ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΑΓΑΖΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ

Ας σταματήσουμε πλέον να παραμυθιάζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Η υποκρισία όσων επιμένουν να αναρωτιούνται, για το γιατί αυτή η κοινωνία παραμένει σκυμμένη και άβουλη, άτολμη και σε σχετική ακινησία, τη στιγμή που μια χούφτα δωσίλογων τη δολοφονεί κυριολεκτικά και καθημερινά, είναι πασιφανέστατη...

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι πως το διαρκές αναμάσημα αυτού του δήθεν προβληματισμού, γίνεται για ένα και μοναδικό λόγο. Για να χρησιμοποιείται ως άλλοθι – βολικό άλλοθι – μιας πολυβασανισμένης ερώτησης, την οποία κανείς δεν τολμά με μπέσα και ευθύτητα να απαντήσει.

Η απάντηση ωστόσο είναι απλή…

Και αυτό ακριβώς είναι που την καθιστά και πολλαπλά "επικίνδυνη". Πρόκειται για μια απάντηση που τη γνωρίζουν όλοι οι πρωταγωνιστές σ αυτό το ερμαφρόδιτο σκηνικό. Η διαφορά είναι, ότι αυτοί που νέμονται την εξουσία την αξιοποιούν στο έπακρο (και αλλοίμονο σ αυτούς αν δεν το έκαναν), ενώ όλοι εκείνοι που δηλώνουν πως βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, δεν τόλμησαν ποτέ να την αναδείξουν, και όσες φορές δεν απέφυγαν αυτόν τον πειρασμό, έσπευσαν την αμέσως επόμενη στιγμή να υπονομεύσουν στην πράξη τη δυναμική της.

Αυτό λοιπόν που ευθύνεται…

Δεν είναι η αποβλάκωση και οι παρενέργειες των …αεροψεκασμών, όπως σκόπιμα και διόλου αφελώς ισχυρίζονται οι χορογράφοι της συνομωσιολογίας. Αυτό που πραγματικά ευθύνεται, είναι ένα δολοφονικό μείγμα πρακτικών, που… 

Το ένα του συστατικό,δε βρήκε - προφανέστατα γιατί δεν αναζήτησε – τον τρόπο και τη μεθοδολογία με τα οποία θα μπορούσε να εμπνεύσει αυτό το λαό στην εξέγερσή του με σκοπό την ανατροπή και την παραδειγματική τιμωρία του δυνάστη του…

Ενώ το δεύτερο και πολλαπλασίως επικίνδυνο, είναι εκείνο που επενδύει στο μίσος και τροφοδοτεί επικίνδυνα τον εθνικό διχασμό, προϊδεάζοντας για την πρόθεσή του να κατακρημνίσει τον τόπο σε επικίνδυνες αδελφοκτόνες περιπέτειες.

Η κοινωνία στις συμπληγάδες μιας τριπλής μέγγενης…

Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με τα όνομά τους. Στη ζωή και την κοινωνική διεργασία, τα πάντα διέπονται από κανόνες – νομοτέλειες,  και δεν υπάρχουν ζητούμενα που περιμένουν να ερμηνευτούν με όρους πνευματισμού.

Από τη μία μεριά η Αριστερά…

Η Αριστερά που δε βρήκε τον τρόπο να εμπνεύσει, να συνεγείρει, να μετατρέψει την οργή και το μίσος της κοινωνίας για τους δυνάστες της, σε ποτάμι ανατροπής που δε θα τιθασεύεται, και που η ροή του θα είναι αδύνατον να ανακοπεί πριν και η τελευταία του σταγόνα φτάσει στον πολυπόθητο προορισμό της.

Είναι η Αριστερά που επιμένει να μην αντιλαμβάνεται, πως η πολιτική της νηφαλιότητα, ούτε μπορεί ούτε και πρέπει να εξαντλείται στην καθαρότητα των στρατηγικών της επιδιώξεων, αλλά οφείλει να επεκτείνεται και στην ενδεδειγμένη μεθοδολογία όσο και τις πολιτικές τακτικές, που θα διευκολύνουν την κοινωνία ώστε να θέσει εαυτήν σε διάταξη πραγματικής μάχης.

Είναι η Αριστερά που δεν ξεχώρισε, που δεν προσέγγισε τον καημό αυτής της κοινωνίας, αναφορικά με το επίκαιρο, το άμεσο, το κατεπειγόντως επιτακτικό, την πρωτεύουσα επιδίωξη – στόχο πολιτικής ανατροπής, που και πολιτική αποταμίευση θα εξασφαλίσει με μιάς στον κουμπαρά των πολιτικών και μαζικών αγώνων, και ευκολότερη όσο και εκ των ων ουκ άνευ, θα καταστήσει τη διαδικασία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης για ευρύτερες πολιτικές ανατροπές.

Είναι η Αριστερά  που ούσα εκ των πραγμάτων ο πολιτικός καταλύτης των ουσιαστικών ανατροπών, επιμένει φοβικά και άτολμα στο ρόλο του παρατηρητή,μιας κοινωνίας που τη δολοφονούν. Εμμένει σε παραγγέλματα που μια στραπατσαρισμένη κοινωνία αρνείται να ακούσει ή αδυνατεί να κατανοήσει, και δεν κάνει το αυτονόητο.

• Και το αυτονόητο είναι να μπει μπροστά, και να την οδηγήσει αποφασιστικά και αταλάντευτα, σε μια μάχη ζωής και αξιοπρέπειας, τέτοια που να μην επιτρέψει να υπάρξει ούτε ένα – κυριολεκτικά ούτε ένα επόμενο θύμα που θα έχει δολοφονηθεί ταπεινωμένο από το καθεστώς της ατίμωσης και της εθνικής προδοσίας.

Η Αριστερά λοιπόν που έχει άποψη για το πολιτικό ζητούμενο της πολιτικής  ανατροπής, δίστασε να την παντρέψει με την άποψη της κοινωνίας που έχει δώσει ταυτότητα στην οργή της και στα χαρακτήρα της συμμορίας που θέλει και να ανατρέψει και να τιμωρήσει παραδειγματικά και αμετάκλητα.

Και βεβαίως αυτή δεν είναι η νεοταξίτικη Αριστερά που ερωτοτροπεί με το όνειρο να νεκραναστηθελί μέσω αυτής π Παπανδρεϊκός Φρανκενστάϊν

Από την άλλη το νεοναζιστικό καρκίνωμα…

Που οι αφελείς πρωταγωνιστές του, χαζογελούν χαιρέκακα επειδή η  κοινωνία των αφελών εγκαταλείφθηκε στην τύχη της, και τους αντιμετωπίζει ως πολιτικό αποκούμπι. Θαμπωμένοι από τα μεγαλεία της εκλογικής και δημοσκοπικής εκτόξευσης, αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάματα, και επιμένουν να μεθούν με την παραμύθα του ψέμματος και της πολιτικής λαθροχειρίας.

Και η αλήθεια είναι απλή, ξεκάθαρη, και δε θα κουραστούμε να την επαναλαμβάνουμε σε κάθε ευκαιρία.

Το έκτρωμα του νεοναζισμού, κανείς δεν το αγάπησε ούτε για τις αρχές του, ούτε φυσικά για την αμφιλεγόμενη και αιματοβαμμένη ιστορία του. Κανείς δεν το αγκάλιασε για την ολέθρια ιστορική του διαδρομή.

• Εκείνοι που παρκάρισαν προσωρινά στο εκλογικό και δημοσκοπικό τους παραμάγαζο, δεν το έκαναν γιατί αγάπησαν αυτούς, αλλά γιατί μίσησαν τους άλλους.

Καλό θα είναι λοιπόν να ξεκαβαλικέψουν το καλάμι της αλαζονείας, γιατί η ιστορία είναι καταδικασμένη να ξανακάνει την τούμπα της, και να ισορροπήσει στην αλήθεια.

Η κοινωνία ακόμη και μέσα στην προσωρινή απελπισία της ξέρει καλά πως…

Πρόκειται για ένα καρκίνωμα απόλυτα συστημικό, γέννημα και θρέμμα ενός συστήματος που για να βασιλεύει ανεμπόδιστο, έχει ανάγκη τους κήρυκες του μίσους που διαιρούν και διχάζουν την κοινωνία.

Πρόκειται για ένα δημιούργημα που ανδρώθηκε στα απόνερα της νέας εποχής, και που οφείλει εν πολλοίς τη γιγάντωσή του στην πρακτική ενός δωσίλογου πρωθυπουργού που δε δίστασε να παραδώσει την ίδια του τη χώρα.

Πρόκειται παράλληλα για ένα επικίνδυνο ζιζάνιο που αναπτύχθηκε στο θερμοκήπιο των αυθαίρετων και ψευτο-προοδευτικών ιδεολογημάτων της Αριστεράς που δεν είχε τη διορατικότητα να προσπεράσει ανεπηρέαστη τα νεοταξίτικα δολώματα των χορογράφων της παγκοσμιοποίησης.

Πρόκειται βεβαίως για ένα χρήσιμο εργαλείο που παρά τα όποια επικοινωνιακά τσαλίμια του, παραμένει απόλυτα συστημικό και ευλαβικά προσκολλημένο στο συμπληρωματικό ρόλο που του έχει ανατεθεί.

Αλλά και οι όποιοι παρασυρμένοι αφελείς σύντομα θα έχουν πειστεί για τρία πράγματα:

Θα έχουν πειστέι πως το έκτρωμα του νεοναζισμού...

Δεν είναι φορέας ενότητας,αλλά ένα επικίνδυνο συνονθύλευμα που εξαντλεί την παρουσία του σε κηρύγματα μίσους.

Ως φορέας του μίσους, δεν μπορεί να έχει εθνική πολιτική – όπως δεν είχαν και οι προκάτοχοί τους – αλλά εμφορείται από νοοτροπίες και λογικές, που αν κανείς ανατρέξει στην ιστορική τους διαδρομή, θα διαπιστώσει πως κάθε σελίδα του νεοναζισμού, έκρυβε στον κόρφο της και μια κορυφαία εθνική προδοσία.

Δεν είναι φίλοι του λαού, αλλά ορκισμένοι εκδικητές στους ποιο όμορφους αγώνες του.

Να γιατί δε θα ακούσετε ποτέ τους εκπροσώπους τους να μιλούν για εθνική ενότητα αλλά να αναμασούν κηρύγματα μίσους…

Να γιατί δε θα τους ακούσετε ποτέ να μιλούν για λαϊκούς αγώνες αλλά θα βρίσκονται πάντα απέναντι στο στρατόπεδο εκείνων που τους σφυροκοπούν…

Να γιατί όπου το κίνημα οργανώνεται, ο νεοναζισμός βγάζει σπυριά και κόβει λάσπη…

Τους γέννησε το σύστημα…

Τους άνδρωσε το σύστημα…

Και τώρα χρησιμοποιεί την παρουσία τους για να διχάσει το λαό προκειμένου να βασιλεύει ανενόχλητο και να υλοποιεί τις πολιτικές του…

• Αυτός είναι ο περιβόητος «αντισυστημισμός» τους. Απόλυτα συμπληρωματικός στο στρατηγικό σχεδιασμό των χορογράφων του, χρηστικό δεκανίκι και δεξί του χέρι.

Υπάρχει κανείς που ακόμη δεν κατάλαβε γιατί ακόμη αυτή η κοινωνία ακόμη υπομένει και δεν ξεσπά, το μαρτύριο του ακρωτηριασμού και της ταπείνωσής της???

Γιατί κανείς δε την ενέπνευσε…

Γιατί τα κηρύγματα μίσους τη διαιρούν και την αποδυναμώνουν…

Και γιατί μέσα σ αυτό το γκρίζο σκηνικό, ο δωσιλογισμός στην εξουσία βρίσκει τον τρόπο να διαιρεί και δι αυτού του τρόπου συνεχίζει να βασιλεύει.

«ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ»