Στις δύο συνόδους κορυφής τον κεντρικό ρόλο τον είχε φυσικά η Γερμανία. Έτσι, λόγω της χθεσινής έκτακτης συνόδου κορυφής, εντάθηκαν οι πιέσεις προς τη Μέρκελ προκειμένου να μην ενδώσει στις πιέσεις για ευέλικτο μηχανισμό διάσωσης των προβληματικών χωρών.
Ο Σύνδεσμος Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI), ο Σύνδεσμος Γερμανών Εργοδοτών (BDA), η Ένωση Βιομηχανικών και Εμπορικών Επιμελητηρίων (DIHK) και η Ένωση Γερμανικών Βιοτεχνιών (ZDH) τάσσονται κατά της έκδοσης «ευρωομολόγου», υποστηρίζοντας ότι ένα τέτοιο μέτρο θα καθιστούσε την Ε.Ε. «ένωση μεταφοράς κεφαλαίων» και θα οδηγούσε στην «κοινοτικοποίηση» των χρεών των προβληματικών χωρών.
Η ευθύνη
Επίσης οι επιχειρηματικοί σύνδεσμοι τάσσονται υπέρ της συμμετοχής ιδιωτικών κεφαλαίων στο κόστος διάσωσης χωρών σε περιπτώσεις αναδιάρθρωσης και ζητούν από την Ε.Ε. να εκπονήσει σαφείς κανόνες διαχείρισης της διαδικασίας πτώχευσης κρατών. Οι επενδυτές, οι οποίοι έχουν αντλήσει οφέλη από τις αποδόσεις των κρατικών ομολόγων, είναι εκείνοι που θα πρέπει να φέρουν την ευθύνη σε περιπτώσεις κρίσης και όχι οι φορολογούμενοι, αναφέρουν οι σύνδεσμοι.
Έτσι, μετά την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας (Bundesbank), την ομάδα των 200 οικονομολόγων και τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες των συγκυβερνώντων Χριστιανοδημοκρατών (CDU/CSU) και Φιλελευθέρων (FDP), έρχεται τώρα το πανίσχυρο λόμπι των εργοδοτικών και επιχειρηματικών συνδέσμων της Γερμανίας να υπενθυμίσει στην καγκελάριο τις επιθυμίες της γερμανικής ολιγαρχίας.
Κοινός παρονομαστής αυτών των προσπαθειών είναι να μην ενδώσει η καγκελάριος στις πιέσεις των Ευρωπαίων για μια ευέλικτη πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης και κυρίως να μην διευρυνθεί το ταμείο σταθερότητας και να μην του εκχωρηθεί η αρμοδιότητα επαναγοράς του χρέους των προβληματικών χωρών.
Η στάση αυτή των κορυφών του γερμανικού επιχειρηματικού και τραπεζικού κόσμου προέρχεται από την ανάγκη να προστατεύσει την εξαγωγική δυναμική της οικονομίας, αλλά και το ιδιαίτερα ευάλωτο τραπεζικό σύστημα. Μέσα στο 2011 η Γερμανία θα πρέπει να εξοφλήσει ληξιπρόθεσμα ομόλογα που ανέρχονται περίπου στο 14% του ΑΕΠ της. Όσο περίπου και τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα που έχει να εξοφλήσει η Ελλάδα εντός του ίδιου χρόνου.
Με μια σοβαρή διαφορά: ενώ στην Ελλάδα το 65% των ομολόγων αυτών είναι κρατικά και το υπόλοιπο είναι τραπεζικά, στη Γερμανία το 80% είναι τραπεζικά. Το 2011 είναι για τη Γερμανία μια χρονιά μεγάλων απαιτήσεων για την αναχρηματοδότηση του χρέους των τραπεζών της. Κι αυτό την εμποδίζει να ενδώσει στο ευρωομόλογο, που θα ανεβάσει τα επιτόκια δανεισμού τόσο του γερμανικού κράτους όσο και των γερμανικών τραπεζών κατά 2% ή 3%.
Τι θα γίνει αν δεν δημιουργηθεί αυτός ο μηχανισμός της ευρωζώνης που απαιτούν οι αγορές; Το πιθανότερο είναι οι πιέσεις στις αγορές να αυξηθούν σε τέτοιο βαθμό που θα κάνουν κι άλλες χώρες να λυγίσουν και να προστρέξουν σε «μηχανισμούς στήριξης». Η Πορτογαλία κρατιέται ήδη με τα δόντια. Κι όλα αυτά μέχρι να εξαναγκαστεί και η Γερμανία να υποχωρήσει.
το ποντικι
1 σχόλιο:
ΛΑΕ ΞΥΠΝΑ
Υπάρχει μία πτυχή της χθεσινής συμφωνίας, από την οποία προκύπτει ξεκάθαρα πως η Ελλάς έχει οριστικά ξεπουληθεί και πως ο δρόμος στον οποίο μας οδηγούν δεν έχει γυρισμό. Η χώρα μας πλέον θα δανείζεται από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για να επαναγοράζει τα ομόλογα που λήγουν. “Με τον δανεισμό από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, μετατρέπεται το ιδιωτικό χρέος προς τους διεθνείς τοκογλύφους, το οποίο θα μπορούσαμε άνετα να κουρεψουμε σε ενυπόθηκο χρέος προς τα κράτη της ΕΕ, όπως ακριβώς και τα 110 δις, το οποίο δεν θα μπορούμε πλέον να αγγίξουμε”.Με απλά λόγια, το χρέος προς τους ιδιώτες, το οποίο θα μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή ως κυρίαρχο κράτος να αρνηθούμε (με μοναδική συνέπεια να χάσουν πολλά λεφτά οι κερδοσκόποι) γίνεται χρέος προς την Ε.Ε., με αποτέλεσμα η όποια περικοπή ή επαναδιαπραγμάτευση να καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη.
Δημοσίευση σχολίου