Η εφαρμογή του Σχεδίου Δ΄ άρχισε

Με καζάνι σε βρασμό μοιάζει αυτήν την εποχή η Κομισιόν. Οι εκλογές στην Ιταλία ανέδειξαν αυτό που επιμελώς έκρυβαν εδώ και καιρό οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών και συγκάλυπταν οι ηγέτες των σκληροπυρηνικών χωρών της ευρωζώνης, παρ’ ότι όλος ο πλανήτης βοούσε: η ζώνη του ευρώ έχει στην ουσία μοιραστεί στα δύο: στον φτωχό Νότο και στον ευκατάστατο Βορρά, ο οποίος όμως – και αυτός! – απειλείται με αναζωπύρωση της κρίσης και κοινωνική αναταραχή.

Μάταια η ομάδα του επιτρόπου Όλι Ρεν προσπαθούσε με πλασματικά στοιχεία και υπεραισιόδοξες προβλέψεις να καλύψει τη βαθιά κρίση που προκλήθηκε με ανεξέλεγκτα πακέτα λιτότητας, τα οποία σκοπό είχαν να διαλύσουν τη μεσαία τάξη σε χώρες όπως η Ελλάδα και να την καταστήσουν πρόσφορη για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που ζητούν φθηνά εργατικά χέρια εντός της ευρωζώνης.
Άλλωστε η υλοποίηση της «τρίτης φάσης» του σχεδίου αυτού άρχισε να φαίνεται με τις πομπώδεις εξαγγελίες εταιρειών που θέλουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα και για τις οποίες πανηγυρίζει αυτές τις μέρες το Μαξίμου.
Πίσω απ’ όλα αυτά όμως παίζεται η τελευταία πράξη του δράματος. Το Σχέδιο Δ’, που είναι το τελευταίο. Δηλαδή η υφαρπαγή της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, του κρατικού πλούτου και βέβαια των υδρογονανθράκων.
Βιάζονται
Είχαμε γράψει εγκαίρως, εδώ και δυόμισι χρόνια (!), ότι πίσω από τα προσωπεία των υπαλλήλων της τρόικας, και ιδιαίτερα αυτών που μένουν μόνιμα στη χώρα μας, εξυπηρετούνται συμφέροντα αρπακτικά («επενδυτικά» τα αποκαλεί η κυβέρνηση), που θέλουν να εισχωρήσουν όχι μόνο στον τραπεζικό τομέα, αλλά και στις ιδιωτικοποιήσεις. Σιγά – σιγά το κουβάρι έχει σχεδόν ολόκληρο ξετυλιχθεί.
Ο στόχος τώρα είναι οι ιδιωτικοποιήσεις να περάσουν στη διαχείριση των εμπειρογνωμόνων των δανειστών, ώστε να τρέξουν – υποτίθεται – πιο γρήγορα και να μπουν στα ταμεία του κράτους έσοδα για να αποφευχθούν νέα μέτρα.
Στην ουσία οι τροϊκανοί βιάζονται, πριν σκάσει – με απρόβλεπτες συνέπειες – η φούσκα ωραιοποιημένης εικόνας ανάκαμψης της οικονομίας, της υποτιθέμενης «ανάπτυξης» και πιστοποιηθεί η αποτυχία σε όλους τους στόχους του προγράμματος λιτότητας, να ολοκληρώσουν τη δέσμευση της εθνικής περιουσίας, όπως έχουν δεσμεύσει άλλωστε όλους τους άλλους τομείς της οικονομίας. Δεν είναι βέβαια τυχαία η αναφορά του Ολάντ σε ενιαία ευρωπαϊκή ΑΟΖ, η οποία φυσικά θα συμπεριλαμβάνει τις ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου.
Ήδη, άλλωστε, όπως θα δείτε στο επόμενο δισέλιδο, το μνημόνιο της Κύπρου πάει να μετατραπεί σε δέσμευση των ενεργειακών πόρων της για την αποπληρωμή του χρέους – μια λογική απολύτως πανομοιότυπη με αυτήν που εφαρμόζεται στην Ελλάδα με τη δέσμευση όλων των περιουσιακών μας στοιχείων.
Έτσι, μετά τις ΗΠΑ και την Τουρκία, και οι Ευρωπαίοι τρέχουν να πάρουν μερίδιο από τον ενεργειακό πλούτο που εκτιμάται ότι βρίσκεται στο ελληνικό υπέδαφος. Καθώς μάλιστα η κρίση στην Ευρώπη επιδεινώνεται και η Ιταλία απειλεί την πολιτική νιρβάνα της ευρωζώνης προκαλώντας ανησυχία και αβεβαιότητα, οι παρασκηνιακές πιέσεις προς την Ελλάδα θα γίνουν πιο ασφυκτικές.
