Η άτακτη αμνησία του Βενιζέλου

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 3 Μαρτίου 2012, σελίδα 7 :

Η άτακτη αμνησία του Βενιζέλου

Την Τρίτη το βράδυ συζητήθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών για την εφαρμογή μερικών από όσα επιφέρουν οι συμφωνίες για τη δανειακή σύμβαση της χώρας και το PSI, το «κούρεμα» των ομολόγων. Δεινός ρήτορας ο Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως, επιδόθηκε σε μια ακόμα ομιλία, κατά την οποία ούτε λίγο, ούτε πολύ, θεοποίησε σχεδόν τον εαυτό του και την παράταξη της οποίας επιζητά να ηγηθεί όταν γίνουν οι εσωκομματικές της διαδικασίες.

Στο πιο κραυγαλέο, ίσως, απόσπασμα της ομιλίας του εκδηλώθηκε, σε όλο της το μεγαλείο, η άτακτη αμνησία του. Μεταξύ πολλών άλλων ο Βενιζέλος είπε : «Η ύφεση έχει αρχίσει από το 2008. Το 2008 κυβερνούσε μια συγκεκριμένη κυβέρνηση μέλος της οποίας ήταν ο κ. Σαμαράς. Και το ίδιο συνεχίστηκε μέχρι τον Οκτώβριο του 2009. Εάν υπήρχε στοιχειώδης διορατικότητα, αν δεν υπήρχε μυωπική θεώρηση των πραγμάτων, εάν υπήρχε στοιχειώδης αίσθηση ευθύνης με λίγες κινήσεις το 2008, έστω το 2009, η χώρα θα μπορούσε να αποφύγει την διακεκαυμένη ζώνη στην οποία αναγκαστήκαμε να μπούμε από το 2010 και μετά.». Και συνέχισε λέγοντας : «Εάν είχαν ληφθεί τότε στοιχειώδη μέτρα, θα είχαμε θεραπεύσει, ή έστω θα είχαμε συγκρατήσει, τα πολλαπλά διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας.».

Δεν ξέρω τι θα πρέπει ακριβώς να νιώσει ένας πολίτης, ακόμα και διαχρονικός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, διαβάζοντας ξανά τις παραπάνω γραμμές. Όταν άκουσα την ομιλία του, σε πρώτη φάση, πίστεψα ότι δεν άκουσα καλά και προσέτρεξα στο γραπτό λόγο για να βεβαιωθώ. Τα αντέγραψα εδώ, γιατί ως γνωστόν τα γραπτά μένουν, και ακριβώς επειδή μένουν έψαξα να βρω μερικές δηλώσεις του από εκείνη την περίοδο στην οποία αναφέρεται, και λίγο πιο πριν.

Έλεγε λοιπόν ο κ. Βενιζέλος :

Τον Ιανουάριο του 2005 : «Είναι λοιπόν προφανές ότι δεν αρκεί να μιλά κανείς -όπως κάνει ο κ. Καραμανλής- για «κοινωνικό κέντρο» και «μεσαίο χώρο». Πρέπει να μπορεί να δώσει απάντηση και οικονομική προοπτική στα μεσαία στρώματα, εκεί δηλαδή που αυτοτοποθετείται η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Εκεί όπου χτυπά η καρδιά της ελληνικής οικονομίας και της αγοράς. Καμία πολιτική δήθεν «συναίνεσης» σε θέματα όπως η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και καμία πολιτική επίθεσης κατά της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να καλύψει το κενό που υπάρχει στις ιδεολογικές και πολιτικές προδιαγραφές της κυβέρνησης.»

Στις 30/10/2007 : «Άρα το αποτελεσματικό, αναπτυξιακό, κοινωνικό κράτος είναι μεγαλύτερο στον κοινωνικό τομέα, στις κοινωνικές υπηρεσίες και τα δημόσια αγαθά: στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την πρόνοια, το εγγυημένο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, τις δημόσιες συγκοινωνίες και σε άλλα βεβαίως παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω. Χρειαζόμαστε μεγαλύτερο κράτος, χρειαζόμαστε μεγαλύτερη συνολική δημόσια δαπάνη για να αποτρέψουμε την πίεση που ασκεί στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, η αλόγιστη αύξηση της ιδιωτικής δαπάνης στους τομείς αυτούς.»

Στις 21/11/2008 : «Ο νέος προϋπολογισμός είναι σκανδαλωδώς αντιαναπτυξιακός. Ένας προϋπολογισμός, στον οποίο προβλέπεται -κι αυτό συνιστά ύβρη για την οικονομία και την ανάπτυξη- μείωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων κατά 9%, ενώ θα έπρεπε το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων να είναι ο μοχλός ενός σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης».

Στις 26/11/2008 : «Το πρόβλημα της αγοράς δυστυχώς τώρα, δεν είναι μόνο η ακρίβεια. Το πρόβλημα της αγοράς, τώρα, είναι και η έλλειψη ζήτησης, η μείωση της κατανάλωσης. Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που το αντιμετωπίζει η πραγματικότητα του λιανικού εμπορίου και το αντιμετωπίζουν πάρα πολλοί κλάδοι των υπηρεσιών. Το πρόβλημα αυτό συνδέεται άμεσα με την αδυναμία της Κυβέρνησης να πάρει μέτρα για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ρευστότητας κυρίως των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, αλλά και πολλών μεγάλων επιχειρήσεων»

Στις 5/4/2009 : «Η Ελλάδα εγκλωβίζεται έτσι μέσα στον πολύτιμο και ισχυρό θώρακα του ευρώ. Ο θώρακας λειτουργεί και ως κορσές. Αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην αδυναμία πολιτικής διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης και στην εικόνα που έχουν οι εταίροι μας και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. […] Η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα που κινδυνεύει από χρεοκοπία ή από παύση πληρωμών ή από αδυναμία εξυπηρέτησης και αναχρηματοδότησης του δημοσίου χρέους της. […] Να βρεθούν πόροι, να ασκηθεί κοινωνική πολιτική, να ξανασυντεθεί μια κοινωνία που δεν πιστεύει τίποτε, να ανορθωθεί τόσο το κράτος όσο και η αγορά.».

Στις 31/5/2009 : «Το ερώτημα, πολύ συνοπτικά, είναι αν μπορούμε να διασφαλίσουμε ταυτοχρόνως την κοινωνική συνοχή (δηλαδή τα εισοδήματα, την απασχόληση και την παροχή των αναγκαίων κοινωνικών υπηρεσιών), την εθνική ανταγωνιστικότητα (μέσα από ένα μοντέλο ανάπτυξης που θα δώσει τη θέση του σε αδράνειες και υστερήσεις) και τη δημοσιονομική αξιοπιστία που είναι η θεμελιώδης προϋπόθεση για την ύπαρξη και λειτουργία ενός κράτους το οποίο μπορεί να επιτελεί τις βασικές αναπτυξιακές και αναδιανεμητικές λειτουργίες του. Αυτό το εγχείρημα δεν επιμερίζεται σε μέτρα και εξαγγελίες.».

Αυτά είναι ελάχιστα μόνο από όσα θα μπορούσα να παραθέσω. Εννοείται ότι το 2008 και μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, ο Βενιζέλος δεν ψήφισε ούτε ένα νομοσχέδιο μέτρων και μεταρρυθμίσεων της ΝΔ, δεν αναγνώρισε ούτε μια στιγμή τους παγκόσμιους τριγμούς που έρχονταν καταπάνω μας. Ξαναδιαβάστε όσα είπε την Τρίτη το βράδυ και όσα έλεγε τα προηγούμενα χρόνια. Η άτακτη αμνησία είναι προφανής. Η κριτική, δική σας.


Η παρουσία της Άννας Βαγενά

Μέσα στον κυκεώνα των συζητήσεων στη Βουλή των Ελλήνων, εμφανίστηκε αυτές τις ημέρες μια πραγματική όαση που ενσαρκώνει πολλά από όσα γράφω τα τελευταία χρόνια περί αναγκαίων ανατροπών στις πολιτικές νοοτροπίες, στάσεις και συμπεριφορές.

Η παρουσία της Άννας Βαγενά, άσχετα με το ποια θέση υποστήριξε, επιβεβαίωσε αυτό που λέω εδώ και πολλά χρόνια. Η Βουλή χρειάζεται άλλη σύνθεση πολιτικού προσωπικού σε κοινωνικό, οικονομικό και επαγγελματικό επίπεδο, άμεσα. Χρειάζεται ανθρώπους που να ζουν μέσα στην κοινωνία και όχι απλώς να τη «συναναστρέφονται» ή να πίνουν μαζί της καφεδάκι στον καφενέ για να βγάλουν φωτογραφία. Όποια θέση και αν υποστηρίζουν, σε όποιον πολιτικό χώρο και αν ανήκουν.

Η Βουλή χρειάζεται ανθρώπους που να τρέμουν τα χέρια τους πάνω στο βήμα, από σεβασμό στο θεσμό και όχι από αμηχανία ή από άγχος για το αν θα τα διαβάσουν καλά μέσα από το χαρτί, αν θα είναι καλό το τηλεοπτικό πλάνο, αν θα καθίσουν σε σημείο που μπορεί να τους πάρει η κάμερα, αν θα χειροκροτήσουν πιο δυνατά από τους άλλους, αν θα φορέσουν το καλύτερο ταγιέρ ή κοστούμι, αν θα τρέξουν πιο γρήγορα από τους άλλους στον αρχηγό για «να του πουν στ’ αυτί».

Δεν χρειαζόμαστε άλλους επισκέπτες πολιτικούς που χτυπάνε πλάτες και μοιράζουν συμπόνια και κατανόηση. Δεν χρειαζόμαστε άλλους «φωτογράφους», περιηγητές, περιπατητές. Χρειαζόμαστε ανθρώπους του πεδίου, βγαλμένους μέσα από την κοινωνία. Διπλανούς μας. Όχι για να μας «εξυπηρετήσουν», αλλά για να γνωρίζουν όσα βιώνουμε και να μπορούν αποτελεσματικά να τα αλλάξουν.  

Δεν συμφωνώ με την ψήφο της κυρίας Βαγενά. Τη συγχαίρω για την παρουσία και την ομιλία της, για το γνήσιο των λόγων της, για το χέρι της που έτρεμε από το δέος που ένιωθε επειδή μιλούσε στη Βουλή των Ελλήνων.


Άμεσα μέτρα για την ασφάλεια

Την ώρα που μερικοί διακονούν την πτώχευση της Ελλάδας και ζητούν επιτακτικά την έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε., η εγκληματικότητα στη χώρα ξεπερνά κάθε όριο ανοχής και λογικής. Την ώρα που μερικοί νομίζουν ότι το μωσαϊκό που αποτελεί αυτή τη στιγμή την κοινωνία, μπορεί συντεταγμένα να αντέξει και να ανταπεξέλθει σε μια ελεύθερη πτώση, ένας μεροκαματιάρης πυροβολείται εν ψυχρώ στο κεφάλι, μέσα στο περίπτερό του, για μερικά «ψιλά».

Στην Κορινθία το πλιάτσικο είναι καθημερινό φαινόμενο και πλέον οι δράστες είναι αδίστακτοι. Χτυπούν, πυροβολούν, μπουκάρουν στα σπίτια ακόμα και αν έχουν κόσμο μέσα, μέρα μεσημέρι.

Οι πολίτες δεν νιώθουν ασφαλείς μέσα στα σπίτια τους και δεν υπάρχει χειρότερη κοινωνική μάστιγα από αυτή, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης. Η ύπαιθρος έχει εγκαταλειφθεί, όμως πια η κατάσταση είναι ανάλογη και μέσα στον αστικό ιστό.

Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια «πολιτικής». Μέτρα άμεσα, εδώ και τώρα, με κάθε κόστος. Πιστεύουμε όλοι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε σαν χώρα, αλλά όχι έχοντας το νου μας στο πως θα προφυλαχθούμε σε καθεστώς ζούγκλας και τρόμου. Τελεία και παύλα. 










Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.










Βασίλειος Μπαλάφας

vasileios[at]balafas.gr