του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Το λέει και ο εθνικός ύμνος. Η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει… Αυτό σημαίνει πως είναι αθάνατη και ημιθανής΄ διαρκώς με τα σωληνάκια. Στο κρεβάτι της εντατικής.
Πάνω σε αυτό το κρεβάτι με τα λευκά σεντόνια, κάνει απίθανα πράγματα. Δημιουργεί τη Δημοκρατία, την αρχιτεκτονική, τα μαθηματικά, τη ζήτηση της λογικής, αλλά πέραν από αυτά δημιουργεί τη γέννηση του ασαφούς, τον οργασμό. Ο οργασμός του ημιθανούς υπήρξε η ανώτατη έκφανση της γηραιάς παιδίσκης που λέγεται Ελλάδα.
Λογική, ποτέ δεν υπήρξε σε αυτό τον τόπο. Αν υπήρχε δεν θα την έψαχνε σαν λυσσασμένος κύνας να τη βρει, να εντοπίσει το μηχανισμό της ο Αριστοτέλης. Αν υπήρχε στον Έλληνα σοφία δεν θα είχε δημιουργήσει τη φιλοσοφία (η σοφία είναι ανώτερη). Η Ελλάδα, μα τον Πλάτωνα, μια ζωή έρεπε στην ιδεαλιστική ουτοπία. Για ένα και μόνο λόγο. Διότι η ζωή είναι μια τραγωδία, ενίοτε και κωμική.
Μέσα στο κρεβάτι του πόνου, ο Έλληνας έκανε κάτι μοναδικά μεγαλειώδες. Ξεφτίλισε την υπάρχουσα ζωή με έναν οργασμό αράπη, παρά το γεγονός ότι ήταν μικροτσούτσουνος. Αν δεν το πιστεύετε, μα τη φίμωση που δείχνουν τα αγάλματα, κοιτάξτε τα πουλιά τους. Μόνο του Πάνα ήταν χατζάρα, γυριστό. Και κάποιων ίσως που έδειχναν τη νυχτιά τους δρόμους.
Το πουλί της σοφίας ήτανε νυκτόβιο, ένα πτηνό που κρώζει τα δεινά και ανοίγει τα φτερά του βράδυ, όπως το τελευταίο εύστοχα το επισημαίνει ο Χέγκελ. Η Ελλάδα έπαψε και υπάρχει, να γεννά, όταν ειρήνευσε επί της εποχής των Ρωμαίων, σαν η ασθενής να έπεσε σε λήθαργο, σε κώμα. Και εκεί, όλοι τη βιάσανε σαν την προείδαν να γεννά μέσα στους οργασμούς της, οι κανίβαλοι, γιατροί Δυτικοί, «δικοί της» και νοσοκόμες. Μα πάνω από όλους τη βίασαν οι εκάστοτε πολιτικοί της, οι από τη φαμίλια της λοιδορούντες συγγενείς.
Δημιούργησαν τους ηθοποιούς, τους κλαίγοντες, τους υποκριτές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του Σόλωνα προς τον πρώτο ηθοποιό, τον Θέσπη. Όταν όλοι τον συνέχαιραν, εμφανίστηκε η ψυχούλα ο Σόλων και τον πήρε με τη μαγκούρα του στο κυνήγι, κραδαίνοντάς την και φωνάζοντας: «αυτά σου τα καμώματα θα τα βρούμε στα συμβόλαιά μας». Πόσο δίκιο είχες γέροντα… Αυτά του τα καμώματα τα βρήκαμε σε όλη τη ζωή μας.
Η Ελλάδα μεγαλούργησε στην τραγωδία, λέει ο Νίτσε σωστά και επιτυχώς. Έγινε ένα πυροτέχνημα, μια έκρηξη οργασμού του ημιθανούς από ανθρώπους που έζησαν χορεύοντας σαν βαμπίρ με στεφάνια στα μαλλιά τους δίπλα στους ζωντανούς νεκρούς, Ανατολής και Δύσης. Συχνά γράφεται για το τι είπαν οι Έλληνες, εκεί εντοπίζεται η αξία τους είπαν οι ημιθανείς τυφλοί. Σημασία έχει ότι τα έγραψαν, είπαν οι γραμματιζούμενοι του ελέους. Σημασία έχει το πώς έζησαν, είπαν εκείνοι που όντας ζωντανοί ζούσανε με τους πεθαμένους, μιας λάθρα βιώσας ζωής.
Κραυγές χαράς ακούστηκαν όταν δεν ενεργοποιήθηκαν τα CDS ή όποια σκατά λέγονται, παρότι δεν πιάσαμε το 90% που είπε ο υπουργός των οικονομικών ότι θα έπρεπε. Και μέσα στο κλίμα της αισιοδοξίας του πρωινού, ήλθε ο γιατρός το βράδυ να μας πει ότι η θερμοκρασία του ασθενούς χαμήλωσε επικίνδυνα, κάτω από το 36. Οι συγγενείς κατόπιν βγήκανε να πουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Και θα συνεχίσει να μην υπάρχει πρόβλημα, ειδικά όταν η Ελλάδα πεθάνει, θα ξαναπούν, γιατί, έχουν πρόβλημα οι πεθαμένοι;
Το νου σας όμως συγγενείς και γιατροί γιατί αν η Ελλάδα πεθάνει, φτάσει στα όρια του ξεψυχίσματος, θα υπάρξει οργασμός που θα πλαντάξει ο ντουνιάς, οργασμός σπέρματος και αίματος, δίνοντας ζωή σε Ανατολή και Δύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου