Η ατζέντα του φόβου

Του Δημήτρη Μυ
Βασικός κρίκος στην αλυσίδα της χειραγώγησης μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Κατά κανόνα χρησιμοποιείται όταν εξαντλούνται οι υποδόριοι μηχανισμοί ελέγχου της. Με άλλα λόγια ο εκφοβισμός εμφανίζεται όταν η εξουσία έχει εξαντλήσει τα αποθέματα πειθούς που μπορεί να χρησιμοποιήσει. Δεν λέμε κάποιο... μυστικό αν υποστηρίξουμε ότι στην υπό χρεοκοπία Ελλάδα ολοένα και λιγότεροι εμφανίζονται διατεθειμένοι να πειστούν πως η πολιτική του Μνημονίου και του ΔΝΤ είναι ο μονόδρομος της σωτηρίας...
Είναι προφανές ότι, όσο μεγαλώνει η δυσαρέσκεια για τις πολιτικές επιλογές της άγριας, δίχως τέλος και προοπτική λιτότητας, τόσο μεγαλύτερες δόσεις φόβου απαιτούνται για την εξασφάλιση της ακινησίας και της σιωπής της κοινωνίας.
Ας μην ξεχνάμε τα πρώτα «επιχειρήματα» της κυβέρνησης προκειμένου να στηρίξει τις επιλογές της: «Δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις». Τώρα λοιπόν με τον καιρό αποδεικνύεται ότι ο μηχανισμός «στήριξης» λειτουργεί μόνο υπέρ των ευρωπαϊκών τραπεζών και των άλλων πιστωτών. Έτσι κι αλλιώς οι μισθοί, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και οι θέσεις εργασίας γίνονται στάχτη και μπούρμπερη ακριβώς λόγω του Μνημονίου που συνοδεύει αυτόν τον «μηχανισμό».
Καλό είναι να κρατήσουμε στο μυαλό μας και τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος ο πρωθυπουργός απείλησε με εθνικές εκλογές αν δεν του αρέσει το αποτέλεσμα των επικείμενων αυτοδιοικητικών.
Οι πρωθυπουργικές απειλές υπονοούν την ανάγκη του να απευθυνθεί σε ένα φοβισμένο ακροατήριο, το οποίο ωστόσο δεν προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις. Η κοινωνία μπορεί να μοιάζει σιωπηλή, αλλά η «σιωπή» της «ακούγεται» περισσότερο ως οργή παρά σαν φόβος...
Αντιμέτωπη με την πολιτική της πιο άγριας λιτότητας μεταπολεμικά, η οποία συνεχώς γίνεται σκληρότερη, η ελληνική κοινωνία είναι προφανές ότι δεν τρομάζει από τον κρότο των «βεγγαλικών» που στάλθηκαν τις τελευταίες μέρες ταχυδρομικά σε πρεσβείες εντός και κυβερνητικές υπηρεσίες εκτός Ελλάδος. Έχει ωστόσο κάθε λόγο να ανησυχεί για τον τρόπο και τις μεθόδους με τις οποίες θα χρησιμοποιήσει η εξουσία τους δράστες και τις ενέργειές τους. Η αντιτρομοκρατία άλλωστε είναι εξειδικευμένη στην παραγωγή φόβου σε μεγάλες δόσεις.
Κι όπως λέγεται (δικαίως), «ο φόβος φυλάει τα έρμα», τα οποία στην προκειμένη περίπτωση είναι πολλά και με τάση απομάκρυνσης από μεγάλα κομματικά μαντριά.
Ας μην ξεχνάμε ότι την Κυριακή, μια μέρα πριν αρχίσει το μπαράζ εκρήξεων παγιδευμένων δεμάτων, δημοσιευόταν στο «Βήμα της Κυριακής» μια συνέντευξη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου, ο οποίος περιέγραφε ως εξής τους παράγοντες αποσταθεροποίησης για τους οποίους μίλησε ο πρωθυπουργός λίγες μέρες πριν, όταν έθετε στην κοινωνία το εκβιαστικό δίλημμά του εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών:

«Είναι (σ.σ.: αυτοί οι «παράγοντες αποσταθεροποίησης») η όσμωση ενός λόγου ο οποίος αμφισβητεί την κρατική υπόσταση και όχι απλώς την πολιτική της κυβέρνησης και η συντονισμένη χρησιμοποίηση μικρών αλλά πολύ αποτελεσματικών ομάδων, οι οποίες θα διαδηλώνουν ή θα παρεμβαίνουν στη δημόσια ζωή κατά τρόπο που να εξυπηρετεί τη δική τους τάση για επίδειξη».

Η επεξήγηση αυτή εύκολα μπορεί να προκαλέσει την ανησυχία ότι ίσως η κυβέρνηση θελήσει να αξιοποιήσει τις στρακαστρούκες (μέχρι τον προθάλαμο της... Μέρκελ έφτασε η χάρη τους) προκειμένου να πείσει το τσαντισμένο «πόπολο» ότι η χώρα απειλείται με αποσταθεροποίηση.
Οι εποχές είναι και δύσκολες και πονηρές και ας ελπίσουμε η χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού πως «η δημοκρατία μας δεν τρομοκρατείται» να είναι τελεσίδικη. Αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, η κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει παράπονο από τη σποραδική αλλά θορυβώδη και κάποτε επώδυνη εμφάνιση τέτοιου είδους ακραίων ενεργειών.
Ήδη η δολοφονία των εργαζομένων στη Marfin αποτέλεσε την ταφόπλακα των πρώτων (και τελευταίων...) μεγάλων κινητοποιήσεων κατά της προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ και των μέτρων που ήταν σίγουρο ότι θα φέρει.
Τώρα το μπαράζ παγιδευμένων επιστολών και δεμάτων έρχεται λίγα μόνο εικοσιτετράωρα μετά την έκφραση «ανησυχίας» του πρωθυπουργού για αποσταθεροποίηση της χώρας αν δεν ψηφιστούν οι υποψήφιοί του στην αυτοδιοίκηση. Μπόνους «επικοινωνιακό» για την κυβέρνηση και η πανεύκολη σύλληψη των δύο νεαρών με όπλα και αλεξίσφαιρα. Τι άλλο θα μπορούσε να χρειάζεται η κυβέρνηση για να υπαινιχθεί μύριους κινδύνους κλείνοντας πονηρά το μάτι στην κατηγορία των ψηφοφόρων που άκρως υποτιμητικά ονομάζονται από δημοσιογράφους και αναλυτές... «νοικοκυραίοι»;
topontiki