Εξ άλλου η χώρα μας είναι επίσης παράγοντας αβεβαιότητας, αφού η καλπάζουσα ανεργία και η απόλυτη έλλειψη ρευστότητας στα νοικοκυριά και το σύνολο της οικονομίας δείχνουν ότι το οικοδόμημα δεν θα αντέξει άλλο, καθώς μάλιστα – αργά ή γρήγορα – θα αρχίσουν να συζητούνται νέα δυσβάστακτα μέτρα.
Νέο πακέτο
Σε έναν χρόνο από τώρα οι αγορές θα αρχίσουν να συζητούν για την ανάγκη νέου πακέτου χρηματοδότησης της Ελλάδας σε συνδυασμό με νέο «κούρεμα» του χρέους. Όμως κανείς στην ευρωζώνη – και ιδιαίτερα η Γερμανία – δεν έχει τη διάθεση να βάλει το χέρι στην τσέπη, κι ας γνώριζαν εξαρχής ότι θα χρειαστεί και νέο δάνειο.
Έτσι, εδώ και μήνες συμφωνήθηκε ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία πρέπει να σπρωχθούν πάλι προς τις αγορές. Όμως, ενώ στην περίπτωση της Ιρλανδίας κάτι τέτοιο φαντάζει εφικτό, για τη χώρα μας, και λιγότερο για την Πορτογαλία, μια επιστροφή στις αγορές το 2014, όπως επιθυμούν οι δανειστές, είναι ανέφικτη. Παρ’ όλα αυτά οι «εταίροι» επιμένουν να δείχνουν μια ωραιοποιημένη εικόνα περί επιστροφής στην ανάπτυξη του χρόνου, όπως και ότι σταδιακά ανακτάται η εμπιστοσύνη των επενδυτών και των αγορών.
Όμως η χώρα δεν μπορεί να ξεφύγει από την ύφεση χωρίς κονδύλια για την ανάπτυξη – για τα οποία όμως όλοι κάνουν το… παγώνι. Δυστυχώς, το πογκρόμ περικοπών θα συνεχιστεί με τις υφαρπαγές μισθών και συντάξεων εάν κάποιος χρωστάει στο Δημόσιο. Το «κοινωνικό» πρόσωπο της τρόικας φαίνεται και στις πιέσεις των τροϊκανών για πλειστηριασμούς όλων των ειδών, τη δημιουργία εισπρακτικών εταιρειών ειδικά για χρέη προς το Δημόσιο και τη φυλάκιση για μικροποσά.
Με άλλα λόγια, παρά τις επικοινωνιακές κορώνες συμπάθειας και αλληλεγγύης για τις θυσίες του ελληνικού λαού, οι οποίες αναγνωρίζονται λεκτικά από τους εταίρους, επί της ουσίας το πρόγραμμα σκληραίνει συνεχώς θέτοντας σοβαρά ερωτήματα για τη βιωσιμότητα και της κυβέρνησης και του ίδιου του προγράμματος και, κυρίως, της ελληνικής κοινωνίας…
Η νέα Ξενοκρατία
Ενώ η ελληνική τρικομματική κυβέρνηση, προσδεδεμένη στο γερμανικό άρμα, αδυνατεί να διαχειριστεί την τύχη της χώρας και καταφεύγει σε επικοινωνιακά τρικ περί επενδύσεων, ανάπτυξης και ανάκαμψης, όλοι οι στόχοι του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής τινάζονται στον αέρα. Οι κυρίαρχοι της ευρωζώνης Γερμανοί, απρόθυμοι να ξαναβάλουν το χέρι στην τσέπη, ακολουθούν κλασικές αποικιοκρατικές μεθόδους: σπεύδουν να βάλουν στο χέρι το σύνολο του ελληνικού πλούτου ώστε να πάρουν τις μεγαλύτερες δυνατές διασφαλίσεις έναντι των δανείων.
Η Ελλάδα, με 25% ύφεση και δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον, βλέπει τον εθνικό της πλούτο να υποθηκεύεται και μελλοντικούς πόρους – τη μόνη εγγύηση για πραγματική ανάπτυξη – να περνούν στα χέρια των δανειστών της.
Οι εποχές της απροκάλυπτης Ξενοκρατίας και της υποτέλειας επανέρχονται, ύστερα από ένα ιστορικό «διάλειμμα» δεκαετιών, με ευρωπαϊκό μανδύα αυτή τη φορά. Μια χώρα του Τρίτου Κόσμου, που γίνεται αποικία για να μείνει, τυπικά, στον Πρώτο. Αυτή η αντίφαση δεν είναι βιώσιμη…
Το Ποντίκι