Όταν στο σπίτι του κρεμασμένου περιφέρουν το σχοινί

του Σάββα Καλεντερίδη
Μετά το φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό, γεγονός που έφερε στην επιφάνεια προβλήματα που σιγοέβραζαν για χρόνια στην ελληνική κοινωνία και προκάλεσε τα σοβαρά επεισόδια και κινητοποιήσεις, που σε κάποιο βαθμό συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ξεκίνησε ένα κύμα διαμαρτυρίας και καταδίκης σε διάφορες χώρες του κόσμου.
Το κύμα αντιδράσεων και διαμαρτυρίας για τον άδικο και αδικαιολόγητο θάνατο του Αλέξη που επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταφράζεται από πολλούς αναλυτές και πολιτικούς στοχαστές ως προάγγελος ευρύτερων κοινωνικών αναταραχών και διεκδικήσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Θα έλεγε κανείς ότι ο θάνατος του Αλέξη γέννησε την ελπίδα για...μια νέα εποχή στην ανθρωπότητα, που παρακολουθούσε σαστισμένη και αμέτοχη, μέχρι χτές, ανατροπές που απειλούν το οικοδόμημα της ελεύθερης οικονομίας και του κράτους πρόνοιας και δικαίου, που αποτελεί μια από τις σημαντικότερες κατακτήσεις του σύγχρονου ανθρώπου.
Μια από τις χώρες όπου παρατηρήθηκαν αντιδράσεις και διαμαρτυρίες, ήταν και η Τουρκία και συγκεκριμένα η Κωνσταντινούπολη, όπου νεαροί Τούρκοι μαθητές διαδήλωσαν με το σύνθημα "Ο Αλέξης είναι αδελφός μας", ενώ δεν έχασαν την ευκαιρία να ρίξουν κόκκινη μπογιά στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη.
Ίσως το εγχείρημα αυτό να αποτελεί μία πρωτοβουλία των νεαρών της Κωνσταντινούπολης και να σηματοδοτεί κι αυτή με τη σειρά της τη γέννηση ενός κινήματος που θα διεκδικήσει το δικαίωμα στη δημοκρατία, την ελεύθερη έκφραση και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ίδια τη χώρα τους, στην Τουρκία, τη μοναδική χώρα του κόσμου όπου ζει και βασιλεύει ο κεμαλισμός, που αποτελεί μια ιδιότυπη μορφή ναζισμού, με ισλαμικό περιτύλιγμα τα τελευταία χρόνια.
Επαναλαμβάνω, επειδή δεν θέλω να αδικώ ανθρώπους, ελπίζω να είναι μια αντίδραση που γεννά ελπίδες για να ανθίσει η δημοκρατία στην Τουρκία, γιατί το έχουν ανάγκη οι καταπιεζόμενοι λαοί της Τουρκίας, οι Κούρδοι, οι Αλεβίτες, οι Αμπχάζιοι, οι Βόσνιοι, οι Αλβανοί, οι Άραβες, οι Λαζοί, οι Ελληνόφωνοι και οι Αρμενόφωνοι του Πόντου...
Το έχουν ανάγκη οι ίδιοι οι γενναίοι Τουρκοι δημοκράτες (όντως χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα να είναι κανείς πραγματικός δημοκράτης στην Τουρκία), που δεκαετίες τώρα τρώνε τις σφαίρες κατάκαρδα, από ένα σύστημα που ξερνάει βία, βαρβαρότητα και φασισμό.
Κάποιος λοιπόν δημοκράτης στην Τουρκία, θα πρέπει να τους υπενθυμίσει την υποχρέωση που έχουν, όταν διαδηλώσουν ξανά για τον Αλέξη και ρίξουν κόκκινη σαν αίμα μπογιά στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη, ότι μαζί με την φωτογραφία του Αλέξη, πρέπει να σηκώνουν ψηλά και τη φωτογραφία του Χραντ Ντινκ, του οποίου οι δολοφόνοι στρογγυλοκάθονται ακόμα στις κρατικές καρέκλες τους, πολύ κοντά στο προξενείο της Ελλάδος πάνω στο οποίο ασέλγησαν, τις φωτογραφίες των τριών χριστιανών της Μαλάτειας, που κατεσφάγησαν από όργανα του τουρκικού κράτους (εκείνοι που τους καθοδήγησαν έχουν επίσης τα γραφεία τους πολύ κοντά στο προξενείο της Ελλάδος), τη φωτογραφία του ιερέα Σαντόρο, που δολοφόνησαν τα όργανα του τουρκικού κράτους στη Τραπεζούντα, επειδή απλά και μόνον κατέφευγαν σ' αυτόν ορισμένοι καταπιεσμένοι χριστιανοί του μαρτυρικού Πόντου, τις φωτογραφίες πολλών χιλιάδων Κούρδων αγωνιστών, που κατασπάραξε το εθνικιστικό-φασιστικό μένος του τουρκικού κράτους (τις μέρες αυτές ο εισαγγελέας στη Σιλόπη της ΝΑ Τουρκίας έδωσε εντολή να ανοιχτούν τα πηγάδια όπου έρριχναν μέσα τα πτώματα των δολοφονημένω Κούρδων και τα εξαφάνιζαν με οξέα), τις φωτογραφίες των 3.500 καμμένων και βανδαλισμένων κουρδικών χωριών, τις φωτογραφίες των βιασμένων γυναικών της Ίμβρου από τους εγκληματίες της ανοιχτής φυλακής που εγκατέστησε εκεί το τουρκικό κράτος, τις φωτογραφίες των χαροκαμμένων μανάδων των Κυπρίων αγνοουμένων και των 200.000 προσφύγων, τις φωτογραφίες των καραβανιών του θανάτου, όπου έχαναν τη ζωή τους οι Έλληνες και οι Αρμένιοι του Πόντου, της Θράκης και της Μικράς Ασίας το 1914-1923, τις φωτογραφίες των βανδαλισμών της 5/6 Σεπτεμβρίου 1955 και των απελάσεων των Ελλήνων της Πόλης, ακόμα-ακόμα τη φωτογραφία του Ορφανοτροφείου Πριγκήπου, που κατακρατεί το αδηφάγο τουρκικό κράτος, που δεν λέει να χορτάσει τη βάρβαρη μανία του εναντίον του Ελληνισμού, μέχρι να ξεριζώσει και τον τελευταίο Έλληνα της μαρτυρικής Πόλης.
Για να μην τρελλαθούμε στο τέλος...