Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Οι άνθρωποι αποφάσισαν από πολύ νωρίς να συμβιώνουν σε Ομάδες και Κομμούνες και στη συνέχεια σε κοινωνίες για να μετριάσουν τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους και να αντιμετωπίσουν τις αντίξοες συνθήκες της ζωής τους. Γι’ αυτό ένωσαν τη λογικής τους, τις δυνάμεις της φαντασίας και του σώματός τους, τη νοημοσύνη, την εξυπνάδα, τις γνώσεις τις ικανότητες και τις δεξιότητές τους, δηλαδή ένωσαν την ανθρωποσύνη τους[1], με το συνειδητό στόχο τόσο της διασφάλισης της επιβίωσή τους, όσο και την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής. Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρθηκαν και οι κοινωνίες, ως ανθρώπινα δημιουργήματα, και συμπτύχθηκαν σε κράτη και τα κράτη σε Ενώσεις κρατών με το συγκεκριμένο στόχο, οι λαοί να ζήσουν σε συνθήκες ευημερίας και ειρηνικής συνεργασίας στα πλαίσια ενός δημιουργικού ουμανιστικού πολιτισμού. Βέβαια υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα ατομικές, συλλογικές, ταξικές και κρατικές αποκλίνουσες τάσεις και συμφέροντα που νόθευσαν το κοινωνικό όραμα και αποπροσανατόλισαν τις κοινωνίες από τον κύριο σκοπό τους, με αποτέλεσμα να εμποδίζουν, να φρενάρουν και να καθυστερούν την πορεία των επιμέρους κοινωνιών και συνολικά της ανθρωπότητας προς ένα καλύτερο κόσμο, ποτέ όμως δεν κατάφεραν να ακυρώσουν συνολικά και διαπαντός αυτή την πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία χτίζεται, πάνω στις εμπειρίες από τους ενδοευρωπαϊκούς καπιταλιστικούς και εθνικιστικούς ανταγωνισμούς, στους ενδοϊμπεριαλιστικούς πολέμους και στις εμφυλιοπολεμικές καταστροφές, με σκοπό το ξεπέρασμά τους για την ευημερία και την ειρηνική συμβίωση των λαών της Ευρώπης. Παρά τις εγγενείς αντιφάσεις-αντιθέσεις και τις στραπάτσες της γέννας της, η ΕΕ κατάφερε να κάνει μερικά, δειλά ίσως, βήματα προς την κατεύθυνση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, αλλά δυστυχώς σε βάρος του γεωγραφικού και του κοινωνικού ευρωπαϊκού Νότου, δηλαδή σε βάρος των μεσογειακών λαών και όλων των εργαζόμενων της ΕΕ. Η αιτία γι’ αυτή την εξέλιξη είναι βέβαια ο πραγματικά υπαρκτός καπιταλισμός, ο οποίος ως εθνοκαπιταλισμός, ως γερμανικός ηγεμονισμός, δηλαδή ως νεογερμανισμός συμπεριφέρεται ως διάδοχος του εθνικοσοσιαλισμού, με εχθρότητα απέναντι στα μικρότερα έθνη-μέλη της ΕΕ και απέναντι στις καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις και τα φτωχά κοινωνικά στρώματα.
Σήμερα η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα κρίσιμο, ίσως στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της ιστορίας της. Ο ένα δρόμος είναι αυτός του ευρωπαϊκού καπιταλισμού ο οποίος υπό την ηγεσία του γερμανικού κεφαλαίου είναι ενταγμένος στη στρατηγική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του ηγεμονικού κεφαλαίου. Με την έννοια αυτή η ιδεολογία του νεογερμανισμού, ως κυρίαρχης ιδεολογίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, λειτουργεί συμπληρωματικά ως δίδυμη αδελφή ιδεολογία του αμερικανισμού[2], της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του παγκοσμιοκυβερνητισμού που σταδιακά ολοκληρώνεται και από τους λαούς βιώνεται ως παγκόσμια καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος του σταδιακού μετασχηματισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης από ένωση των κεφαλαίων σε αντικαπιταλιστικά προσανατολισμένη και ανασυγκροτημένη ΕΕ των Λαών που θα οικοδομηθεί πάνω στα γερά θεμέλια των αγωνιστικών –ουμανιστικών παραδόσεων των λαών της Ευρώπης, με προεξάρχουσα μορφή αυτή της τοπικής Άμεσης Δημοκρατίας. Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή οι λαοί της Ευρώπης οραματίζονται και αγωνίζονται για μια ΕΕ που θα εκφράζεται ως Ομοσπονδία Αμεσοδημοκρατιών Βάσης σε αμεσοδημοκρατικά έθνη και θα ολοκληρώνεται ως Συνομοσπονδία αμεσοδημοκρατικών εθνών στις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης με συγκεκριμένο κοινό στόχο την οικοδόμηση της αταξικής ευρωπαϊκής κοινωνίας και ενός καλύτερου δημιουργικού και ειρηνικού κόσμου.
Αντίθετα γίνεται προφανές πως ο αμερικανισμός και ο νεογερμανισμός απεργάζονται σχέδια διάλυσης της ΕΕ με σκοπό να αποκλείσουν το παραπάνω ενδεχόμενο, δηλαδή την εμφάνιση των λαών στο προσκήνιο και την ανάληψη της ευθύνης της πορείας της ΕΕ προς την κατεύθυνση της Άμεσης Δημοκρατίας. Στα πλαίσια αυτών των σχεδίων ήταν εύκολο για το νεογερμανισμό να εμφανίσει τη μικρή και γονατισμένη Ελλάδα, ως το μαύρο πρόβατο, που τάχα φταίει για τη μεγάλη καπιταλιστική κρίση και για την καταλήστευση των ευρωπαϊκών λαών από το κεφάλαιο. Μια συκοφαντία που έφτασε να γίνει και απειλή για την έξωση της Ελλάδας από το νεογερμανικό παράδεισο με σκοπό την κατατρομοκράτηση των άλλων λαών της ΕΕ για να αποδεχτούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσει το αρπακτικό κεφάλαιο και ο μανιακός καπιταλισμός.
Μόνο που αυτά τα σχέδια σκόνταψαν πάνω στη συνειδητοποίηση των λαών, πως σε συνθήκες καπιταλισμού όλοι οι εργαζόμενοι είναι Έλληνες και συνεπώς μετά την Ελλάδα έρχεται και η δική τους σειρά, ως Pigs1, Pigs2 και πάει λέγοντας μέχρι ο νεογερμανισμός να στεριώσει την ηγεμονία του πάνω στην Ευρώπη ως υπεργολάβος του κεφαλαιοκρατικού ηγεμονισμού και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με την ταμπέλα του αμερικανισμού ή του αναδυόμενου κινεζισμού. Είναι ιστορικά βέβαιο πως όπως ο εθνικοσοσιαλισμός έτσι και ο νεογερμανισμός θα ηττηθεί, αλλά το ζητούμενο είναι να μην ξαναζήσει η Ευρώπη και Ανθρωπότητα μια τέτοια θηριωδία. Συνεπώς οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού είναι υποχρεωμένες να αφοπλίσουν ιδεολογικά, οργανωτικά, πολιτικά και κοινωνικά το νεογερμανισμό και να τον καταστήσουν ανίσχυρο να επαναλάβει τα εγκλήματα του εθνικοσοσιαλισμού σε βάρος της Ευρώπης και της Ανθρωπότητας, πριν να είναι αργά. Και θα είναι αργά αν ο νεογερμανισμός προλάβει να ξαναγίνει ο νεκροθάφτης της Ευρώπης.
Σημαντικό παραμένει το ζητούμενο της αποστασιοποίησης του γερμανικού λαού από τα σχέδια του νεογερμανισμού που είναι σχέδια του κεφαλαίου και καμιά σχέση δεν έχουν ούτε μπορούν να έχουν με τους γερμανούς εργαζόμενους, γιατί αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση ματαίωσης των σχεδίων διάλυσης της ΕΕ, πράγμα που θα σήμαινε πισωγύρισμα της Ευρώπης και συνολικά της Ανθρωπότητας στην εποχή των καταστροφικών ανταγωνισμών μεταξύ των φιλόδοξων ηγεμόνων της ανθρωπότητας.
Ας έρθουμε όμως στην περίπτωση της Ελλάδας και ας δούμε την εξέλιξή της κατά τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, μια περίοδος κατά την οποία οι μνήμες όσων γεννήθηκαν λίγο πριν από το 2ο παγκόσμιο πόλεμο είναι ακόμα ζωντανές, για να δούμε ποιος φταίει που η Ελλάδα βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται.
1. Είναι παγκόσμια γνωστό πως κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (1941-1944) η ελληνική οικονομία υποτάχθηκε βίαια στα γερμανικά πολεμικά σχέδια, τα οποία αγνόησαν τις ανάγκες του ελληνικού λαού με αποτέλεσμα τον αποδεκατισμό του από την πείνα. Ακόμα και αναγκαστικό δάνειο, της τάξης κάμποσων δισεκατομμυρίων Ευρώ, από την κατεχόμενη Ελλάδα πήρε η Γερμανία για να χρηματοδοτήσει την ιμπεριαλιστική της επέκταση προς τη Μέση Ανατολή. Τόσο κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής όσο και κατά την υποχώρηση των ηττημένων γερμανικών στρατευμάτων η ελληνική οικονομία ερειπώθηκε με την ολοκληρωτική καταστροφή από τη Βέρμαχτ όλων των οικονομικών και κοινωνικών υποδομών της χώρας. Εκατοντάδες χωριά και πόλεις καταστράφηκαν ολοσχερώς και περισσότεροι από εφτακόσιες χιλιάδες Έλληνες έχασαν τη ζωή τους με αποτέλεσμα η ελληνική κοινωνία να μην μπορεί για δεκαετίες μετά να ξαναβρεί τον αναγκαίο αναπτυξιακό δυναμισμό της. Το αποτέλεσμα της γερμανικής θηριωδίας παραμένει ακόμα ανοιχτή πληγή, γιατί η μεταπολεμική Γερμανία, ακόμα και μετά την επανένωσή της, αρνείται πεισματικά να επιστρέψει στην Ελλάδα το αναγκαστικό δάνειο και να καταβάλει τις οφειλόμενες πολεμικές αποζημιώσεις[3], οι οποίες, σύμφωνα με συντηρητικούς υπολογισμούς ανέρχονται στο ποσό των 168 δισεκατομμυρίων Ευρώ, χωρίς τους τόκους[4], γιατί αν λογαριάσουμε και τους τόκους, όχι βέβαια τους τοκογλυφικούς με τους οποίους δανείζει την Ελλάδα η Γερμανία, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι ‘Κεφαλαιαγορές’ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τότε η σημερινή Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα πάνω από ένα τρισεκατομμύριο Ευρώ, τα τριπλάσια δηλαδή από όσα καταχρηστικά δάνεια (Odious Debt)[5] που υποτίθεται οφείλει η Ελλάδα στους δανειστές της. Με αυτά τα λίγα αποκαλύπτεται, πως η αυταπάτη του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού για το 3ο Γερμανικό Ράϊχ των χιλίων χρόνων, καταδίκασε με την καταστροφικότητά του και την απανθρωπιά του την Ελλάδα να γυρίσει πίσω εκατό χρόνια και να ξαναρχίσει από την αρχή το δρόμο της ανάπτυξης και της κοινωνικής προόδου. 2. Ο καινούργιος μετά την ήττα του εθνικοσοσιαλισμού, ανταγωνισμός των καπιταλιστικών και κρατικοκαπιταλιστικών μεγάλων δυνάμεων για ‘ζωτικό χώρο’ και για σφαίρες επιρροής, έσπρωξε την καταστραμμένη Ελλάδα στον πιο καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο (1946-1949), από τον οποίο η Ελλάδα, από αγγλικό, αναβαθμίστηκε σε αμερικανικό προτεκτοράτο. Η φτώχεια, η ανεργία, η καταπίεση και η δεξιά τρομοκρατία οδήγησαν περισσότερους από ένα εκατομμύριο Έλληνες στη μετανάστευση, από τους οποίους πεντακόσιες περίπου χιλιάδες κατάληξαν εργάτες στη Γερμανία (Gastarbeiter), οι οποίοι, στις συνθήκες του εξαντλητικού συστήματος εργασίας (Akordarbeit), του μίσους και του απροκάλυπτου ρατσισμού, πρόσφεραν, με τεράστιες θυσίες και απώλειες χιλιάδων ζωών, στη δημιουργία του λεγόμενου γερμανικού οικονομικού θαύματος, ενώ αν μπορούσαν να έμεναν στην Ελλάδα θα μπορούσαν να έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη της δικής τους χώρας, για να μην έχει ανάγκη να δανείζεται από τους τοκογλύφους ‘συμμάχους’ της.
