ΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ:ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ !! ΜΗΝ ΓΙΝΕΙΣ "ΕΡΓΑΛΕΙΟ" ΤΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ! ΑΓΝΟΗΣΕ ΤΗΝ "ΕΚΚΛΗΣΗ" ΕΚ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ ΓΙΑ ΑΠΟΧΗ ΑΦΟΥ ΘΑ ΕΡΜΗΝΕΥΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΙΤ ΩΣ ΑΠΑΘΕΙΑ Ή ΩΣ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΥΣ

Αποχή; Ξανασκέψου το...

Στις ευρωεκλογές του 2009, σε όλες τις χώρες της ΕΕ το «κόμμα» που κέρδισε ήταν η αποχή. Στο σύνολο των χωρών της ΕΕ το ποσοστό των Ευρωπαίων ψηφοφόρων που δεν προσήλθαν να ψηφίσουν ανήλθε στο 55%. Στις ευρωεκλογές, δηλαδή, η αποχή σχημάτισε πανευρωπαϊκή «κυβέρνηση» και μάλιστα... αυτοδύναμη. Ε, και;
Η αποχή σε τίποτα δεν εμπόδισε την ΕΕ, στην ακριβώς επόμενη σύνοδό της, να κηρύξει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κατεδάφιση μισθολογικών, εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων από τον Ατλαντικό μέχρι το Καστελόριζο.
Η αποχή σε τίποτα δεν εμπόδισε την ΕΕ, μόλις πριν λίγες μέρες, στη σύνοδο του Οκτώβρη, να ανακοινώσει μνημόνια διαρκείας για όλες τις χώρες και όλους τους λαούς της ΕΕ.

*

ΤΟ ΜΑΡΤΗ του 2010 διεξήχθησαν περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία. Η αποχή εκτινάχτηκε στο 54% «εκλέγοντας» τον δικό της αυτοδύναμο «περιφερειάρχη». Ε, και;
Η αποχή σε τίποτα δεν εμπόδισε τον Σαρκοζί να εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου αντιασφαλιστική επίθεση εναντίον των Γάλλων εργαζομένων και να μετατρέπει τα Ηλύσια Πεδία σε κέντρο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του αντιμεταναστευτικού πογκρόμ.

*

ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΜΑΗ η αποχή στις βουλευτικές εκλογές της Βρετανίας έφτασε στο 35%, ένα από τα μεγαλύτερα που σημειώθηκε ποτέ στη χώρα. Ε, και;
Η αποχή σε τίποτα δεν εμπόδισε τη συμμαχική κυβέρνηση που σχημάτισε ο Κάμερον να προχωρήσει, ανοιχτά, σε κήρυξη πολέμου κατά των λαϊκών στρωμάτων, με την ανακοίνωση προγράμματος 5ετούς (!) λιτότητας, φορτώνοντάς τους βάρη 83 δισ. στερλινών, με απολύσεις που ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο, με περικοπές που ξεκινούν από τις δαπάνες για τις βιβλιοθήκες και την αποκομιδή των σκουπιδιών μέχρι την κατάργηση έως και 40% των δαπανών για την εκπαίδευση!

***

Η ΑΠΟΧΗ, επομένως, ούτε «άγνωστο» φρούτο είναι, ούτε και «εύγευστο», όπως ισχυρίζονται οι τάχα μου «αντισυστημικοί» και «αντικομφορμιστές» θιασώτες της.
Ισα ίσα, με αυτό το (αμερικάνικο) φρούτο είναι που οι πολυεθνικές κυβερνούν την Αμερική εδώ και δεκαετίες.
Σε μια χώρα όπου οι Πρόεδροί της εκλέγονται μόλις από τους μισούς των... μισών που προσέρχονται στις κάλπες, τα 100 εκατομμύρια των φτωχών, των ανέργων, των ανασφάλιστων που συρρέουν στις ουρές των συσσιτίων, διαρκώς αυξάνονται.

