12.11.10
Η τάξη των Δημιουργών και αυτή των παράσιτων
Νομίζω ότι οι παραδοσιακές τάξεις που πρόβαλαν από την Γαλλική επανάσταση και έπειτα και οι σχετικές προσεγγίσεις και ιδεολογικά σχήματα χρεοκόπησαν στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα με την πτώση του υπαρκτού.Από εκεί προέβαλαν δυο τάξεις παγκόσμιας δυναμικής και δυνατοτήτων πέριξ των οποίων πρέπει να στηθεί ένα προβληματισμός για να Ιστορικά ζητούμενα ενός ενδεχομένου νέου ταξικού αγώνα που θα συνεχίσει την Ιστορία.
Η μια τάξη είναι σαφώς η τάξη των δημιουργών η οποία παράγει τα πάντα και αφόρα κάθε είδους επαγγελματία παραγωγό και κάθε έναν που δουλεύει στην παραγωγική διαδικασία και στην πραγματική οικονομία
Και στην άλλη πλευρά βρίσκεται η τάξη των παρασίτων. Γενικά παράσιτο στη Βιολογία χαρακτηρίζεται οργανισμός (ζωικός ή φυτικός) που ζει και αναπτύσσεται μαζί και σε βάρος άλλου οργανισμού, που χαρακτηρίζεται ξενιστής, από τον οποίο και τρέφεται με τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες. Τα παράσιτα μεταβολίζουν τον παραγόμενου πλούτο δίνοντας του πλασματική προστιθεμένη αξία και με αυτό τον τρόπο βγάζουν το κέρδος τους.
Η τάξη των παρασίτων έχει ήδη διαρθρωθεί σε δομές όπως: G20, κράτη, ΕΕ, με τις οποίες συντονίζει την δράση της σε παγκόσμιο επίπεδο και μάλιστα χωρίς απάντηση καθώς η τάξη των δημιουργών δεν έχει ακόμη γίνει συνείδηση.
Η τάξη των Δημιουργών πρέπει να οριοθετηθεί με ακρίβεια, να συναντηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο και να δημιουργήσει την δική της αφήγηση της Ιστορίας.
Μια αφήγηση τόσο Υπερεθνική όσο οι αγορές
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Στα οικονομικά πανεπιστήμια μας μαθαίνουν ότι οι συντελεστές παραγωγής, αυτά δηλαδή που χρειάζεται κάποιος για να παράγει είναι 3 : Γή, Εργασία και κεφάλαιο. Για οποιαδήποτε παραγωγή χρειάζονται και τα 3.
Ο Μάρξ ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα είπε ότι η Γή υπάρχει έτσι και αλλιώς και ότι η εργασία είναι αυτή που δίνει αξία και παράγει ενώ το κεφάλαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά συσσωρευμένη υπεραξία της εργασίας. Συνεπώς η παραγωγή γίνεται από την εργασία στην ουσία.
Αυτή την εργασία προσπαθούν απεγνωσμένα να ελέγξουν οι καπιταλιστές είτε κρατώντας τις μάζες σε δουλεία με διάφορους τρόπους, δικτατορίες, χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, μοιρολατρία (ιερατεία Έτσι ήθελε ο θεός τι να γίνει κ.λ.π.), κοινωνικούς εκβιασμούς, διαίρεση της εργατικής τάξης (υπεύθυνοι, managers).
Σκεφθείτε στην πράξη. Μια εταιρεία -οποιαδήποτε- κάνει κέρδη, τα κέρδη αυτά ποίοι τα παράγουν; Aναμφισβήτα όσοι εργάζονται σε αυτήν, ο καθένας στην ειδικότητα του. Το κέρδος της λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο από την αξία που αυτοί προσθέτουν (οι εργαζόμενοι) γιατί πολύ απλά χωρίς αυτούς ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΚΕΡΔΟΣ γιατί ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΕΤΑΙΡΕΙΑ. Δεν επιτρέπουν όμως στους εργαζόμενους να καρπωθούν το αποτέλεσμα της εργασίας τους με το αιτιολογικό ότι η ΕΤΑΙΡΙΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ. Σκεφθείτε το οξύμωρο!!! Aπό την μία ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ενώ από την άλλη Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ και άρα ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΜΕΡΙΔΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ. Με αυτό τον τρόπο οι καπιταλιστές αυξάνουν τα χρήματα τους κεφαλαιοποιώντας την εργασία χρόνο με τον χρόνο και ασφαλώς γίνονται συνεχώς πιό δυνατοί, "αρμέγοντας" δηλαδή τον κοινωνικό ιστό.
Και εφ όσον τους το επιτρέπουμε με ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ δημιουργούν ενα δικό τους κράτος, δικά τους ΜΜΕ, ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ (ποιός μπορεί να γίνει βουλευτής κυβερνώντος κόμματος αν πρώτα δεν έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του στους κεφαλαιοκράτες;) και πολύ περισσότερο ΜΕΛΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Το κράτος αυτό που στην ουσία ανήκει στα "μεγάλα" αφεντικά νομοθετεί (τάχα μου) με δημοκρατική επίφαση. Το πόσο χώρο θα αφήσει στον λαό εξαρτάται σε κάθε περίπτωση από το πόσο ενωμένος ή όχι είναι. Φυσικά το κράτος αυτό (που ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ στον λαό) τείνει να καταλάβει όσο χώρο του δίνει ο λαός σε κάθε περίπτωση.
Δημοσίευση σχολίου