Μια τρύπα στο νερό (με παγάκι) η αποχή

Βασικό χαρακτηριστικό των εκλογών της Κυριακής που πέρασε ήταν η μεγάλη αποχή μέσω της οποίας εκφράστηκε η κοινωνική δυσαρέσκεια για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και τους δύσκολους καιρούς που έρχονται.
Ένα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, το μεγαλύτερο στη μεταπολιτευτική εκλογική ιστορία της χώρας επηρεασμένο σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική συγκυρία, τα μμε και τα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε έκρινε σκόπιμο να δηλώσει με την επιφυλακτική στάση του ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία, στην οικονομία και στην πολιτική είναι ζητήματα που δεν τον αφορούν, αν και καθορίζουν το αύριο όλων μας .
Οι πολίτες που δεν πήγαν να ψηφίσουν έκριναν ότι δεν έπρεπε στην παρούσα φάση η ψήφος τους να μετατραπεί σε ανάχωμα που θα οδηγούσε σε τροποποίηση ή ακόμη και σε ανατροπή την αδιέξοδη οικονομική πολιτική που επιβάλει στη χώρα η τρόικα. Έκριναν ότι δεν χρειάζεται να αναπτύξουν ουσιαστική δράση ενάντια στα συμφέροντα που συρρικνώνουν το κοινωνικό δικαίωμα, έκριναν ότι έπρεπε να διευκολύνουν με τη στάση τους την επιβολή της βούλησης των μηχανισμών του ΔΝΤ επί της λαϊκής βάσης..
Η τάση του ελληνικού λαού να απέχει από την εκλογική διαδικασία είχε ως επακόλουθο να αρχίσει τους πανηγυρισμούς ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν. Σε δηλώσεις του για το εκλογικό αποτέλεσμα είπε μεταξύ άλλων, «αποδείχθηκε ότι το πρόγραμμα του ΔΝΤ έγινε κατανοητό από τον ελληνικό λαό».
Οι δηλώσεις Στρος Καν φανερώνουν αφενός μεν ότι έχει εκχωρηθεί η διακυβέρνηση της χώρας στους εκπροσώπους της τρόικας, αφετέρου ότι η μοναδική γλώσσα που καταλαβαίνουν είναι η γλώσσα της εξουσίας.
Συνεπώς, ο χαρακτήρας και η επίδραση του εκλογικού αποτελέσματος δημιουργεί το γίγνεσθαι της κοινωνίας δλδη αναδεικνύει, δομεί, εγκαθιδρύει και επικυρώνει ανεπίλυτες αντιφάσεις που όπως φαίνεται από τις εξελίξεις βαθαίνουν την κρίση, μια κρίση που βιώνεται από μια κατακερματισμένη κοινωνία και ως κρίση νοήματος, προτύπων και προσανατολισμών.
Απ' εκεί και πέρα, όμως, προκύπτουν αρκετά ερωτήματα, τα οποία έμειναν αναπάντητα:
α. Είναι ποτέ δυνατόν να επέλθει αλλαγή προς το καλύτερο χωρίς να αλλάξουν, μέσω εκλογών, τα συμφέροντα και οι συντεχνίες, που ελέγχουν για ίδιο όφελος τους μηχανισμούς εξουσίας.
β. Η άσφαιρη ουδετερότητα του ποσοστού που δεν πήγε να ψηφίσει δεν αναπαράγει τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες πολιτικές νοοτροπίες και τα ίδια πολιτικά αποτελέσματα;
γ. Μπορούμε να αρνιόμαστε κάτι που λειτουργεί ανταγωνιστικά έναντι των δικών μας συμφερόντων;
Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι, οι ευθύνες όλων μας για την πρωτοφανή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα είναι πολλές, κυρίως εξαιτίας της γενικότερης στάσης μας. Αν λοιπόν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι, ως πρώτο βήμα χρειάζεται να μην συνεχίσουμε να υποβαθμίζουμε το ρολό μας σε ρόλο παθητικού αντικειμένου.
Επειδή όμως τα γεγονότα τρέχουν και η επιβλαβής δύναμη των αποτελεσμάτων που παράγει η πολιτική του μνημονίου παρασύρει και αφορά ολόκληρη την κοινωνία χρειάζεται να στηρίξουμε εμπράκτως την -αντι- επιλογή μας και να αλλάξουμε αρκετές πτυχές της γενικότερης λειτουργίας μας.
Για να μπορέσουμε όμως να πείσουμε, θα πρέπει να προβληματίσουμε. με την καθημερινή στάση μας απέναντι στα πράγματα και την ψήφο μας στις επόμενες εκλογές

πηγη