Η δαρβίνειος επιλογή της ιστορίας

«Πρέπει να επέμβει ο στρατός με όλα αυτά που γίνονται» η μελετημένη και φιλοσοφημένη ιδέα του ενός. 

«Να βγει ο κόσμος στους δρόμους και να κάψει τα πάντα» άλλη μια ενδιαφέρουσα πρόταση σε διάφορες εκπομπές ερτζιανών μεσοβδόμαδα, με τους ακροατές να συνδέουν τη 37η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με την Ελλάδα εν έτει 2010.

Αραγε πόσοι από αυτούς, τουλάχιστον, είδαν χθες τη «Μηχανή του Χρόνου» στη ΝΕΤ; Μια από τις τελευταίες άξιες εκπομπές στη βρωμοτηλεόραση των συμφερόντων. Παύλος Κλαυδιανός, Χρήστος Ρεκλείτης, Γιώργος Βοϊκλής, Μπάμπης Γεωργούλας και Περικλής Κοροβέσης περιέγραψαν τα βασανιστήρια που δέχθηκαν από την ασφάλεια επί Χούντας.

Φάλαγγες, χτυπήματα στα πέλματα, ηλεκτροσόκ, βασανισμός γεννητικών και άλλων οργάνων, κάψιμο τσιγάρων στο σώμα, ξύλο και των γονέων σε αντιστασιακούς.

Το κρίμα είναι πως η ισχύ εκείνη της γενιάς πέρασε ανεπιστρεπτί. Οι γενιές που ακολούθησαν, δεν παραδειγματίστηκαν. Καμία «προίκα» δεν έμεινε για τις επόμενες διότι δεν πήραν το σωστό μήνυμα.

Αν ρωτήσεις έναν νέο σήμερα πως θα αντισταθεί, πριν καν απαντήσει θα περάσουν από το μυαλό του δύο σκέψεις/ιδέες: είτε να δείρει μπάτσους είτε να κάψει καμιά τράπεζα.

Κρατάω κάτι που είχε γράψει προ ενός έτους ο Undertaker. Πως το επίπεδο ξεφτίλας της κοινωνίας μας φαίνεται από το γεγονός ότι όλοι πια γνωρίζουν το όνομα Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος (με όλο τον σεβασμό προς το αδίκως χαμένο παλικαράκι), όμως αν τους ρωτήσεις για τον Σωτήρη Πέτρουλα, ας πούμε, θα σε κοιτάξουν με γουρλωμένα μάτια. Ή για τον Νίκο Μπελογιάννη. Για να μην πάμε μακριά, σε Ευαγόρες Παλληκαρίδηδες, Καραολήδες και Δημητρίου… Γεμάτη αδικοχαμένα παιδιά η ιστορία μας…

Όπως αδικοχαμένοι ήταν και χιλιάδες, ανώνυμοι, επί χούντας. Πολλοί δεν βρέθηκαν καν, από τους νεκρούς του Πολυτεχνείου (τους οποίους, ακόμη και σήμερα, κάποιοι αμφισβητούν πως υπήρξαν καν νεκροί!) υπάρχουν 16 η ταυτότητα των οποίων δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ.

Πολλοί, ευτυχώς, γνωρίζουν την ιστορία του αντιστασιακού Αλέξανδρου Παναγούλη αλλά ελάχιστοι θυμούνται πως ο μεγάλος γιος της οικογένειας, Γιώργος, «χάθηκε» εν πλω προς Αθήνα. Ουδείς τον ξαναείδε.

Ειρήσθω εν παρόδω είναι συγκλονιστικό το βιβλίου του Κώστα Μαρδά «Πέπλοι θανάτου» για τον τελευταίο πραγματικό Έλληνα ήρωα.

Πλέον, στην Ελλάδα του σήμερα, αποτελεί είδηση να μην καεί το Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη και όχι το αντίθετο.

Η διαφορά της εποχής είναι πως πλέον, στον πλανήτη Γη του διαδικτύου, τα πάντα μαθαίνονται γρήγορα ή αργά και ο κόσμος αποκτά συγκεκριμένη λογική και συνείδηση. Αμφισβητεί τα πάντα, και καλά κάνει. Ζητά την αλήθεια.

Η γενιά του Πολυτεχνείου και όλοι οι αντιστασιακοί που χάθηκαν, χάθηκαν μεταξύ άλλων διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμα της δημοκρατίας, της οποίας η ψήφος είναι το πρώτο και κύριο συστατικό.

Την περασμένη Κυριακή οι μισοί Έλληνες δεν πήγαν (και δεν πήγαμε, δεν βγάζω εαυτόν απ’ έξω) στις κάλπες. Και τη Δευτέρα οι ίδιοι γκρίνιαζαν και φώναζαν πάλι για τον Γιωργάκη, τον δικομματισμό, τα σκάνδαλα. Αντίθετα, που όμως δεν έλκονται.

Τελικά, το Πολυτεχνείο επισκίασε όλα τα προηγούμενα χρόνια; Το Πολυτεχνείο δεν θα είχε γίνει αν δεν είχε προηγηθεί η κατάληψη της Νομικής Σχολής. Και τα δύο αυτά δεν θα είχανε συμβεί αν δεν ακουμπούσαν στη θολή αλλά ορατή αντίθεση του λαού. Το Πολυτεχνείο δεν έγινε στα σκοτεινά. Ήταν μια ηρωική εξέγερση που συνεπήρε και ενσωμάτωσε πολύ κόσμο. Το Πολυτεχνείο ανέδειξε ήρωες κι έγινε η δαρβίνειος επιλογή της ιστορίας. Δεν λέμε «αντιδικτατορική γενιά» αλλά λέμε «η γενιά του Πολυτεχνείου».

Κι όμως, σύμφωνα με κάποιους, το ότι διατηρείται ζωντανή η επέτειος του Πολυτεχνείου «δηλητηριάζονται τα νέα παιδιά με τα τόσα ψευδή και ανυπόστατα που ακούν στα σχολεία, στις συγκεντρώσεις, στα κανάλια και αλλού από ινστρούχτορες της κομματικής αποχαύνωσης διότι η επέτειος παραμένει χρήσιμη, ως λιτανεία βολικών μύθων για τη δικτατορία, ως εκμετάλλευση από τα κόμματα, ως δεκανίκι υπάρξεως ορισμένων, ως κομματική δεξαμενή άγρας οπαδών, ως σκαλοπάτι κομματικής επιβιώσεως, ως ο μύθος των μύθων».

Ακόμη να τους δείρετε;

koubanezos