Και τώρα τρέχουμε...

Γράφει η Κουκίδα

Έπρεπε να φθάσει ο κόμπος στο χτένι, να κινδυνεύουμε να μας επιβάλουν ελεγχόμενη πτώχευση με το έτσι θέλω, για να συνειδητοποιήσει η κυβέρνηση ότι ο χρόνος κυλάει εις βάρος της. Οι εξελίξεις στην Ιρλανδία και την  Πορτογαλία δυσχεραίνουν την όποια διαπραγματευτική ισχύ μπορεί να έχει η Ελλάδα, εν όψει των συζητήσεων με την λεγόμενη τρόικα για τον προϋπολογισμό του 2011.

Και μιλούμε μόνο για το 2011 γιατί, προς το παρόν, οι εταίροι ούτε θέλουν να ακούσουν για αναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου. Κι αυτό γιατί θεωρούν ότι ο εκτροχιασμός των στόχων του 2010, δεν οφείλεται μόνο στις αναθεωρήσεις των στοιχείων του 2009, αλλά και στην κωλυσιεργία της κυβέρνησης ως προς τις διαρθρωτικές αλλαγές (βλέπε αναπτυξιακός νόμος), την έλλειψη συντονισμού και μακρόπνοης οικονομικής πολιτικής.

Ο κύριος Παπανδρέου αντελήφθη - μάλλον αργά- ότι η αμέριστη υποστήριξη που του προσφέρει το ΔΝΤ δεν του έκανε καλό, γιατί το παιχνίδι των αποφάσεων παίζεται στην ευρωζώνη. Και η ευρωζώνη του διαμήνυσε ότι δεν συζητάει τίποτα, αν δεν δει πρώτα έργα. Κοινώς να εφαρμοστούν τα σκληρά μέτρα κατά γράμμα.

Βλέποντας ότι το κλίμα δεν τον σηκώνει για «σοβαρές απαιτήσεις» ο ΓΑΠ θα γευματίσει σήμερα με τον Νικολά Σαρκοζί και θα του ζητήσει πολιτική στήριξη υπό μορφή δηλώσεων. Και μεσολάβηση ώστε να σταματήσουν οι Γερμανοί να πιέζουν ασφυκτικά για την αναδιάρθρωση του χρέους. Άγνωστο τι θα απαντήσει ο Γάλλος πρόεδρος που  έχει παραδοθεί πλέον στις ορέξεις της Μέρκελ. Την μια μέρα τα λέει έτσι, του τραβάει λίγο το αυτί το Βερολίνο, και την άλλη τα λέει αλλιώς. Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η δήλωση Σαρκοζί,  ότι δεν συμφωνεί (όπως θέλουν οι Γερμανοί) με την συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (τράπεζες, επενδυτικά κεφάλαια) και του ΔΝΤ στην πιθανή αναδιάρθρωση του χρέους μιας χώρας της ευρωζώνης. Λίγες ώρες αργότερα, η Γαλλίδα υπουργός οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ δήλωνε από την Ν. Κορέα ακριβώς το αντίθετο…

Η απότομη επιδείνωση του κλίματος στην Ιρλανδία και κατά δεύτερο λόγο στην Πορτογαλία, έχει ανοίξει τις ορέξεις των Γερμανών για ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται ουσιαστικά από τις δημοσιονομικά υγιείς χώρες.

Τις τελευταίες ημέρες, αξιωματούχοι της ΕΕ πιέζουν την ιρλανδική κυβέρνηση να ενταχθεί στον μηχανισμό στήριξης ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών στη χώρα. Ο Ιρλανδός πρωθυπουργός, που κατηγόρησε ξεκάθαρα τον γαλλογερμανικό άξονα ότι με τις δηλώσεις του περί αναδιάρθρωσης του χρέους, ευθύνεται για την απότομη άνοδο των σπρεντ, παζαρεύει να μην ενταχθεί στον μηχανισμό, γιατί δεν θέλει την ανάμειξη του ΔΝΤ στη χώρα του. Αντί γι’ αυτό πρότεινε να λάβει χρηματική βοήθεια ύψους περίπου 55 δισεκατομμυρίων ευρώ από την ευρωζώνη και μόνο. Ήδη το Ταμείο Στήριξης έχει προικιστεί με 60 δις ευρώ. Το αίτημά του φαίνεται πως εξετάζεται θετικά.

Βλέπετε, ακόμα και αν είσαι με την πλάτη στον τοίχο, μπορείς να διαπραγματευτείς. Η ΕΕ είναι με τέτοιον τρόπο δομημένη, ώστε να σχηματίζονται ανελλιπώς συμμαχίες που εκμεταλλεύονται τα εκάστοτε παραθυράκια που ανοίγουν. Εμείς όμως διαλέξαμε να συνταχθούμε με το ΔΝΤ, πιστεύοντας ότι έτσι θα πιέσουμε την Ευρώπη να επιτευχθούν οι συμφωνίες που θέλουμε εμείς. Αντί για αυτό απομονωθήκαμε.

Όσο χειροτερεύει η κατάσταση εκτός, τόσο θα αυξάνονται οι πιέσεις εντός. Οι εταίροι θεωρούν ότι τα διαχρονικά μας προβλήματα δύσκολα θα λυθούν εάν δεν υπάρξει σαφές αναπτυξιακό πλάνο. Και καθόλου δεν μας συγκρίνουν με την Ιρλανδία, το πρόβλημα της οποίας εντοπίζεται στον τραπεζικό τομέα.

Η κυβέρνηση θα μπορούσε εξ αρχής να διαπραγματευτεί πιο ρεαλιστικούς όρους στην δανειακή αποπληρωμή. Είχε την δυνατότητα αλλά δεν το έκανε. Το καλοκαίρι, πριν διαφανούν οι σαφείς αποκλίσεις από τους στόχους και όταν το κλίμα ήταν θετικό προς την χώρα μας, άνοιξε για δεύτερη φορά το παραθυράκι της διαπραγμάτευσης. Ούτε τότε το εκμεταλλευθήκαμε. Τώρα τα πράγματα είναι σκούρα.

Όχι μόνο γιατί άλλαξε το παιχνίδι εκτός συνόρων, αλλά γιατί το κραχ στην οικονομία δεν μπορεί πλέον να αποδοθεί στην προηγούμενη κυβέρνηση και στην αναθεώρηση των στοιχείων του 2009. Υπάρχουν σαφέστατες ευθύνες για την κοντόφθαλμη φοροεισπρακτική πολιτική που ακολουθήθηκε και η οποία ήδη εξανεμίστηκε, για την υπερ-αισιόδοξη στάση μας για την επίτευξη των στόχων όταν οι ενδείξεις έδειχναν το αντίθετο και για την επιλεκτική (θα την έλεγα κομψά) ενημέρωση των εταίρων ως προς το που βαδίζει το πράμα.

Γιατί δεν είναι δυνατόν, μέχρι και πριν από μια εβδομάδα ο υπουργός Οικονομικών να δήλωνε σε ξένα δίκτυα ότι η ύφεση φέτος θα είναι μικρότερη και μόλις δύο μέρες μετά (!) η στατιστική υπηρεσία να ανακοινώνει ότι η ύφεση φέτος ίσως να είναι και μεγαλύτερη του -4%.

Και ας μην πει κανείς ότι οι ενδείξεις ήταν ενθαρρυντικές (όπως έλεγε το ΥΠΟΙΟ), γιατί στην έκθεση της τρόικας του Αυγούστου αναφερόταν ότι οι αξιωματούχοι δεν συμμερίζονταν την αισιοδοξία του υπουργού και ότι δεν σκόπευαν να αναθεωρήσουν τις δικές τους προβλέψεις.

Έτσι τώρα βαδίζουμε με μια βαθιά ύφεση η οποία θα διατηρηθεί και του χρόνου και με ένα έξτρα μποναμά μέτρων ύψους 4 δισεκατομμυρίων ευρώ που θα προστεθεί σε αυτόν του 2011, ώστε να κλείσουν οι φετινές τρύπες. Το ερώτημα είναι και πάλι, από πού θα βρεθούν τα λεφτά. Αυτό ρωτούν οι δανειστές μας, αυτό ρωτάμε και εμείς. Και η κυβέρνηση δεν έχει δώσει σαφείς απαντήσεις.

ΥΓ : «Κύριε υπουργέ είχατε δηλώσει ότι εάν παρθούν νέα μέτρα θα παραιτηθείτε» ρώτησε ο Γιάννης Πρετεντέρης των Γιώργο Παπακωνσταντίνου. «Εεε, αυτό θα το κρίνει ο πρωθυπουργός. Εγώ πιστεύω ότι η πολιτική μας πέτυχε» απάντησε ο υπουργός οικονομικών. Για ανάληψη ευθυνών κανείς;

Το Ποντικι