Μύθοι και ψέματα που δεν σε αφήνουν να ορθώσεις Ανάστημα στους νέους δικτάτορες

Γράφει ο Νικόλαος Τζαχρήστας
Υπήρχαν και υπάρχουν ένα σωρό μύθοι που έχουν χτιστεί γύρω από πολιτικές και θεσμούς της κοινωνίας χρόνια ολόκληρα για να κρατηθεί όρθιο το οικοδόμημα της φαυλοκρατίας και του πελατειακού κράτους που οραματίσθηκαν οι σοσια-ληστές και το βρήκαν έξυπνο και ακολούθησαν και οι συντηρητικοί. Μέσα από αυτούς τους μύθους και τις προπαγάνδες έπλασαν συνειδήσεις και συμπεριφορές από στρατιές πολιτών οι οποίοι ευκαιριακά γινόντουσαν συνένοχοι λόγω άγνοιας, αφέλειας ή και την μη ύπαρξη παιδείας που θεωρώ ότι και αυτή η έλλειψη εσκεμμένη ήταν. Ο δημόσιος τομέας, ο ιδιωτικός τομέας, ο ρόλος των πολιτικών, οι κατασταλτικές δυνάμεις, η εκκλησία σε συνδυασμό με το κράτος και άλλα πολλά ζητήματα είναι τα πεδία όπου μεγάλο ποσοστό των πολιτών αν όχι η συντριπτική πλειοψηφία είχε ή και ακόμα έχει αυταπάτες. Και λέω η συντριπτική πλειοψηφία γιατί το 80% πάνω κάτω των Ελλήνων έδινε λευκή επιταγή στα δυο εναλλασσόμενα κόμματα εξουσίας μέχρι και πριν από δυο χρόνια. Και τη στιγμή αυτή η συντηρητική παράταξη λαμβάνει ακόμα μεγάλα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Ας απομυθοποιήσουμε αυτά τα θλιβερά ψέματα, ας επαναπροσδιορίσουμε την στάση μας και τέλος ας ορθώσουμε ανάστημα απέναντι στους δυνάστες που θέλουν να γίνουν δικτάτορες.
Δημόσιος τομέας-δημόσια περιουσία
Κάθε ομάδα ανθρώπων που εντάσσονται σε μια εταιρεία, σε έναν δημόσιο οργανισμό έχει έναν ηγήτορα ο οποίος δίνει την γραμμή που θα πρέπει να κινείται η ομάδα προς το στόχο που πρέπει να επιτύχουν, αποδοκιμάζει ή επιδοκιμάζει συμπεριφορές και αποδόσεις. Σε μια εταιρεία υπάρχει ο διευθύνων σύμβουλος και οι επικεφαλείς σε κάθε τμήμα. Καταρχάς τίθεται ο στόχος για την ποιότητα και την ποσότητα του παραγόμενου προϊόντος ή υπηρεσίας,οι κανόνες δεοντολογίας και τα πλαίσια μέσα στα οποία θα μπορεί να κινείται ο κάθε εργαζόμενος, η ποσότητα έργου που θα πρέπει να έχει ο καθένας, η τιμή του προϊόντος ή της υπηρεσίας. Η διευθύνουσα αρχή έχει στην διάθεσή της ένα οπλοστάσιο μέτρων όπου μπορεί να χρησιμοποιήσει εάν οι εργαζόμενοι ξεφύγουν από τον ατομικό τους στόχο μέσα στην εταιρεία και κατ’ επέκταση το συλλογικό. Το οπλοστάσιο αυτό περιλαμβάνει επιπλήξεις προφορικές,επιπλήξεις γραπτές, περικοπή μισθού και σε έσχατες περιπτώσεις απόλυση. Όλα τα παραπάνω περιλαμβάνονται σε μια προσπάθεια του ιδιοκτήτη και του γενικού διευθυντή να προσφέρουν ποιοτικό προϊόν στη καλύτερη δυνατή τιμή ώστε η εταιρεία να είναι κερδοφόρα. Όλα αυτά συμβαίνουν στον ιδιωτικό τομέα όπου για να μπορείς να κατέχεις μια θέση εργασίας θα πρέπει να εργάζεσαι ειδικά σήμερα σκληρά. Ας πάμε όμως στον δημόσιο τομέα. Πως γίνεται στην Ελλάδα, σε μια κατά τα άλλα ευρωπαϊκή χώρα να υπάρχει μονιμότητα στο δημόσιο τομέα και ο εργαζόμενος είτε παράγει είτε όχι να απολαμβάνει έναν μισθό.
