Από το Μαρικάκι
Τα ερωτηματικά για το που θα καταλήξει αυτό το διαρκές παζάρι με τους εταίρους μας στην ΕΕ και τους δανειστές μας το οποίο πλέον κατά κύριο λόγο εξελίσσεται μεταξύ τους χωρίς να πολυσκοτίζουν το εγχώριο κυβερνητικό επιτελείο που απλώς αναμένει εντολές, μπορεί να μην τριβελίζει το μυαλό του κάθε πολίτη στις λεπτομέρειές του κι επί καθημερινής βάσης (αν και ένα όλο και διερυνόμενο κομμάτι της κοινωνίας παρακολουθεί πλέον τις εξελίξεις επισταμένως). Όμως όλο και περισσότερο η γενική πρόσληψη αυτού του παζαριού διαχέεται προς τα κάτω ως «ασυνεννοησία», «σύγκρουση συμφερόντων», και πλέον ως «πανικός» στην προοπτική πρόκλησης ντόμινο σε όλες τις αναπτυγμένες και ανερχόμενες οικονομίες της Δύσης καθεμιά εκ των οποίων είναι εκτεθειμένη στα χρέη της άλλης.
Κι ενώ το «ελληνικό ζήτημα» περιφέρεται από Σύνοδο Κορυφής σε Σύνοδο Κορυφής και από Γιούρογκρουπ σε Γιούρογκρουπ, η κρίση βαθαίνει και η χώρα μετατρέπεται σε μια απέραντη εργασιακή γαλέρα με αυξανόμενο αριθμό ανέργων, ελαστικώς εργαζόμενων και νεοδουλοπάροικων. Δεν ξέρουμε πόσο θα μακριά θα πάει αυτή η βαλίτσα και πόσο χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα, αλλά δεν φαίνεται να τραβάει για πολύ. Αν όλο αυτό το αγριεμένο πλήρωμα, μεγάλο κομμάτι του οποίου έχει ξεχυθεί οργισμένο στις πλατείες, ζυγίσει το κουτσουρεμένο παρόν του και το ακόμα πιο κουτσουρεμένο μέλλον του με τους φόβους που επισείονται μπροστά στο ενδεχόμενο να αντιδράσει στην άγρια φορολόγησή του και το ξεπούλημα της χώρας μπορεί να διαλέξει το δεύτερο έστω και ως κίνηση απελπισίας και απελευθέρωσης συσωρευμένης οργής και απελπισίας. Οχι από επίγνωση της καλύτερης δυνατής λύσης, αλλά από μια αντανακλαστική κι ενστικτώδη αντίδραση.
Το Ποντικι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου