών μέχρι τους Βιομηχάνους (ΣΕΒ) και τους τραπεζίτες (ΕΕΤ). Αλλά ο στόχος είναι οι κατώτεροι.

Όμως όλοι -και πολύ περισσότερο ο Ηλίας Μοσιαλος- αντιλαμβανόμαστε ότι ο συνδικαλισμός δεν είναι η πλήρωση ή τμήμα της τέλειας κοινωνίας αλλά το μέσο για να φτάσουμε σε αυτή την τέλεια κοινωνία.

Ο συνδικαλισμός-συνετχνιασμός είναι ο τόπος συνάντησης εργαζομένων που διεκδικούν πλήρη και ισομερείς αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου εντός του δίπολου. Ο συνδικαλισμός-συντεχνιασμός είναι ο τρόπος για να κλείνει ή να περιορίζεται η διαρροή του παραγόμενου πλούτου. Είναι ο τρόπος άμυνας και επίθεσης που έχει ο κόσμος του δίπολου για να πολεμά την αιτία της διαρροής την πολιτική. Η αιτία που η διαρροή δεν έχει κλείσει είναι γιατί ασκείται διακυβέρνηση για να μην κλείσει. Η αιτία που η κοινωνία-εργασία χρεοκόπει κατά καιρούς σε διάφορα μέρη  του πλανήτη είναι γιατί δεν κλείνει αυτή η διαρροή παραγόμενου πλούτου ούτι καν στα πολύ δύσκολα χρόνια.

Είναι αυταπόδεικτο ότι  η πολιτική ενοχοποίησης καθυστέρησης και αφαίρεσης δικαιωμάτων και πισωγυρίσματος των κοινωνιών είναι δεξιά πολιτική στο βαθμό που οι κοινωνίες μάχονται για την αυτοβελτίωση τους (ατομικά και συλλογικά) από την μεταρρύθμιση και μετά.

Ούτε είναι τυχαίο ότι οι συντεχνίες των Βιοτεχνών των βιομήχανων (ΣΕΒ) οι Τραπεζίτες εδώ και διεθνώς (ΙFF)   οι εργαζόμενοι σε όλη την χώρα, τα βάζουν με τους έχοντες Ελληνικό κράτος δηλαδή τους παρόντες πολιτικούς.

…

Και αφού η διαρροή δεν κλείνει με τίποτα και ο πλούτος χάνεται, καταλήγοντας ο κ Μόσιαλος θα κατηγορήσει το κράτος για διαφθορά και αναποτελεσματικότητα και θα μιλήσει για ένα νέο κράτος  το οποίο θα πρέπει να είναι αφενός:

• φιλόπτωχο «Ο σύγχρονος δημόσιος τομέας θα λειτουργεί ως ζώνη προστασίας όσων δεν μπορούν να ακολουθήσουν την ξέφρενη πορεία των σύγχρονων κοινωνιών του ρίσκου»

• και ακρωτηριασμένο καθώς τα δυο χέρια και τα δυο ποδιά θα τα αναπληρώσουν οι ιδιώτες Συγκεκριμένα ο κ Μόσιαλος θα πει : Ενώ παράλληλα  το νέο μοντέλο διαμορφώνει το κατάλληλο κλίμα ενθάρρυνσης όλων αυτών των επιχειρηματικών πρωτοβουλιών που θα ενισχύουν έναν εξωστρεφή, μη κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα «[…] « αποτελεί και μια αναπτυξιακή πρόταση, αφού δημιουργεί κανόνες και πλαίσιο για την ανάπτυξη πρωτοβουλιών εκ μέρους των μεσαίων και των υψηλότερων κοινωνικών στρωμάτων.»

Στο δια ταύτα

Υπάρχει κενό παραγωγής στην χώρα μας (ο κ. Μόσιαλος δεν το βλέπει;) που εξαφανίζει τα έσοδα του κράτους. Το κράτος οποίο με την σειρά του καλύπτει τα έξοδα του από τον ΦΠΑ και τα χαράτσια  ενώ ζει σε μια παρανοϊκή φάση που  πιστεύει ότι από ένα χωράφι που δεν σπέρνεται μπορεί να αυξήσει την απόδοση. Κάποια στιγμή όμως  θα αναγκαστεί να το πουλήσει και αυτό.

Η διαρροή μεταξύ εργασίας κοινωνίας είναι πιο μεγάλη από ποτέ, σχεδόν χαοτική και ο πλούτος φεύγει με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συντηρηθεί το κράτος πάνω στο οποίο στέκεται το δίπολο. Τόσο η εργασία όσο και η κοινωνία καταρρέουν ενώ το κράτος πρέπει να ακρωτηριαστεί και να γίνει φιλόπτωχο,

Ο κ. ο Μόσιαλος είναι Δεξιός αλλά κατά του νεοφιλελευθερισμού δηλαδή Σύγχρονη κεντροδεξιά κατά των συντεχνιών και “μασίφ” καθαρός ριζοσπαστικός (με το  κράτος)  φιλελευθερισμός.

Τέλος στο υπάρχον πλαίσιο οι μόνες παραχωρήσεις που θα μπορούσε να κάνει η αριστερά θα ήταν ίσως προς την κατεύθυνση του να υπάρξει επαναδημιουργία της παραγωγικής βάσης και αφού βεβαίως κλείσει η διαρροή.

 Γιάννης Παπαϊωάννου