*

Η ΑΠΟΧΗ ούτε «ελευθεριακή» στάση συνιστά, ούτε «αντιπατερναλιστικούς» δρόμους ανοίγει, όπως διατείνονται οι διαφημιστές της.
Η «ελεύθερη» επιλογή της αποχής είναι τελικά τόσο «ελεύθερη», όσο και η επιλογή της μαγνητικής βελόνας, που η «ελευθερία» της εξαντλείται στο να δείχνει, πάντα, προς το Βορρά.
Εν προκειμένω η αποχή «ψηφίζει» πάντα υπέρ των ισχυρών του συστήματος.

***

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ που κόβει μισθούς και συντάξεις, που ναρκοθετεί το μέλλον της νέας γενιάς παράγοντας μια καθημερινότητα «γκρίζα» και μίζερη, δεν είναι φυσικά αφελές.
Δεν περιμένει την πάνδημη έγκριση και το ολόθερμο χειροκρότημα για όσα δεινά προκαλεί στα θύματά του.
Επομένως, για εκείνες τις λαϊκές μάζες που δεν μπορεί να προσεταιριστεί, να εγκλωβίσει, να εξαπατήσει, να θέσει σε ομηρία μέσω των εκβιασμών, των απειλών και των διλημμάτων, έχει επεξεργασμένη τακτική:
Την τακτική της «ουδετεροποίησής τους».

*

ΟΜΩΣ, αυτή η δήθεν «ουδετερότητα» στην οποία οδηγούνται οι υπνωτισμένοι από τις θεωρίες του «όλοι ίδιοι είναι» και του «τίποτα δεν αλλάζει», όχι μόνο δε συνιστά απόρριψη των υπευθύνων για τα κακώς κείμενα, αλλά μετατρέπεται και στον πιο «χρήσιμο» στυλοβάτη τους.
«Ουδετερότητα» δεν υπάρχει ποτέ και για τίποτα.
Πολύ δε περισσότερο σε συνθήκες κοινωνικών αναμετρήσεων και ταξικών διαφοροποιήσεων, η υποτιθέμενη «ουδετερότητα» είναι μια στάση και μια θέση που, εξ αντικειμένου, αθροίζεται με την πλευρά εκείνου που κρατά το μαστίγιο.

*

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, η αποχή αποτελεί μια «απόχη», με την οποία το κατεστημένο αδρανοποιεί, παθητικοποιεί και σε μεγάλο βαθμό εξουδετερώνει κοινωνικά στρώματα που «την πατάνε» και, αντί της αντίστασης, σπρώχνονται σε μια πολύ βολική για το κατεστημένο παραίτηση.

***

ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕ ότι ένα μέρος του κόσμου που σκέφτεται να απόσχει θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά του απέναντι σε όσους του «μαυρίζουν» τη ζωή.
Οταν οι Βένετοι και οι Πράσινοι μετατρέπουν την πολιτική σε συνώνυμο της αρπαχτής, της δημαγωγίας, των «θα», των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, του μαυρογιαλουρισμού. Οταν σαν πολιτική λογίζεται η πασαρέλα του τίποτα, η αποθέωση της βλακείας, η φωταψία της υποκρισίας και του εξυπνακισμού, τότε ο αναχωρητισμός από τα κοινά αρχίζει να μοιάζει με «κίνηση διαφυγής».
Ομως, προσοχή! Η αποχή μπορεί να μοιάζει με «κίνηση διαφυγής», αλλά δεν είναι.
Στην πραγματικότητα είναι ομηρία και εγκλωβισμός στα κηρύγματα που πριμοδοτούν την ιδιώτευση, το «δε βαριέσαι», το «έλα τώρα καημένε», το «δε βγαίνει τίποτα», το «ασχολήσου με την πάρτη σου».
Και όσο ο «απέχων» θα (νομίζει ότι) ασχολείται με την πάρτη του, κάποιοι άλλοι - αυτοί που τον στείλανε στον «καναπέ» του - θα ασχολούνται μαζί του...

