Άλλοι αντιστέκονται δυναμικά κι άλλοι μοιρολατρούν

11

Βλέποντας μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεων να ανακοινώνονται ή να έχουν ήδη επιβληθεί σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πώς αντιδρούν ή δεν... αντιδρούν οι λαοί που πλήττονται από αυτή την πολιτική και να σταθούμε στις διαφορετικές νοοτροπίες που συναντάμε. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν λαοί που εξεγείρονται και λένε «όχι» με δυναμικό τρόπο στην εξουσία, ενώ απ' την άλλη υπάρχουν και εκείνοι που υποτάσσονται, αποδεχόμενοι χωρίς σχεδόν καμία αντίδραση όσα τους επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις τους. Φωτεινά παραδείγματα περί αυτού αποτελούν όσα λαμβάνουν χώρα στη Γαλλία και την Αγγλία. Στην πρώτη περίπτωση, ο νόμος του Σαρκοζί για αύξηση της κατώτατης ηλικίας σύνταξης από τα 60 στα 62 χρόνια οδήγησε εκατομμύρια Γάλλους στους δρόμους και σε συνεχείς κινητοποιήσεις. Στη δεύτερη περίπτωση, η ανακοίνωση των απίστευτα βάρβαρων μέτρων λιτότητας (με 500.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, συρρίκνωση επιδομάτων για τις φτωχότερες οικογένειες, περικοπές ένα σωρό κονδυλίων κ.α.) ούτε καν συγκίνησε τους Βρετανούς, που γνωστοποίησαν ότι θα πραγματοποιήσουν τη μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας τους στις 26 Μαρτίου του... 2011 (!), με τους συνδικαλιστές να μην συζητούν σε καμία περίπτωση το ενδεχόμενο απεργίας ή παρόμοιας κοινωνικής αναταραχής με της Γαλλίας. Έχει ιδιαίτερη αξία, μάλιστα, να σημειώσουμε ότι παρ' ότι σχεδόν το 80% των Βρετανών πιστεύουν ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει, μετά την ανακοίνωση των μέτρων λιτότητας μόλις λίγες... εκατοντάδες ήταν εκείνοι που μαζεύτηκαν έξω από την Πρωθυπουργική κατοικία στη Ντάουνινγκ Στριτ και εξέφρασαν τη διαφωνία τους για την εξέλιξη. Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, οι Γερμανοί θεωρούν αδιανόητο ότι οι Γάλλοι δεν θέλουν να αυξηθεί η ηλικία συνταξιοδότησής τους, αφού στη Γερμανία έχει ήδη αποφασιστεί με συνοπτικές διαδικασίες η σταδιακή αύξησή της από τα 65 στα 67. Όσο για την Ελλάδα του Μνημονίου και των δεκάδων αντεργατικών μέτρων, τι να πούμε; Προς τέρψιν κυβέρνησης και Ευρωπαίων, οι αντιδράσεις μέχρι στιγμής είναι ηπιότερες του αναμενομένου, αν και η πλειοψηφία των Ελλήνων -όπως και οι Άγγλοι- είναι εναντίον των βάρβαρων μέτρων. Δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αίμα καταργούνται από τη μια μέρα στην άλλη, ωστόσο προς το παρόν οι Έλληνες έχουν μείνει σχεδόν στα λόγια, έχοντας σίγουρα παίξει το ρόλο του σε μεγάλο βαθμό γι' αυτό και οι ενέργειες των ελεγχόμενων συνδικαλιστικών οργάνων, που λειτουργούν εδώ και χρόνια πιο πολύ ως... κυματοθραύστης των λαϊκών αγώνων.   πηγη