Το Επαναστατικό Κόμμα

Αν στη χώρα μας υπήρχε  επαναστατικό κόμμα, οι πολιτικές εξελίξεις θα ήταν διαφορετικές. 

Θα μιλούσε για στάση εθνικής αυτοτέλειας έναντι της Ευρώπης. Θα επέμενε με όλους τους τρόπους για την αποκατάσταση της δημοκρατικής και συνταγματικής νομιμότητας. Και αν προσέκρουε σε αντισυνταγματικό τείχος, θα οδηγούσε τα μέλη του με επικεφαλείς τους βουλευτές, τους νεολαίους, τους εργάτες, τους φοιτητές, τους αγρότες, μέσα στα υπουργεία, στους οργανισμούς, στις επιχειρήσεις, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα στους γεωργικούς συνεταιρισμούς, στις τράπεζες, στις υπηρεσίες του κράτους.

 Όχι απλά στον δρόμο, με πορείες και συγκεντρώσεις, έτσι θα απόφευγε και τις προβοκάτσιες. Το κράτος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Η κυβέρνηση θα αναγκαζόταν να έρθει σε διαπραγμάτευση. 

Αλλά αυτό το επαναστατικό κόμμα, αν υπήρχε, μια προτεραιότητα  θα είχε, την σωτηρία της Ελλάδας και των Ελλήνων, χωρίς να φοβάται πως θα κατηγορηθεί για πατριδοκαπηλία, θα αντέτεινε τον πατριωτισμό. 

Οι πράξεις αντίδρασης  παραχωρούνται με το άρθρο 120 του Συντάγματος, που υποχρεώνει όλους μας να αντισταθούμε ενάντια στην κατάλυσή του, με τον οιανδήποτε τρόπο. Ασφαλώς υποχρεώνει και το κόμμα.

Αν στη χώρα μας υπήρχε, επαναστατικό κόμμα, θα έπραττε ως ορίζει το άρθρο 120 του Συντάγματος, από την πρώτη παραβίασή του, με το πρώτο μνημόνιο, με την πρώτη δανειακή σύμβαση. Και δεν θα ρητόρευε απλά μέσα στο κοινοβούλιο, δεν θα καταψήφιζε απλά, και μετά θα χανόταν μέσα στην αυταρέσκειά του.

Αν στη χώρα μας υπήρχε επαναστατικό κόμμα, όλα του τα μελλοντικά οράματά θα αναστέλλονταν, μπροστά στους πεινασμένους, στους άνεργους, στους άστεγους, όσους δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα, σε όσους νομίζουν λόγω απελπισίας πως δεν έχουν αύριο. Θα δημιουργούσε μια οργάνωση αλληλεγγύης για την στήριξη και ανακούφιση αυτών των πολιτών. 

Πόροι; Η κρατική επιχορήγηση, όσο φτάσει. Ναι, τα παίρνουμε από το κράτος και τα χρησιμοποιούμε για τους πολίτες. Μαζί και τους μισθούς των βουλευτών και ευρωβουλευτών. Σαν επαναστατικό κόμμα, αν ήταν, δεν θα σκεφτόταν πως ασκεί φιλανθρωπία, ή προσωρινή ανακούφιση άνευ αξίας, χωρίς αποτέλεσμα, αλλά πως στεκόταν ανάμεσα στον κατακρεουργημένο πολίτη και στον θάνατο.

Αν στην πατρίδα μας είχαμε ένα επαναστατικό κόμμα τα πράγματα θα ήταν λίγο διαφορετικά. 

Αλλά δυστυχώς τα  κόμματα που έχουμε, αν δεν είναι προδοτικά, γεμάτα ανθέλληνες, Νενέκους και ουτοπικούς οραματιστές, είναι προσωποπαγή, οκνηρά και γραφειοκρατικά. Έξω κρύο, μέσα ζέστη, έξω καύσωνας, μέσα δροσιά, πού να τρέχεις τώρα. Μια πορεία άνευ ουσιαστικής αξίας ίσως για ξεμούδιασμα των γραφειοκρατών, για δικαιολογία της ύπαρξής τους.

Αν είχαμε επαναστατικό κόμμα, δεν θα έβαζε πρώτα την αλλαγή της κοινωνίας κατά τις επιταγές του, αλλά θα αγκάλιαζε τώρα τα μικρά παιδιά, τα πεινασμένα, τα κυνηγημένα, με τα τις τρομαγμένες ψυχές. Τα παιδιά, που δεν έχουν βιβλία, δεν έχουν ένα κουλούρι, ένα τετράδιο, ένα μολύβι.

Επικαλούμαι το επαναστατικό κόμμα, επειδή έχει οργάνωση, μηχανισμούς παρέμβασης και δύναμης. Έχει νομικούς  που μηνύουν όσους κυβερνητικούς παραβιάζουν τους νόμους. Έχει νομικούς που προσφεύγουν σε διεθνείς οργανισμούς. Έχει νομικούς που τρελαίνουν την κυβέρνηση με την νομιμότητα.

Αν είχαμε επαναστατικό κόμμα θα είχε επαναστατική ηθική. Θα σεβόταν την ανθρώπινη ύπαρξη, θα βοηθούσε στην αυτό οργάνωση των πολιτών σαν ισότιμο και όχι επικεφαλής. Θα βελτίωνε την όποια πρωτοβουλία των πολιτών και δεν θα την απέρριπτε επειδή δεν την πρόφτασε. Θα πλησίαζε και θα ρωτούσε αν χρειάζονται βοήθεια. Έτσι απλά.

Αλλά δυστυχώς δεν έχουμε τέτοιο κόμμα. Ίσως να δημιουργηθεί. Η εποχή έχει τη δυνατότητα  να το κυοφορήσει.

Έχουμε όμως επαναστατημένους ανθρώπους. Μπορεί ρακένδυτους, πεινασμένους, άστεγους, άνεργους…Αλλά επαναστατημένους. Και οι επαναστατημένοι άνθρωποι δεν λησμονούν.

                                                                                                                                 Νίκος Καραγιάννης