Πως γίνεται ένας αντιπαραγωγικός εργαζόμενος ο οποίος πληρώνεται από την φορολογία του λαού να παραμένει στην θέση του. Πως γίνεται να μην υπάρχει μια αξιολόγηση για το αν οι δεξιότητές του και οι γνώσεις του επαρκούν για την θέση εργασίας που κατέχει, πως γίνεται οι διορισμένοι από τις κυβερνήσεις διευθύνοντες σύμβουλοι δημόσιων οργανισμών να έχουν καταστρέψει δημόσιους οργανισμούς στο παρελθόν και να μην τους κουνάει κανείς από τις θέσεις τους και να μην έχει λογοδοτήσει κανείς στην δικαιοσύνη για κακοδιαχείριση ή κατάχρηση. Πως γίνεται ο διευθύνοντας σύμβουλος να λαμβάνει εντολές από το αρμόδιο υπουργείο αναλόγως με το ποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία. Πως γίνεται περιουσίες οργανισμών να παραμένουν αναξιοποίητες τη στιγμή που οι οργανισμοί βρίσκονταν στο νοίκι ή να καταχράζονται από «τα δικά μας» παιδιά. Πως γίνεται δημόσιοι οργανισμοί να αγοράζουν ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου και να επενδύουν εκεί τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού(βλέπε ασφαλιστικά ταμεία) την στιγμή που το κράτος είναι έτοιμο να βαρέσει κανόνι.
Κάπως έτσι λοιπόν δημόσιοι οργανισμοί σήμερα βρέθηκαν να είναι « άρρωστοι» και να πωλούνται όσο-όσο. Βέβαια υπάρχει και το παράλογο όπου δημόσιοι οργανισμοί να είναι κερδοφόροι αλλά και αυτοί να είναι προς πώληση. Ποιος φέρει την ευθύνη λοιπόν όλων αυτών των ενεργειών που περιγράψαμε παραπάνω; Αυτές είναι οι πολιτικές που ακολούθησαν οι παρελθούσες κυβερνήσεις. Κυβερνήσεις στις οποίες ήταν πρωτοκλασάτα στελέχη οι σημερινοί αρχηγοί εκτός ενός των κομμάτων της συγκυβέρνησης και ως στελέχη αυτών των κυβερνήσεων ήταν και ένθερμοι υποστηρικτές αυτών των πολιτικών ή κατείχαν και υπουργεία. Σήμερα λες και προήλθαν από παρθενογένεση διαριγνύουν τα ιμάτιά τους για τους δημόσιους οργανισμούς αυτούς, ότι πρέπει τάχα να πουληθούν για να έχει έσοδα το κράτος. Αλλά στο σημείο αυτό θα ήθελα να θέσω κάποιες ερωτήσεις. Από που θα προέρχονται στο μέλλον τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού αν τώρα πουληθούν δημόσιοι οργανισμοί και δημόσια περιουσία; Γιατί δεν αναλαμβάνει το κράτος την ορθολογιστική διαχείρισή τους για να έχει στο μέλλον έσοδα από υγιείς οργανισμούς και εκμετάλλευση δημόσιας περιουσίας; Δεν μπορούν να αναλάβουν την ορθή διαχείριση αυτών; Αν δεν μπορούν γιατί δεν πάνε στο σπίτι τους; Από που θα έχει έσοδα στο μέλλον ο κρατικός προϋπολογισμός; Μόνο από την έμμεση ή άμεση φορολογία; Που πηγαίνει η μερική αυτονομία του κράτους; Όλα τα παραπάνω συνέβαιναν τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια στον βωμό του πελατειακού κράτους που ήθελε να δημιουργήσει κομματικούς στρατούς και ήταν η ίδιος ο διαπλεκόμενος μέσα στην διαπλοκή. Και τώρα οι κυβερνώντες μας λένε ότι το χέρι που πονά θα πρέπει να το κόψουμε και όχι να το θεραπεύσουμε. Μήπως όλες αυτές ήταν θλιβερές μεθοδεύσεις για να φτάσουμε εδώ που είμαστε; Σενάριο συνωμοσίας  Σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα δεν χρειάζεται κάποιος ιδιαίτερα ευφυής νους για να απαντήσει και να βγάλει συμπεράσματα.
Πολιτικοί-Σύνταγμα-Κράτος-Πολίτες
«Oρκίζομαι στο όνομα της Aγίας και Oμοούσιας και Aδιαιρέτου Tριάδος να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Eλλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του ελληνικού λαού».
Άρθρο 1 του Συντάγματος:
1. To πoλίτευμα της Eλλάδας είναι Πρoεδρευόμενη Koινoβoυλευτική Δημoκρατία.
2. Θεμέλιo τoυ πoλιτεύματoς είναι η λαϊκή κυριαρχία.
3. Όλες oι εξoυσίες πηγάζoυν από τo Λαό, υπάρχoυν υπέρ αυτoύ και τoυ Έθνoυς και ασκoύνται όπως oρίζει τo Σύνταγμα.
Άρθρο 2 παρ. 1 : Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Άρθρο 4 παρ. 1,2,5 :
Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.
Άρθρο 16 παρ. 1,2,4 :
Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.
Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.
Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια. Το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους.
Άρθρο 21 παρ. 3 : Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων.
Άρθρο 22 παρ. : Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.
Άρθρο 23 παρ. 1,2 :
1.Το Κράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ’ αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου.
2.Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.
Άρθρο 25 παρ 1,2 :
1.Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.
2.Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.
Άρθρο 120 παρ. 2,3,4 :
1.Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
2.Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
3.Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Η παράθεση των παραπάνω άρθρο αλλά και ο όρκος που δίνει ο πρόεδρος της δημοκρατίας αλλά και τα μέλη της κυβέρνησης από κάποιους μπορεί να θεωρηθεί γραφική αλλά από άλλους ουσιώδης. Σύμφωνα με το σύνταγμα λοιπόν οι πολιτικοί όπως βουλευτές, υπουργοί και ο πρωθυπουργός είναι οι υπηρέτες του λαϊκού και εθνικού συμφέροντος. Είναι αυτοί που εκλέγονται από τον λαό και ορκίζονται ότι όλες οι ενέργειες τους θα γίνονται υπέρ του συμφέροντος αυτού. Στο μυαλό πολλών πολιτών όμως η έννοια του πολιτικού έχει πάρει άλλη εικόνα. Ο πρωθυπουργός δεν είναι τίποτε άλλο από τον διαχειριστή της δημόσιας περιουσίας και του νομοθετικού έργου. Είναι σαν ένας γενικός διευθυντής σε μια τεράστια εταιρεία. Όταν δεν εκπληρώνει τους σκοπούς για του οποίους έχει εκλεγεί,που στην προκειμένη περίπτωση είναι η αξιοπρέπεια, η παιδεία, η υγεία,ελευθερία και η ισονομία,τότε όπως κάθε γενικός διευθυντής παραιτείται ή τον παραιτούμε. Όσο για τα παραπάνω άρθρα αφήνω να βγουν τα αβίαστα συμπεράσματα ως προς το ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας έναντι του καρκίνου που λέγονται μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις.
Οι τελευταίες ερωτήσεις που θέλω να παραθέσω προς τους συμπολίτες μου είναι οι εξής: Οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις διετέλεσαν το καθήκον τους πριν και μετά το ξέσπασμα της κρίσης; Αν όχι ποια είναι η θέση μας ως πολίτες; Μπορούν να υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μας; Το δικαίωμά μου για αξιοπρεπή διαβίωση διαφέρει από το δικό σου δικαίωμα ή ενός άλλου πολίτη; Είσαι σε θέση να φορτωθούν σε σένα τα ψέματα, η κακοδιαχείριση, η αρπαγή της δημόσιας περιουσίας και η ανικανότητά τους(η ανικανότητα ή ο δόλος ελέγχονται για το ποια από τα δυο ισχύουν); Ποιο είναι το χρέος σου απέναντι στα παιδιά σου, στους γονείς σου αλλά και στους συμπολίτες σου; Στο θέατρο αυτό του παραλόγου πρέπει πάση θυσία να μπει ένα τέλος. Δεν υπάρχει κάποιος σούπερμαν για να φέρει την ανατροπή. Εσύ, εγώ εμείς μόνο έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση να το πράξουμε. Ανατροπή και απόδοση δικαιοσύνης λοιπόν, όχι τώρα, ΧΘΕΣ.
freepen.gr