Από δήμαρχοι Κλητήρες…

Γράφει η Μοιραία


«Τελικά τι σημαίνει για ένα κόμμα να είναι στην κυβέρνηση; Εξουσία;
Όταν μου ζητήθηκε να πάω στην συγκεκριμένη θέση θεώρησα ότι μου γίνεται μία μεγάλη τιμή.
Το να βρίσκομαι κοντά στους ανθρώπους που παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις για την πολιτεία, τον κόσμο, που καθορίζουν το μέλλον αυτού του τόπου, μου προκαλούσε δέος. Η ιδέα ότι με τις όποιες γνώσεις διέθετα θα διευκόλυνα το έργο αυτό, των «μεγάλων ανθρώπων» ήταν για μένα μία μεγάλη κινητήριος δύναμη. Μου δινόταν η δυνατότητα να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην πολιτεία πλέον. Θα είχα έναν θεσμικό ρόλο.
Αυτή η κινητήριος δύναμη ήταν που μου έδινε τη δυνατότητα να δουλεύω από το πρωί έως αργά το βράδυ. Κάθε μέρα, χωρίς άδεια, υπό πίεση, εις βάρος της οικογένειάς μου, της υγείας μου, ακόμη και του παιδιού μου. Του πιο σημαντικού ανθρώπου στη ζωή μου. Και όλα αυτά σε ένα εργασιακό περιβάλλον καθ΄όλα ελαστικό. Χωρίς να χρειάζεται να χτυπάω κάρτα, χωρίς ειδικές άδειες για να φύγω για λίγο ή να λείψω γενικά κάποιες ημέρες. Μία σχέση εργοδότη και εργαζομένου καθαρά συνειδησιακή.
Γιατί για μένα, το να δουλεύω για το κόμμα που είναι στην κυβέρνηση δεν σημαίνει εξουσία. Σημαίνει υπηρεσία… Να είμαι στην υπηρεσία της πολιτείας και του κάθε πολίτη.
Ανακάλυψα όμως ότι δεν συμμερίζονταν όλοι οι συνάδελφοι τη δική μου άποψη για το καθεστώς της εργασίας μας. Και δυστυχώς δεν κατάλαβαν ποτέ ότι δεν ήμασταν αυτόφωτοι. Συνεργάτες ενός μεγάλου πολιτικού άντρα, ετερόφωτοι όλοι μας, που κάποιοι όμως τυφλώθηκαν από τη λάμψη του.
Ποτέ τους δεν αντιλήφθηκαν ότι η θέση που τους είχε δοθεί δεν είχε μόνο προνόμια.
Πάνω απ’ όλα είχε μεγάλες υποχρεώσεις, σημαντικά καθήκοντα, βαριές αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν, τόσο όσο βαρύ ήταν και το όνομα του εργοδότη τους.
Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ τους να το μάθουν.
Η υπέρτατη φιλοδοξία τους σταμάτησε στο μεγάλο γραφείο, στη μεγάλη καρέκλα, σε μία θέση parking ή σε μία κάρτα δακτυλίου. Αυτό για αυτούς ήταν εξουσία. Ποτέ τους δεν αναλογίστηκαν ότι όσο πιο μεγάλη η καρέκλα, τόσο μεγαλύτερες οι υποχρεώσεις.
Άνθρωποι περιορισμένων δυνατοτήτων, ανάξιοι της εμπιστοσύνης που τους δόθηκε και της τιμής που τους έγινε.
Με δίψα καθαρά και μόνο για εξουσία και καθόλου για προσφορά...Μία δίψα που είχε ποτίσει όλο τους το σύστημα. Κάθε ημέρα γι αυτούς ήταν μόνο άσκηση εξουσίας και όχι καθηκόντων.

Και μετά τι...; «Από Δήμαρχοι, κλητήρες...;»
Τι απέγιναν άραγε οι άνθρωποι αυτοί; Πώς κατάφεραν να διαχειριστούν την έλλειψη της υποτιθέμενης εξουσίας τους; Πώς αντεπεξήλθαν στα νέα τους καθήκοντα, ως απλοί υπάλληλοι;

Έχω κάποιες πληροφορίες ότι οι συγκεκριμένοι συνεργάτες αντιμετώπισαν μεγάλο πρόβλημα στη διαχείριση της νέας τους κατάστασης. Η ματαιοδοξία τους είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό που επήλθε η πλήρης κατάρρευση. Ολοκληρωτικός κλονισμός του συστήματος και της υπόστασής τους. Χωρίς να μπορούν να αντεπεξέλθουν ούτε στα νέα τους καθήκοντα, και ας είναι πλέον περιορισμένων ευθυνών, για μία ακόμη φορά κατάφεραν να επιβεβαιώσουν περίτρανα την ανεπάρκεια τους.
Άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να αντιληφθούν το αυτονόητο.
Τα όποια προνόμια του είχαν δοθεί, το διάστημα αυτό προκειμένου να αντεπεξέλθουν πλήρως στα αυξημένα καθήκοντά τους, ήταν απλά και μόνο... ευκολία και όχι... μεγαλεία!!