Πολιτική Δολοφονία ή Αυτοκτονία;;; Δειλία ή Ηρωισμός ;;;

,,, ειλικρινά δεν ήξερα πώς να προλογίσω ένα τέτοιο θέμα,,, για μένα είναι συγκλονιστικό και πρωτόγνωρο,,, η δεκαετία μας βιώνει γεγονότα και καταστάσεις που δεν έχει ξαναγευτεί,,, έτσι θα μπώ κατευθείαν στο θέμα,,, αναρωτιέμαι; Πολιτική Δολοφονία ή Αυτοκτονία; Δειλία ή Ηρωισμός;,,,

Μέσα σε ένα περίπου χρόνο, από το 2011 δηλαδή, οι αυτοκτονίες σημείωσαν αύξηση 45% στη χώρα μας, ποσοστό ρεκόρ στην Ευρώπη,,, Κι αν αυτό το 45% μοιάζει απάνθρωπο ή ψυχρό, δεν έχουμε παρά να διαβάσουμε δύο τρείς γραμμές σε μία εφημερίδα κάπου κρυμμένες,,, που μιλούν για την αυτοκτονία ενός πατέρα, άνεργου δύο έτη, ενός επιχειρηματία που αντιμετώπιζε οικονομικά, ενός αδιόριστου εκπαιδευτικού,,, ενός καταχρεωμένου συνταξιούχου,,, μίας άνεργης μητέρας, μονογονεικής οικογενείας ή διαζευγμένης,,, τότε το νούμερο αυτό θα αποκτήσει ζωή και εικόνα,,, πρόσωπα,,,

Τελικά, τα νούμερα πήραν ζωή και πλέον διαβάζω καθημερινά μέσω όρο δύο αυτοκτονίες,,, σκέφτομαι όμως πόσες δεν καταχωρίζονται, πόσες αποκρύπτονται από τους συγγενείς,,, και κυρίως πώς τα ΜΜΕ με στρατηγική δεν πράττουν το καθήκον τους προς την ενημέρωση της κοινωνίας.

Στο μέχρι πρόσφατο παρελθόν, συνδέαμε τις αυτοκτονίες με ψυχικά ασθενείς ανθρώπους ή καλλιτέχνες. Από τη μία, ένοχο μυστικό και από την άλλη, εξωτικό... πολλές δε ιστορίες καλλιτεχνών έμειναν,,, και ιστοριοποιήθηκαν.

Οι τέσσερις διαταραχές που συνδέονται με την αυτοκτονία είναι η κατάθλιψη, η χρήση ουσιών, η σχιζοφρένεια και η διαταραχή προσωπικότητας. Δυστυχώς, σε περιόδους οικονομικής κρίσης, τα ποσοστά αυξάνονται χωρίς τα άτομα αυτά να πάσχουν από ψυχική νόσο. Τα υψηλότερα ποσοστά τούτη την στιγμή στην χώρα μας παρουσιάζουν οι ακριτικές περιοχές, Κρήτη, Θράκη, Ιόνιο. Διαπιστώνουμε δε ότι η ανεργία σχετίζεται σημαντικά με αύξηση επισκέψεων σε ειδικούς και με αύξηση ποσοστών αυτοκτονιών. Όπως επίσης και η σημαντική μείωση μισθών.

Οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν κακό στον εαυτό τους συνήθως μας δείχνουν σημάδια. Και φρόνιμο θα ήταν όλοι να τα μάθουμε ώστε να μην θεωρούμε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος «μπλοφάρει» ή «διαφημίζει» μία προσεχώς ταινία-αυτοκτονία. Προειδοποιητικά σημάδια είναι μεταξύ άλλων η έντονη θλίψη και ανησυχία, η απομόνωση, η απώλεια ενδιαφερόντων, αίσθηση ενοχής, ντροπής και προσωπικής αποτυχίας, η απουσία και η απελπισία για το μέλλον ή η άρνηση για το παρόν. Το να ακούμε κάποιος να μιλά για αυτοκτονία και να προδικάζουμε ότι δεν θα το κάνει είναι απλά ένας μύθος. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα οιονδήποτε που εξομολογείται ότι δεν θέλει να ζει.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως η αυτοκτονία είναι εγωισμός και δειλία, ίσως γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση τους ή να ακολουθήσουμε την σκέψη τους. Όσοι φτάνουν σε αυτό το βήμα, ας μην λησμονούμε ότι είναι άτομα που νιώθουν ότι βρίσκονται σε αδιέξοδο, έχουν βιώσει σημαντικές απώλειες, θάνατο, απώλεια εργασίας, συναισθημάτων (η σειρά τυχαία) και αδυνατούν να βρουν λύσεις. Νιώθουν βαριά θλίψη, νιώθουν αποτυχημένοι. Σίγουρα λοιπόν η κρίση έχει συμβάλλει σε αυτό.

Το πιο σημαντικό πρώτο βήμα που μπορούμε να κάνουμε σε ένα τέτοιο άτομο είναι να αναγνωρίσουμε τα προειδοποιητικά σημάδια. Πρέπει να τον παροτρύνουμε να ζητήσει βοήθεια από έναν ειδικό ή ακόμη σε περίπτωση άρνησης, να το κάνουμε εμείς. Είναι πολύ σημαντικό να ενθαρρύνουμε ένα τέτοιο άτομο να μοιραστεί μαζί μας την θλίψη του, χωρίς εμείς να γινόμαστε επικριτικοί.

Ας μην ξεχνάμε όμως και τα άτομα που μένουν πίσω,,, ο αυτόχειρας κακά τα ψέματα «λυτρώνεται» σύμφωνα με το δικό του σκεπτικό,,, όσοι μένουν πίσω πλημμυρίζουν την σκέψη τους και την καρδιά τους με χιλιάδες γιατί, πώς,,, με τύψεις που δεν πρόλαβαν, ενοχές του τι δεν έκαναν, συναισθήματα βαριά και βαθιά, δυσκολεύονται να αποδεχθούν το γεγονός και πολλές φορές για μακρό διάστημα. Συναισθήματα που ο πόνος ή οι ενοχές δεν τους αφήνουν να τα διαχειριστούν,,, και πάλι η βοήθεια ενός ειδικού είναι πολύτιμη. Ακόμα και η έντταξη των σε ομάδες μπορεί να κριθεί απαραίτητη, προκειμένου να κατανοήσουν τους παράγοντες που οδήγησαν τον αυτόχειρα σε τούτη την πράξη και να απαντήσουν σε ερωτήσεις που τους βασανίζουν.

Δεν ξέρω τελικά αν είναι πολιτική δολοφονία ή αυτοκτονία, αν είναι δειλία ή ηρωισμός,,, αυτό που ξέρω είναι ότι μπορεί να συμβεί στον κάθε ένας μας,,, και επιβάλλεται να μην κλείνουμε τα μάτια μας σε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο και να δείξουμε την αλληλεγγύη μας, εμπράκτως.

Ειλικρινά δεν ξέρω αυτή η λίστα με πόσα ακόμα άτομα θα συμπληρωθεί,,, δεν ξέρω αν πιάσαμε πάτο σε αυτό το καράβι που λέγεται Ελλάδα ή έρχεται έμπροσθεν μας,,, το βέβαιον είναι ότι ζούμε μια περίδο που πλησιάζει να φωτογραφίσει το 1941,,, που οι άνθρωποι πέθαιναν από πείνα στους δρόμους και τους μάζευαν με καρότσια σε λάκους στην Πατησίων,,, ελπίζω και εύχομαι να προλάβουμε ώστε τα παιδιά μας να μην το βιώσουν και αυτό,,, όμως θα ομολογήσω ότι το παρόν πολιτικό σύστημα έχει συμβάλλει κατά πολύ ώστε το ποσοστό να φθάσει 45% και να μεγαλώσει (αυτό είναι βέβαιον),,, φέρει ευθύνη αίματος,,, επέλεξε,,, αγνοώντας επιδεικτικά και κατόπιν συμφερόντων ότι οδηγούμαστε σε θανάτους, δειλούς ή ηρωικούς δεν με απασχολεί, θανάτους αθώων ανθρώπων,,, εξάλλου αγαπημένοι μου αναγνώστες, πόσο δειλός μπορεί να ναι κάποιος που παίρνει την καραμπίνα και αυτοπυροβολείται ;;; πόσο δειλός είναι κάποιος που πηδά από τον έβδομο όροφο μίας πολυκατοικίας ;;; ή πόσο ήρωας είναι ο κος Δημήτρης Χριστούλας ή ο Σάββας Μετοικίδης,,, όταν τον ξεχάσαμε πρίν τα σαράντα ;;;,,,,

η υπογράφουσα
Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα