του Ελευθέριου Δικαίου Ο τακτικός ελιγμός της πρότασης για σύνταξη νέου Συντάγματος μέσω δημοψηφίσματος δεν πείθει κανέναν. Αντίθετα αποπροσανατολίζει από την ουσία της συζήτησης, που αφορά στο πραγματικό υπόβαθρο και στις σκοπιμότητες που υποκρύπτονται πίσω από την ψήφιση του “Μεσοπρόθεσμου Πλαίσίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής”.
Η πρόταση αυτή μόνο κλαυσίγελο μπορεί να προκαλέσει, αφού είναι προφανές ότι εξυπηρετεί ένα βαριά άρρωστο επικοινωνιακό φαίνεσθαι, το οποίο όμως από πλευράς ουσίας έχει χάσει προ πολλού την επαφή του με την πραγματικότητα και την υγιή κοινωνία. Η δήλωση αυτή υποτιμά κατάφωρα τη νοημοσύνη των Ελλήνων πολιτών που ζητούν σήμερα, αλλά είχαν ζητήσει και κατά το παρελθόν δημοψήφισμα π.χ. για την καταφυγή της χώρας στους δανειακούς μηχανισμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ, στην υιοθέτηση του “Μνημονίου” και τη σύναψη της “Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης” (που σημειωτέον ακόμη δεν έχει ψηφιστεί από τη Βουλή, αν και ακώλυτα και επαίσχυντα εφαρμόζεται σε ένα πολίτευμα, η δημοκρατική βάση του οποίου έχει καταλυθεί) για το μεταναστευτικό, για την κάρτα του πολίτη, για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, για το “Μακεδονικό”, για την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, για τη υιοθέτηση της Συνθήκης της Λισαβόνας και για πολλά άλλα κρίσιμα θέματα που αφορούν στο παρόν και στο μέλλον του τόπου και όχι μόνο. Σε καμία περίπτωση όμως, κατά την μεταπολιτευτική περίοδο, στο μεγαλύτερο διάστημα της οποίας ο σημερινός πρωθυπουργός πολιτευόταν, το αίτημα των πολιτών για δημοψήφισμα δεν εισακούστηκε. Αντίθετα, τα αιτήματα αυτά επιδεικτικά περιφρονήθηκαν τόσο από τους πολιτικούς σχηματισμούς, όσο και από τον ΠτΔ.
Έρχεται λοιπον σήμερα ο πρωθυπουργός, που ερήμην του λαού οδήγησε με τις μονομερεις αποφάσείς του τη χώρα σε καθεστώς πολιτικοιοικονομικής ομηρίας, να πείσει τον λαό για τις αγαθές δημοκρατικές του προθέσεις σχετικά με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη σύνταξη νέου Συντάγματος.
Είναι όμως πλέον κάτι παραπάνω από προφανές, οτι ο Γ. Α. Παπανδρέου γνωρίζει ότι έχει απωλέσει την αξιοπιστία του στις τάξεις του λαού. Για το λόγο αυτό επιχειρεί σπασμωδικές κινήσεις, εφευρίσκοντας τερτίπια που απλώς και μόνο προδίδουν την αμηχανία του. Ανεξάρτητα από αυτό, η αποδοχή μίας τέτοιας πρότασης θα καθιστούσε τον λαό συνυπαίτιο στην ήδη υφιστάμενη κατάλυση θεμελιωδών αρχών και στοιχείων του δημοκρατικού πολιτεύματος, για την οποία κυρίως υπεύθυνοι είναι όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, αναλόγως της εξουσίας που άσκησαν και ασκούν. Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη σύνταξη νέου Συντάγματος, θα νομιμοποιούσε τελικά την κατάλυση του υφιστάμενου Συντάγματος, η οποία με πρόφαση τη σύνταξη ενός “νέου Συντάγματος” θα ενδυόταν τον ψεύτικό μανδύα της νομιμότητας με την υπογραφή και τη συναίνεση του λαού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τα ειωθότα και με βάση τα έως τωρα δείγματα γραφής της κυβερνητικής εξουσίας ένα τέτοιο δημοψήφισμα για τη σύνταξη νέου Συντάγματος, θα ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του και όχι του λαού. Αυτή η μεθόδευση θα αποτελούσε έσχατο μέσο αναίμακτης εξόδου του πρωθυπουργού και της σκιώδους κυβέρνησης του από τη σημερινή ιδιότυπη κατάλυση του Συντάγματος. Μία κατάλυση του Συντάγματος η οποία λαμβάνει χώρα με το “βελούδινο πραξικόπημα” υπαγωγής της χώρας ιδίως στο καθεστώς του “Μνημονίου” μέσω της παράτυπης ψήφισης αυτού με απλή και όχι αυξημένη πλειοψηφία, αλλά και με την εφαρμογή και εκτέλεση των συνδεόμενων με το “Μνημόνιο” επίμαχων δανειακών συμβάσεων με τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, οι οποίες ουδέποτε ψηφίστηκαν, ως όφειλαν, σύμφωνα με τις επιταγές των άρθρων 36 παρ. 2 Σ και 28 παρ. 2,3 Σ, από την ελληνική Βουλή. Εντύπωση ωστόσο προκαλούν οι χλιαρές αντιδράσεις των βουλευτών τόσο της κυβέρνησης, όσο και της αντιπολίτευσης απέναντι στο παραπάνω μείζονος σημασίας αυτό θέμα.
Αφορά δηλ. η κατάλυση του Συντάγματος στη συνταγματικά ανεπίτρεπτη, υπό τα σύγχρονα δεδομένα, εκχώρηση συνταγματικών εξουσιών στην Τρόικα, ως όργανο που εκπροσωπεί τους δανειστές της χώρας. Αλλά ωστόσο ουδεμία νόμιμη εξουσιοδότηση έχει ως προς αυτό από τον ελληνικό λαό.
Η σύνταξη νέου Συντάγματος μέσω δημοψηφίσματος νομιμοποιεί την κατάλυση του ισχύοντος Συντάγματος, διότι εν προκειμένω ο λαός σύρεται με πανουργία στη σύνταξη νέου Συντάγματος, που ήδη προβάλλεται προπαγανδιστικά ως “ευκαιρία για τη θωράκιση της δημοκρατίας” από τους παράγοντες όμως που έχουν κουρελοποιήσει το ισχύον Σύνταγμα. Με τη συμμετοχή του λαού σε μία τέτοια μεθόδευση, αναγνωρίζεται στην ουσία και η εξουσία όσων συντέλεσαν στη σημερινή κατάλυση της συνταγματικής τάξης.
Με τον τρόπο αυτό παρακάμπτονται φλέγοντα ζητήματα, όπως το ζήτημα της αναζήτησης των υπευθύνων που οδήγησαν τη χώρα στην παρούσα συνταγματική εκτροπή και της επιβολής κυρώσεων στους υπαιτίους, το ζήτημα ομαλής επαναφοράς της καταλυθείσας συνταγματικης τάξης, το ζήτημα της επανάκτησης των ηνίων της πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης της χώρας, η οποία σε σημαντικό βαθμό υποκαθίσταται πλέον με τρόπο απαράδεκτο και αντισυνταγματικό από την Τρόικα.
Κοντολογίς με ενα τέτοιο τέχνασμα αντιπερισπασμού, η ευθύνη της κατεξοχήν υπαίτιας πολιτικής ηγεσίας για τη σημερινή καταρράκωση του Συντάγματος και φυσικα του δημοκρατικού πολιτεύματος θα μετακυλιόταν στον λαό. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι το υφιστάμενο Σύνταγμα δεν χρήζει βελτιώσεων, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την ευθύνη των κυβερνητικών στελεχών, του Προέδρου της Δημοκρατίας, των βουλευτών, αλλά και σε ό,τι αφορά στη δημοκρατικότερη λειτουργία των πολιτικών-κομματικών οργανισμών, τον διαφανή έλεγχο της οιονομικής τους κατάστασης, την ενίσχυση της άμεσης δημοκρατίας μέσω δημοψηφισμάτων τόσο σε επίπεδο Επικράτειας, όσο και σε επίπεδο περιφέρειας, την παροχή στον λαό δυνατοτήτων ευχερέστερου ελέγχου των φορέων άσκησης της πολιτικής εξουσίας, την αποτελεσματικότερη άσκηση της συνταγματικής δικαιοσύνης π.χ. με τη συγκρότηση Συνταγματικού Δικαστηρίου κ.ά.
Η εν λόγω πρωθυπουργική πρόταση διεξαγωγής δημοψηφίσματος για σύνταξη “νέου Συντάγματος” φαίνεται ότι εξυπηρετεί μονόπλευρα τον υπόλογο πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του και όχι τη δημοκρατία και τον ελληνικό λαό. Η πρόταση αυτή αποτελεί απροκάλυπτη κοροϊδία του ελληνικού λαού, διότι στοχεύει στο να εμφανίσει τους υπονομευτές του ισχύοντος Συντάγματος σε συνταγματικούς αναμορφωτές και τιμητές της δημοκρατίας.
Ας γίνει κατανοητό, ότι η “χρυσή ταμπακέρα” στο σημερινό εθνικό και ευρωπαϊκό-διεθνές σκηνικό σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τη χώρα μας, δεν είναι το αστείο ζήτημα σύνταξης νέου Συντάγματος, μέσω δημοψηφίσματος. Το ελληνικό Σύνταγμα δεν είναι χειρότερο ούτε πάσχει περισσότερο σε σχέση με αντίστοιχα ευρωπαϊκά Συντάγματα. Το κύριο πρόβλημα του ελληνικού Συντάγματος έγκειται στο ότι όχι μόνο δεν αξιοποιείται και δεν εφαρμόζεται κατάλληλα το περιεχόμενο του από την εξουσία που έχει εκλεγεί για να το υπηρετήσει, αλλά μάλλον το περιεχόμενο του παραβιάζεται κατάφωρα από την ανωτέρω εξουσία.
Το σημερινό πρόβλημα του ελληνικού πολιτεύματος αποτελεί η άνευ όρων και αμετάκλητη παράδοση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στους δανειστές της, κατ’ αρχήν μέσω του “Μνημονίου” και των άρρηκτα συναρτώμενων με αυτό δανειακών συμβάσεων, και τώρα πλέον μέσω της σχεδιαζόμενης εφαρμογής του ΄”Μεσοπρόθεσμου Πλασίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής”, με την άκριτη επιβολή της άμεσης υποχρέωσης εκποίησης δημόσιας περιουσίας μέσω βιαστικών και αμφίβολης ποιότητας και αποτελεσματικότητας αποκρατικοποιήσεων, με παράλληλη εφαρμογή οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού προγράμματος εξαθλίωσης του ελληνικού λαού και της ελληνικής κοινωνίας.
Το “πυροτέχνημα” της εν λόγω πρωθυπουργικής πρότασης στρέφει, κατά τη δεδομένη στιγμή, τη συζήτηση σε θέματα άσχετα με την ουσία που “καίει” τον ελληνικό λαό, που εκτείνεται τόσο στις παρούσες όσο και στις μέλλουσες γενέες. Και το ζήτημα αυτό δεν είναι άλλο παρά η απεμπόληση της κρατικής κυριαρχίας, που εξωραϊστικά βαφτίζεται ανάπτυξη από τους δανειστές και την εγχώρια ηγεσία, αλλά και ο εν γένει εξευτελισμός της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού από όσους εθελοδουλα έχουν καταλύση την έννομη τάξη της χώρας .
Συμπερασματικά:
Η πονηρή πρόταση του πρωθυπουργού για σύνταξη “νέου Συντάγματος” με δημοψήφισμα είναι προφανές ότι δεν πληροί ούτε καν τα στοιχειώδη εχέγγυα αξιοπιστίας και δεν αντέχει σε ορθολογική κριτική εκτίμηση. Η κατόπιν εορτής δημοκρατική ευαισθησία του πρωθυπουργού δεν πείθει κανέναν σκεπτόμενο πολίτη. Πώς είναι άραγε δυνατό ο πρωτοστάτης της τελικής καταρράκωσης του ισχύοντος Συντάγματος, ο οποίος έχει με αυτόν τον τρόπο προδώσει τον κυρίαρχο(;) ελληνικό λαό, ενώ όφειλε να τον υπηρετεί, να εμφανίζεται ως δήθεν συνταγματικός μεταρρυθμιστής; Το κίβδηλο αυτό εγχείρημα αποτελεί ίσως και το κύκνειο άσμα του πρωθυπουργού, εκτός βέβαια και αν ο λαός αποδεχτεί άκριτα και αυτή τη μεθόδευση…
antibaro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου