"Έτσι βλέπω εγώ την Τουρκία του μέλλοντος..."

του Ζουλφού Λιβανελί

_____________

Οι γονείς δύσκολα συνειδητοποιούν ότι μεγαλώνει το παιδί τους.
Διότι βλέπουν καθημερινά το παιδί και δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια διαφορά από τη μια μέρα στην άλλη.
Το παιδί μοιάζει να μην αλλάζει καθόλου. Όμως κάποιος που βλέπει αυτό το παιδί όταν είναι ενός έτους, και το ξαναβλέπει όταν πάει στα δέκα του, δεν μπορεί να πιστέψει στα μάτια του. Και δεν μπορεί να αναγνωρίσει το παιδί. Το ίδιο ισχύει και για τις χώρες.

Σηκωνόμαστε κάθε πρωί, διαβάζουμε τις εφημερίδες, πηγαίνουμε στις δουλειές μας, τα βράδια παρακολουθούμε τις ειδήσεις στην τηλεόραση και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Μοιάζουν να είναι όλα ίδια.
Κι όμως, η Τουρκία αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα, μεταμορφώνεται, γίνεται μια τελείως διαφορετική χώρα.
Ο πιο σύντομος τρόπος για να το καταλάβουμε αυτό είναι να απευθυνθούμε σε κάποιον που δεν έχει δει τη χώρα για μερικά χρόνια.
Πιστέψτε με, το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια, μετά από ένα διάστημα η Τουρκία θα φτάσει σε σημείο να είναι τελείως αγνώριστη.. Θα σαστίσετε και εσείς οι ίδιοι.

Ωραία, και ποιά είναι η κατεύθυνση αυτής της αλλαγής;
Μπορούμε να την ονομάσουμε περιληπτικά ως «συντηρητικοποίηση, μετατροπή σε χώρα της Μέσης Ανατολής, πλουτισμό και μείωση της ποιότητας». Αν προσέξετε, κάποιες από αυτές τις ιδιότητες είναι θετικές, ενώ κάποιες άλλες αρνητικές, όμως πραγματοποιούνται παράλληλα.

Δηλαδή, τα χρόνια που έρχονται θα ζήσουμε την εξής κατάσταση:
Μία χώρα γεμάτη ουρανοξύστες και εμπορικά κέντρα,
όπου γίνεται το αδιαχώρητο από πολυτελή καταστήματα και εστιατόρια,
με ξένες εταιρείες που έχουν έδρα στη Μέση Ανατολή,

Μια χώρα πλουσιότερη απ’ότι είναι σήμερα.
Δηλαδή ένα είδος μεγάλου Ντουμπάϊ ή παλιάς Βηρυτού! Από την άλλη, ένας ταχέως αυξανόμενος ρυθμός αναλφαβητισμού, έλλειψης πολιτισμού, και κατάστασης Λούμπεν.
Σε κάθε σημαντικό πόστο, άνθρωποι που δεν έχουν επιλεγεί αξιοκρατικά, αλλά βάσει των σχέσεών τους με τις θρησκευτικές ομάδες.
Μία χώρα υπερβολικά συντηρητική και υπερβολικά «Αμερικανική». Αυτή είναι η εικόνα που βλέπω εγώ.

Δεν θα είναι προφητεία το να πω ότι το AKP θα κερδίσει τις προσεχείς δημοτικές εκλογές και τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Όλοι το βλέπουν αυτό.
Και μάλιστα, σε πέντε χρόνια ο Ερντογάν θα γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλεγμένος απευθείας από τον λαό, και ίσως θα δούμε τον Αμπντουλάχ Γκιούλ ως πρωθυπουργό...

Δηλαδή, η Τουρκία θα είναι για τουλάχιστον δέκα χρόνια ακόμα υπό την εξουσία του AKP.
Διότι δεν υπάρχει καμία δύναμη απέναντί του.
Εξάλλου, ο πρόεδρος του CHP που εγγράφει ακόμη και εμπόρους ναρκωτικών στο κόμμα προκειμένου να μην χάσει την καρέκλα του, ωθεί τα πράγματα σε αυτή την κατεύθυνση σε συμφωνία με το AKP. Όσο για το MHP, βλέπουμε όλοι σε τι κατάσταση βρίσκεται.

Το προσεχές διάστημα η κυβέρνηση του AKP θα χειροκροτηθεί ως «η κυβέρνηση που παρέλαβε τους ηγέτες του ΡΚΚ».
Θα συνεχίσει να ρέει χρήμα στην Τουρκία από Μέση Ανατολή και Δύση.

Από την άλλη, το κοσμικό τμήμα της κοινωνίας θα μειωθεί σταδιακά, και παράλληλα θα συνεχίσει να αλληλοσπαράζεται, όπως συνηθίζει να κάνει χρόνια τώρα.

Μια τόσο μεγάλη αλλαγή δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με τις εσωτερικές δυναμικές..
Ο ρόλος που έχουν επιλέξει οι ΗΠΑ για την Τουρκία στο Μεσανατολικό ζήτημα, εφαρμόζεται με ένα μακροπρόθεσμο σενάριο.
Και οι εσωτερικοί δρώντες, οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια, ο επιχειρηματικός κόσμος, οι διανοούμενοι, παίζουν ο καθένας επάξια τον ρόλο του.

Εάν με ρωτήσετε τι θα γίνει σε δεκαπέντε χρόνια, μπορώ να κάνω μια πρόβλεψη και γι’αυτό.
Επειδή η κοινωνία θα έχει μεταμορφωθεί με μια συστηματική εκπαίδευση, δεν θα θυμάται κανείς πλέον ούτε καν το έτος ίδρυσης της Δημοκρατίας.

Όποιος επιθυμεί ας φυλάξει αυτό το άρθρο και εφόσον η Τουρκία εξελιχθεί διαφορετικά, ας έρθει να μου το πετάξει στα μούτρα. Όμως δυστυχώς, δεν φαίνεται να είναι καθόλου εφικτό αυτό.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα VATAN
foreignpress-gr