*

ΟΣΟΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ σκέφτονται να απόσχουν από τις εκλογές, ας το σκεφτούν:

• Η αποχή τους πόσο θα ενοχλήσει τον τραπεζίτη που πήρε το κομματάκι που του αναλογούσε από τα 28 δισ. του Καραμανλή κι από τα 50 δισ. του Παπανδρέου;
• Η αποχή τους πόσο θα στενοχωρήσει τους βιομήχανους που αποφάσισαν από κοινού με τη ΓΣΕΕ να δώσουν «αύξηση» (το β' εξάμηνο του 2011) στον εργάτη ύψους 18 λεπτών του ευρώ;
• Η αποχή τους πόσο θα πειράξει τους εφοπλιστές από το να αντλούν από δημόσιο ταμείο δισεκατομμύρια για να κατασκευάζουν τα πλοία τους στην... Κίνα;
• Η αποχή τους πόσο θα «προβληματίσει» την τρόικα, τον τραπεζίτη Προβόπουλο, τον τραπεζίτη Τρισέ, τον «σοσιαλιστή» Ντομινίκ Στρος - Καν;
• Η αποχή τους τι θα φέρει πίσω από τους κομμένους μισθούς, τις συντάξεις, τα δώρα, τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα;

*

ΟΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ, ειδικά οι νέοι, έχουν επομένως να απαντήσουν:
Εκτός από υποζύγια θα επιτρέψουν στους ΔυΝάσΤες τους να τους θεωρούν και απαθείς παρατηρητές;
Θα επιτρέψουν να σαμποταριστεί η έννοια της συλλογικότητας μέσα στη φενάκη και στα αδιέξοδα του ατομισμού;

*

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΕΙΝΑΙ:
Ασφαιρη διαμαρτυρία ή δραπέτευση από το θερμοκήπιο του «οχαδερφισμού»;
Αιχμαλωσία στην «ιλουστρασιόν» όχθη της αποξένωσης ή άρνηση του μηδενισμού;
Ανώδυνη για το σύστημα εκτόνωση της συσσωρευμένης οργής ή μετάπλασή της σε ριζοσπαστική συνείδηση;

***

ΤΕΛΟΣ - και για να είμαστε καθαροί - προς όσους «φλερτάρουν» με την αποχή, τους λέμε πως:
Ακόμα κι αν πάνε να ψηφίσουν,
εφόσον υποκύψουν σε εκείνους που έχουν βάλει την Ελλάδα σε «μνημόνια» εδώ και 40 χρόνια,
ή «τσιμπήσουν» στα φληναφήματα περί «καταγγελτικής» ψήφου γενικώς και αορίστως, ψηφίζοντας τους πολύχρωμους ένοικους της ίδιας καπιταλιστικής «πολυκατοικίας»,
τότε, πάλι μια τρύπα στο νερό θα κάνουν!

*

ΤΟ ΘΕΜΑ, λοιπόν, είναι να μην παραμυθιαστούν, με κανέναν τρόπο: Είτε διά της απουσίας τους, είτε διά της παρουσίας τους ενώπιον της κάλπης.
Που σημαίνει:
«Μαύρο» και στους επίσημους, «μαύρο» και στους ανεπίσημους, τους «ανεξάρτητους» και πολύχρωμους «οικιακούς βοηθούς» της τρόικας.

*

ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ:
Ψήφος απόρριψης της ξεστρατισμένης «εξέγερσης» του καναπέ,
ψήφος απόρριψης της ισοπέδωσης και της μοιρολατρίας,
ψήφος διεκδίκησης μιας κοινωνίας αγωνιστικής και ανθρώπινης,
ψήφος τιμωρίας των κομμάτων της πλουτοκρατίας, του ΔΝΤ, της ΕΕ, των «Ζήμενς», των Βατοπεδίων,
ψήφος ανατροπής
ψήφος υποστήριξης σε μια δύναμη που όσες διαφωνίες κι αν υπάρχουν μαζί της κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ανιδιοτέλεια, τη συνέπεια, τη σοβαρότητα, τη φερεγγυότητά της,
ψήφος στη «Λαϊκή Συσπείρωση», ψήφος στο ΚΚΕ.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