3. Αλλά και οι ελληνογερμανικές οικονομικές σχέσεις από το 1960 και μέχρι σήμερα, για τα τελευταία 50 χρόνια οικοδομήθηκαν πάνω στη λογική του ισχυρότερου και με τους άδικους όρους εμπορίου, διαμορφώνονταν σταθερά και αυξανόμενα παθητικά εμπορικά ισοζύγια, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση ελλειμμάτων στην Ελλάδα και πλεονασμάτων στη Γερμανία. Οπότε η Ελλάδα για την κάλυψη των ελλειμμάτων της κατάφευγε και πάλι στη Γερμανία για δάνεια με τον όρο βέβαια να αυξάνει τις εισαγωγές γερμανικών βιομηχανικών προϊόντων και εξοπλισμών, όπως τανκς, υποβρύχια, αμυντικά συστήματα, αεροπλάνα κλπ. κλπ. Με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζονταν η απασχόληση των γερμανών, οι γερμανικές εξαγωγές προς την Ελλάδα και τα κέρδη των γερμανικών βιομηχανιών και τραπεζών, αλλά μειώνονταν η απασχόληση, συρρικνώνονταν η βιομηχανική ανάπτυξη στην Ελλάδα, μεγάλωνε η εξάρτηση της χώρας από τη Γερμανία και φυσικά μεγάλωνε ραγδαία το χρέος της Ελλάδας προς τη Γερμανία και τις άλλες αντίστοιχες χώρες. Όταν κάποια στιγμή η Ελλάδα, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, άρχισε να σκέπτεται την εξομάλυνση της οικονομικής συνεργασίας με τους «προστάτες» και τη διεκδίκηση όρων αμοιβαίας συνεργασίας, αναζητώντας τη σύσφιξη των σχέσεών της με την Ευρώπη μέσω της σύνδεσής της με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (1962), τότε καταδικάστηκε για εφτά ολόκληρα χρόνια, (1967-1974), να ζει, κάτω από το φασιστικό ζυγό της αμερικανονατοϊκής χούντας, σε συνθήκες πολιτικής τρομοκρατίας, οικονομικής στασιμότητας και κοινωνικής καθυστέρησης. Έτσι ανατράπηκε ο όποιος δειλός ευρωπαϊκός αναπροσανατολισμός της Ελλάδας και η χώρα μετατοπίστηκε ακόμα περισσότερο προς το δορυφορικό στερέωμα του αμερικανισμού. Με την ανατροπή της χούντας και την επαναφορά μιας καχεκτικής αστικής δημοκρατίας η ελληνική οικονομία εξελίσσεται σε συμπλήρωμα των μητροπολιτικών οικονομιών της Ευρώπης και κύρια της γερμανικής οικονομίας, η οποία δορυφοροποιεί σταδιακά την Ελλάδα και επισπεύδει (1980) την ένταξή της στην ΕΟΚ, για να βγει υποτίθεται από την εξάρτηση και την καθυστέρηση[6]. Έτσι η Ελλάδα, ως γερμανικός δορυφόρος, βρέθηκε, θέλοντας και μη, με την προστασία της Γερμανίας και με περισσή γκλαμουριά και επαίνους, πλήρες μέλος της Ευρωζώνης (2001), αλλά και με αυτή την εξέλιξη η Ελλάδα απομακρυνόταν από τον καπιταλιστικό παράδεισο, ο οποίος σταδιακά πρόβαλε ως η πραγματική κόλαση για τους εργαζόμενους όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου. 4. Αυτή την περίοδο αναδύεται ξαφνικά για την κοιμώμενη Δύση, η κρατικοκαπιταλιστική Κίνα η οποία τρελαίνει τις αγορές και αποσταθεροποιεί τη δυτική οικονομική ηγεμονία, με αποτέλεσμα τη βίαιη ανακατανομή της πίττας του παγκόσμιου λιανεμπορίου και τη σταδιακή αποβιομηχάνιση των παραδοσιακών καπιταλιστικών χωρών. Αυτά τα γεγονότα ήταν αρκετά για να επιτάχυναν την έκρηξη της τρέχουσας μεγάλης συστημικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού[7], όπου τα μεγάλα στοκ εμπορευμάτων δεν μπορούν να πωληθούν και το υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια δεν μπορούν να επενδυθούν. Και όσο ο καπιταλισμός αντιλαμβάνεται πως έχουν εξαντληθεί τα όρια μεγέθυνσής του, τόσο επιστρέφει υπό την καθοδήγηση του αμερικανισμού, για τη βίαιη επιβίωσή του, στις γνωστές πολιτικές του και στις μεθόδους του καταστροφικού σοκ και της τρομοκρατίας, του θερμού αλλά και ψυχρού οικονομικού πολέμου ενάντια στην εργαζόμενη ανθρωπότητα και στις φτωχές και τις μικρές χώρες[8] και ιδιαίτερα σε χώρες με σημαντική, για τα συμφέροντα του ηγεμόνα, γεωπολιτική θέση και γεωστρατηγική σημασία με σκοπό τον έλεγχο της Ευρασίας. Ο απώτερος σκοπός είναι η, με ιδιωτικά και κρατικά τοκογλυφικά δάνεια, «επανασυγκρότηση» των οικονομιών και χωρών που κατάστρεψε η παγκόσμια πολεμοκάπηλη συμμορία του κεφαλαίου, η απόκτηση του ελέγχου των κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου και άλλων ορυκτών και ο αποκλεισμός ανταγωνιστών στην κάθε κρίσιμη περιοχή. Η Κίνα όμως είναι μια μεγάλη χώρα με τεράστιο εργατικό δυναμικό που το κρατάει σε συνθήκες δουλείας για να παράγει και να πουλάει φτηνά και για να μπορεί να αγοράζει μαζικά τεράστιες ποσότητες κρατικών ομολόγων από χώρες της Δύσης με πρώτες και καλύτερες τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, πράγμα που της επιτρέπει να διεκδικεί ακόμα και την παγκόσμια καπιταλιστική ηγεμονία[9]. Για να επιβιώσει ο δυτικός καπιταλισμός καταφεύγει σε προγράμματα λιτότητας για τους εργαζόμενους, κινεζοποιώντας τις συνθήκες εργασίας, φτωχαίνοντας τους εργαζόμενους και σπρώχνοντας τις κοινωνίες στα όρια των αντοχών τους. Ίσως ακόμα και πέραν αυτών των ορίων με σκοπό να περιορίσει ακόμα και αυτή την ευνουχισμένη αστική δημοκρατία του κεφαλαίου με φασιστικά, κρατικοκαπιταλιστικά, ακόμα και με μαφιόζικα κυβερνητικά συστήματα που θα επιβάλλουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ρευστότητας του καπιταλιστικού συστήματος η Γερμανία προσπαθεί να κατοχυρώσει τη θέση της ως κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη και στο βαθμό που η ΕΕ αποτελεί εμπόδιο στα ηγεμονικά της σχέδια δεν έχει πρόβλημα ακόμα και να τη διαλύσει, για να υποτάξει στη συνέχεια μια-μια τις οικονομίες της Ευρώπης με όπλο το Ευρώ ή το Ευρωμάρκο. Αυτή η διαδικασία δείχνει πως η για δεκαετίες κρυμμένη ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού μεταλλάσσεται και σταδιακά μεταβάλλεται σε ιδεολογία του Νεογερμανισμού, στην υπηρεσία πάντα των βλέψεων του γερμανικού κεφαλαίου για την καθυπόταξη των χωρών και των λαών της Ευρώπης. 5. Η Ελλάδα, ως σταυροδρόμι μεταξύ Βορά και Νότου, Ανατολής και Δύσης ήταν πάντα και για κάθε επίδοξο ηγεμόνα της περιοχής μια χώρα με μεγάλη γεωπολιτική και γεωστρατηγική σημασία. Τελευταία μάλιστα με την ανακάλυψη τεράστιων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και στο χώρο της εδαφικής κυριαρχίας της η Ελλάδα απόκτησε ξαφνικά τεράστια οικονομική σημασία και έγινε το ‘μήλον της έριδας’, εξαιτίας και του ανταγωνισμού μεταξύ των ενδιαφερόμενων δυνάμεων να βάλλουν στο χέρι αυτούς τους θησαυρούς. Το στήσιμο του άξονα μεταξύ Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας για τη σύνδεση των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών τους, (ΑΟΖ) και την από κοινού εκμετάλλευση των πετρελαίων και του φυσικού αερίου της Μεσογείου φαίνεται πως έγινε με την υπόδειξη και προς το συμφέρον του αμερικανισμού. Το μπάσιμο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στα οικονομικά των χωρών της ΕΕ με την υποστήριξη της Γερμανίας, αποτελεί προφανώς μια προσπάθεια συμβιβασμού μεταξύ αμερικανισμού και νεογερμανισμού, να γίνει δεκτή η Γερμανία από τον αμερικανισμό στη συνεκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων, ακόμα και αν αυτή η συνεργασία θα απαιτούσε τη διάλυση της ΕΕ. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η πολιτική του καρότου και του μαστίγιου με την οποία η Γερμανία απειλεί από τη μια να πετάξει έξω από την Ευρωζώνη την Ελλάδα και από την άλλη να τη «σώσει» από τη χρεοκοπία[10]. Το σχέδιο αποσκοπεί στο να δεχτεί η Ελλάδα να ξεπουλήσει, για να ξεπληρώσει τάχα τους δανειστές της, όλο τον εθνικό της πλούτο, από βασικές υποδομές, μέχρι στρατηγικούς τομείς και ορυκτό πλούτο, ακόμα και αυτό το σύμβολο του παγκόσμιου πολιτισμού, τον Παρθενώνα θα ήθελαν οι γερμανοί για να ξαναϋψώσουν τη σημαία του κατακτητή της Ελλάδας. Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτό το σχέδιο θα πρέπει η ελληνική κοινωνία να αναγκαστεί με κάθε τρόπο να δεχτεί νέα δανειακά βάρη «σωτηρίας» και να παραιτηθεί από όλα αυτά τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία της, δηλαδή σε τελική ανάλυση από την εδαφική της ακεραιότητα και την εθνική της κυριαρχία. Ο νεογερμανισμός (ΕΚΤ) και ο αμερικανισμός (ΔΝΤ) θα καταφέρουν ίσως να πείσουν ελληνικές κυβερνήσεις να υποθηκεύσουν το μέλλον πολλών γενεών Ελλήνων και να υποτάξουν την Ελλάδα στα ηγεμονικά τους σχέδια. Φαίνεται όμως να λογαριάζουν χωρίς τον ελληνικό λαό και χωρίς τους εργαζόμενους της ΕΕ και του κόσμου, που ακόμα δεν είπαν τον τελευταίο λόγο τους. 6. Κάποιοι χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά του νεογερμανισμού απέναντι στην Ελλάδα ως έκφραση μίσους και εκδίκησης για την αντίστασή της ενάντια στον εθνικοσοσιαλισμό, που του χάλασε τα σχέδια. Μπορεί , αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η πολιτική του νεογερμανισμού ως πολιτική της Κλεπτοκρατίας, της Δανειοκρατίας και της Πλουτοκρατίας δεν υπαγορεύεται από συναισθήματα, αλλά από συμφέροντα και γι’ αυτό η πολιτική του νεογερμανισμού απέναντι στην Ελλάδα βρωμάει πετρέλαιο, μπαρούτι και αίμα. Η μέθοδος του νεοκαπιταλισμού είναι απλή. Στρατολογεί με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο και με τη βοήθεια των επιχειρήσεων, των πανεπιστημίων, των διάφορων Στοών και Λεσχών και των μυστικών υπηρεσιών του, από τις χώρες στόχο πρόθυμους συνεργάτες τους οποίους βοηθά, κύρια με το μαύρο πολιτικό χρήμα, να αναρριχηθούν σε κυβερνητικά και κρατικά πόστα με αντάλλαγμα να μεγαλώσουν με κάθε τρόπο οικονομικής συνεργασίας, αλλά και με αλόγιστο δανεισμό την εξάρτηση της χώρας τους από την οικονομία των προστατών-εργοδοτών τους, μέχρι οι οικονομίες των μικρών χωρών να πάθουν ασφυξία και να εκλιπαρούν γονατιστές για βοήθεια σωτηρίας σε δόσεις, δηλαδή για ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση.
7. Όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι τίποτα λιγότερο από την καπιταλιστική παρακμή που προσπαθεί να σταθεροποιηθεί και να επιβιώσει μέσα από την καταστροφή και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, Πρόκειται όμως για μια κατάσταση από την οποία δεν θα γλυτώσουν, όπως δεν γλύτωσαν και από τον εθνικοσοσιαλισμό, ούτε οι γερμανοί εργαζόμενοι. Γι’ αυτό σήμερα περισσότερο από ποτέ, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού κατανοούν πως απέναντι στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και στην καπιταλιστική βαρβαρότητα η μόνη απάντηση είναι ο κοινός αγώνας για την απελευθέρωση όλων των χωρών και συνολικά της ανθρωπότητας από τον καπιταλισμό, είτε αυτός εκφράζεται ως αμερικανισμός, νεογερμανισμός, κινεζισμός, είτε ως παγκοσμιοκυβερνητισμός.
8. Ιδιαίτερα οι λαοί της Ευρώπης οφείλουν όλοι να κατανοήσουν πως κάθε ευημερία σε βάρος άλλων ανθρώπων και λαών είναι, όπως διδάσκει η ιστορία, προσωρινή και αργά ή γρήγορα αποδείχνεται ανθρωποτροφική πολιτική για να προσφέρει τους λαούς ως κρέας στις κρεατομηχανές αυτάρεσκων και αναποτελεσματικών ηγεμονικών ληστρικών πολέμων για να πλουτίζει μια απειροελάχιστη μειονότητα διεστραμμένων εγκληματιών σε βάρος της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της. Αυτή η βαρβαρότητα, είναι βέβαιο, πως στις μέρες μας , στον 21ο αιώνα, θα πάρει ένα τέλος, γιατί, όπως έλεγε ο Λίνκολν «Μπορεί κάποιοι να εξαπατούν ένα τμήμα του λαού για μεγάλο διάστημα, Κάποιοι μπορούν να εξαπατήσουν για λίγο ολόκληρο το Λαό, αλλά ποτέ και κανένας δεν μπόρεσε να εξαπατήσει για πάντα τους Λαούς».
9. Οι λαοί της ΕΕ, αλλά και του κόσμου ολόκληρου σφυρηλατώντας, στη βάση των κοινών αντικαπιταλιστικών συμφερόντων τους, την αγωνιστική ενότητά τους μέσα από την αλληλεγγύη, μπορούν να σταματήσουν την πολιτική του καπιταλισμού πριν φτάσουμε στη μεγάλη σφαγή που ετοιμάζουν στον ευρύτερο χώρο της Ευρώπης, της Αφρικής και της Ασίας για τον έλεγχο της Ευρασίας. Ιδιαίτερα ο γερμανικός λαός μπορεί και πρέπει να κατανοήσει πως δεν είναι οι έλληνες εργαζόμενοι υπεύθυνοι για τη δική τους κατάσταση, αλλά οι γερμανοί κεφαλαιοκράτες που τους σέρνουν κάθε λίγο και λιγάκι σε καταστροφικούς πολέμους με θύματα πρώτα τους ίδιους και συνεπώς ο νεογερμανισμός δεν μπορεί να είναι δική τους ιδεολογία.
10. Μετά από όλα αυτά γίνεται αντιληπτό πως απέναντι στην καταστροφική και απάνθρωπη ιδεολογία και πολιτική του καπιταλισμού και τις ειδικότερες εκφράσεις της ως αμερικανισμός, νεογερμανισμός, κινεζισμός κλπ. κλπ., οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή ολόκληρη η εργαζόμενη ανθρωπότητα έχουν, ως κληρονόμοι του παγκόσμιου πλούτου των επιστημών, της τεχνολογίας και του πολιτισμού να αντιπαραθέσουν τον ανθρωπισμό, τον Ουμανισμό, ως κοσμοαντίληψη που βασίζεται στην αρχή, πως όλων των πραγμάτων μέτρο είναι ο άνθρωπος και όχι το κέρδος. Και συνεπώς απέναντι στην κεφαλαιοκρατία και στην ψεύτικη αντιπροσωπευτική δημοκρατία του κεφαλαίου έχουν να αντιπαραθέσουν την πανάρχαια και τώρα περισσότερο από ποτέ επίκαιρη Άμεση Δημοκρατία, τη μόνη και ικανή συνθήκη για να βγει η ανθρωπότητα από την καπιταλιστική παρακμή και να πορευτεί προς την κοινωνική ισότητα, την αταξική κοινωνία και την ευημερούσα και ειρηνική ανθρωπότητα.
Αυτός ο καλύτερος κόσμος σήμερα δεν είναι μόνο αναγκαίος, αλλά για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία είναι και εφικτός.
[1] Ανθρωποσύνη, Ανθρωπία, Ανθρωπινότητα, βλέπε: Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της ανθρωπότητας προς την Κοινωνική Ισότητα και τον Ουμανισμό, υπό έκδοση. [2] Βλέπε αναλυτικά Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009. [3] Roth Karl Heinz, Die offene Reparationsfrage. Die Profiteure des Raubzugs müssen zahlen , (Ανοιχτό το θέμα των αποζημιώσεων. Αυτοί που κέρδισαν από την αρπαγή πρέπει να πληρώσουν), στο Περιοδικό: LUNAPARK21, Heft 15/Herbst 2011. Βλέπε επίσης Παπαδημητρίου Ζήσης, Η Ελλάδα, το Ευρώ και οι γερμανικές αποζημιώσεις, στο Περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 31/Οκτώβρης. [4] Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ, Μηνιαίο Δελτίο του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων, διάφορα τεύχη. [6] Βλέπε Lambos Kostas D., Abhängigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung dargestellt am Beispiel der Landwirtschaft Griechenlands, R. G. Fischer Verlag, Frankfurt am Main 1981 και Λάμπος Κώστας, Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας, ΑΙΧΜΗ, Αθήνα 1983. [7] Βλέπε, Roth Karl Heinz, Die globale Krise (Η παγκόσμια κρίση), VSA: VERLAG, HAMBURG 2009. [8] Βλέπε Klein Naomi, No Logo, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2005, καθώς επίσης και Klein Naomi, Το δόγμα Schock, Αθήνα 2010. [9] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Κιναζισμός. Το ανώτατο στάδιο του πλιατσικοκαπιταλισμού ή το κατώτατο στάδιο του πολιτισμού;, ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 21/Δεκέμβρης 2010. [10] Η γερμανική πολιτική του καρότου και του μαστίγιου εκφράζεται από την μετριοπαθή τάχα Merkel και από τον αδυσώπητο Schäuble. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου