Ήχησαν τα τύμπανα, πλησιάζουμε στο ελληνικό ground zero

του  Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Είναι πολύ πικρή η αίσθηση της δικαίωσης όταν επαληθεύονται οι προειδοποιήσεις για τον αργό θάνατο που οδηγείται η πατρίδα σου. Αυτό αισθάνονται τώρα όσοι από την πρώτη στιγμή, το 2009-2010, φώναζαν ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, ο οποίος άρχισε με οικονομική επίθεση, αλλά ο τελικός στόχος ήταν η οικονομική και γεωπολιτική κατάρρευση της χώρας, η νέα υποδούλωσή μας.

Βαριά η σιδηρά φτέρνα της φιλομνημονιακής προπαγάνδας ορθώθηκε τότε, με συντονισμένες επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου από όλα τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, να λειώσει όσους καλούσαν σε αντίσταση, να υπνωτίσει τον ελληνικό λαό και να τον αφοπλίσει απέναντι στα αρπακτικά θηρία που μπήκαν μέσα στον τόπο του.

Σήμερα που ο χρόνος τελειώνει, η κλεψύδρα αδειάζει, τώρα που βγαίνουν τα μαχαίρια απ’ τα θηκάρια και η αλληλοεξόντωση των αρπακτικών γίνεται πρωτοσέλιδο, είναι αστείο και τραγικό συγχρόνως να βλέπεις αυτούς που πρωτοστατούσαν στην υποταγή να καταγγέλλουν όσους συνεργάτες  τους επιμένουν «να δίνουν γη και ύδωρ στους αφερέγγυους εταίρους και δανειστές μας».

Η ιστορία επαναλαμβάνεται για μια ακόμη φορά, οι «πρόθυμοι» αλλάζουν στρατόπεδα και εγκαταλείπουν το σκάφος σαν τα ποντίκια, οι δωσίλογοι ντύνονται «πατριώτες» για να σωθούν κι ανακαλύπτουν την μη βιωσιμότητα των ίδιων των «λύσεων» που προωθούσαν για τρία χρόνια με το αζημίωτο.

Τα σημάδια γίνονται ξεκάθαρα μέρα με την ημέρα, τα προμηνύματα γίνονται σαφή στο εσωτερικό, τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ήδη στο εξωτερικό, η χώρα θα πρέπει να προετοιμάζεται σταθερά για την αναπόφευκτη λύση της σύγκρουσης, ο ελληνικός λαός για να ανέβει τον ανήφορο προς τις πηγές της αυτοσυνειδησίας και τις κορυφές της αυτοθυσίας.

«Υπάρχουν κάποιες ύψιστες ανθρώπινες στιγμές κατά τις οποίες ο χρόνος είναι αιωνιότητα και η αιωνιότητα είναι χρόνος», λέει ο Σικελιανός. Από τα πανάρχαια χρόνια ώς σήμερα, χάρη σε αυτές επέζησαν οι Έλληνες.

Ο Ελύτης, στο Άξιον Εστί, μιλάει για την πορεία προς το Γραμμένο ή Μοίρα –«ίσια πάνου σ’ αυτό που λέγαμε Κατάρα».

Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια ανάλογη Πορεία προς το Μέτωπο, με τα γιοφύρια πίσω μας κομμένα και στον ορίζοντα να χαράζουν οι πρώτες κόκκινες γραμμές των τροχιοδεικτικών.

Στην καθ’ ημάς Ανατολή μοιράζονται ξανά οι ρόλοι, με τα μεγάλα συμφέροντα να καθορίζουν ξανά τους «προαιώνιους εχθρούς» και «προαιώνιους φίλους».

Η άτιμη Γερμανία χάνει πάλι το παιχνίδι σέρνοντας όλη την ευρωζώνη στα απόλυτα δεσμά ή το χάος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζουν το έδαφος αδίστακτα και απροκάλυπτα για το σκηνικό της νέας γενικευμένης πολεμικής αναμέτρησης, βάζοντας μπουρλότο σε κάθε περιφερειακή μπαρουταποθήκη.

Στην γειτονιά μας και στην μεσανατολική περιοχή ένα εκρηκτικό μωσαϊκό από μιλίτσιες, τρομοκρατικές ομάδες, ισλαμικές οργανώσεις και ιδιωτικούς στρατούς έχει τινάξει τα πάντα στον αέρα.

«Το επόμενο μέρος του σεναρίου έχει ήδη ξεκινήσει. Οι εμπρηστές έχουν βάλει μια παγκόσμια πυρκαγιά, έχουν κηρύξει έναν παγκόσμιο πόλεμο, ενώνοντας τις περιφερειακές συγκρούσεις σε ένα ενιαίο σύστημα αστάθειας», δήλωσε ο Ρώσσος πολιτικός Γιεβγκένι Φιόντορωφ στην Pravda.

Οι πρωτοφανείς καιροί που ζούμε δεν μας επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό, ηγεμονισμό ή στενόκαρδες προσωπικές και κομματικές βλέψεις. Η ιστορία ενός λαού και η μεγαλοσύνη του κρίνεται από την συλλογική του στάση όταν η ύπαρξή του κινδυνεύει, όταν η χώρα του δουλώνεται με τον πιο επαίσχυντο τρόπο.

Οι ηρωϊκές πράξεις που μπορεί να χρειαστούν για να σταματήσουμε αυτή την πρωτοφανή «μηχανή», που επιχειρεί να μας συνθλίψει και να μετατρέψει τον τόπο σε δουλοκρατία της Μεσογείου, ενυπάρχουν εν δυνάμει μέσα μας, αρκεί να το πάρουμε απόφαση.

Τώρα, μόνο με όρους πατριωτισμού και λαϊκού συμφέροντος μπορούμε να προχωρήσουμε και να νικήσουμε, ξέροντας ότι ο εχθρός δεν είναι μόνο εκτός, είναι και εντός των πυλών, λεηλατεί τις ζωές μας σε όλα τα επίπεδα και απεργάζεται το ιστορικό μας τέλος και την λιβανοποίηση της χώρας.

Είναι, όμως, ένας αντίπαλος ήδη σακατεμένος αφού προτίμησε να «αυτοκτονήσει» όλο το πολιτικό του προσωπικό προκειμένου να παραδώσει την χώρα. Έχουμε απέναντί μας μια συγκυβέρνηση κατακερματισμένη, όχι αυτοδύναμη, πολιτικάντηδες της συμφοράς που είναι έτοιμοι να φάνε ο ένας τον άλλον, τρέμοντας την στιγμή που θα ξεσπάσει η οργή του λαού, θρασύδειλους δωσίλογους που μένουν ενωμένοι όσο βλέπουν απέναντί τους τον λαό σε αναμονή και σε σύγχυση.

Όμως, οι δυνάμεις που θα κινητοποιηθούν και θα δράσουν ως μπροστάρηδες του λαού πρέπει να προσέξουν τη «διχόνοια που μας κατατρέχει», όπως λέει ο Σολωμός.

Το σημερινό διακύβευμα δεν μπορεί να είναι η διχαστική αντιπαράθεση δεξιών και αριστερών, αλλά η υποχρέωση όλων να αντισταθούμε στην καταστροφή που έρχεται με μαθηματική ακρίβεια καταπάνω μας, παλεύοντας ενωμένοι μέσα από νέες συμμαχίες, ανατρέποντας την μονομερή εξάρτηση και την ευρω-υποτέλεια.

Γιατί μόνο με την ανατροπή αυτής της λογικής θα ξαναβρούμε την θαμμένη βαθειά μέσα μας αυτοπεποίθηση και ανυπόταχτη ταυτότητα για να αντιμετωπίσουμε τις κάθε είδους απειλές. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να επαναφέρουμε σε κανονική τροχιά την ελληνική κοινωνία που βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση και κινδυνεύει να γίνει συντρίμμια μέσα στον εσωτερικευμένο πόνο της. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ξαναβρούμε «τα φτερά τα πρωτινά μας, τα μεγάλα», όπως έλεγε ο ποιητής.

[Δημοσιεύεται στο  NEXUS T.69 που κυκλοφορεί]