Η Ευρώπη αποτυγχάνει να δώσει λύση στην κρίση εδώ και δυο χρόνια. Όποτε
"όπου λαλούν πολλά κοκόρια..."
απαιτήθηκε κρίσιμη απόφαση, αυτή ήταν πάντα κατώτερη των προσδοκιών. Αυτό το είδαν οι αγορές και μπήκαν σε ένα παιχνίδι που έφτασε σήμερα να απειλεί όλο το οικοδόμημα.
Ιστορικά σε κανένα σημείο της πορείας της ενωμένης Ευρώπης δεν μπήκε το κοινό συμφέρον μπροστά από το εθνικό, αλλά οι συσχετισμοί εθνικής δύναμης και οι κάθε φορά ισχυροί, έκαναν κάτι που έμοιαζε με μοιρασιά των πόρων. Δεν υπήρξε ποτέ σχέδιο για την Ευρώπη αλλά μόνο προθέσεις για την ευρώπη. Ετσι οι περιφερειακές χώρες αφανίστηκαν ή θα αφανιστούν από το βάρος του ισχυρότερου νομίσματος στο κόσμο που ήταν απαίτηση των χώρων με εξαγωγική βιομηχανία. Χωρών που ήταν πάντα ισχυρών πολιτικά και πέρασαν ότι ήθελαν.
Υπήρξε και ένα ευρωκοινοβούλιο στο οποίο οι ευρωβουλευτές επιδοθήκαν στην προστασία του εθνικού συμφέροντος του κράτους που υπηρετούσαν. Για πολλά χρόνια έμοιαζε με εντευκτήριο και τόπο συνεύρεσης όλων των ευρωπαίων. Όταν όμως σήμερα ακούμε φράσεις από ευρωβουλευτές ή από τον Μπαρόζο όπως “Η Ελλάδα πρέπει να κάνει αυτό ή το άλλο για να τύχει βοήθειας από την Ευρώπη”, ειδικότερα όταν αυτό που ζητούν είναι να καταστραφεί οικονομικά ένα τμήμα της ευρωπαϊκής επικράτειας για να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα των υπολοίπων… τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η Ευρώπη όπως την φαντάστηκαν οι εμπνευστές της δεν υπάρχει.
Όμως με αυτό το μοντέλο και με περίσια έπαρση φτάσαμε στην κρίση.
Σε αυτή την κρίση και σε αυτό το πλαίσιο, αυτό που θα πετυχαίνει κάθε φορά το Eurogroup ή η διακυβερνητική είναι να λαμβάνει αποφάσεις που είναι το αποτέλεσμα ή το συμπίλημα όλων των εθνικών συμφερόντων των μελλών. Είναι όμως πέρα από σαφές ότι το εθνικό συμφέρον των μελλών είναι ευάλωτο σε τοπικές εκλογές μικροσυμφέροντα και στοχεύσεις των ηγετών τους. Είναι σαφές οτι δεν απηχεί την ευρωπαική ιδέα.
Αυτό που θα έπρεπε να έχει συμβει είναι να μπαίνει μπροστά το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον, και όλα τα κράτη επιτροπές και υπάλληλοι και αιρετοί να το υπηρετούν.
Ως συμπέρασμα προκύπτει ότι το σχήμα Euro group και το σχήμα διακυβερνητική έχουν αποτύχει. Το μοντέλο διακυβέρνησης της Ευρώπης έχει αποτύχει. Το οικοδόμημα αποκαλύπτεται χάρτινος πύργος και απειλείται από τα επιμέρους συμφέροντα να καταρεύσει. Στέκεται ακόμη γιατί υπάρχει τάυτιση απόψεων των Γάλλων και Γερμανών στην βάση του γεγονότος ότι είναι δανειστές. Μια σχέση και ένα γεγονός που βεβαίως είναι πολύ εύθραυστο και ευάλωτο σε ένα τυχαίο πιστωτικό γεγονός ή σε ένα οργανωμένο σχέδιο διάλυσης με κερδοσκοπικές επιθέσεις σε Ισπανία και Ιταλία. Σε μια τέτοια περίπτωση θα πίστοποιηθεί και η νοητή ακόμη διαίρεση μετάξυ πιστωτριών και δανειζομένων χωρών. Τόσο απλά.
Ακόμη και στην περίπτωση μας όπου μιλούν για την εθελοντική διακράτηση ομολόγων διαφωνούν. Σπρώχνουν όμως την διαφωνία τους κάτω από το χαλί και την καλύπτουν και πάλι πίσω από το γνωστό πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα.
Η Ευρώπη χρειάζονταν αυτή την στιγμή έναν ισχυρό πρόεδρο και ένα ισχυρό υπουργικό συμβούλιο, εκλεγμένο από τον ευρωπαϊκό λαό. Έναν πρόδερο με αληθινή εξουσία και στόχευση το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον πάνω και περά από όλα τα υπόλοιπα επιμέρους τοπικά των αιρετών.
Και τον χρειάζεται αυτόν από χθες. Γι αυτό τον λόγο θα είναι πολύ δύσκολο αυτή η ευρωπη να σωθεί.
Γιάννης Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου