Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ
«Θεμελίωσα τον σκοπό μου στο τίποτα»! Στο «προθανάτιο» έμβλημα του Μαξ Στίρνερ, ενός από τους μεγάλους ουτοπικούς της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής σκέψης τον 19ο αιώνα, εξαναγκάζονται να καταφύγουν οι οπαδοί και ψηφοφόροι του νεο-ΠΑΣΟΚ κατ' αυτάς, δηλαδή την εποχή του Γ. Παπανδρέου του Γ’, όταν από τηλοψίας, «χωρίς τύψη και χωρίς αιδώ», οι Ανεπάγγελτοι Επαγγελματίες Πολιτικοί του Κινήματος κόπτονται και ωρύονται και μέχρι δακρύων «υπερασπίζονται» την… ηθική της πολιτικής και τη… θυσία τους υπέρ του κοινού συμφέροντος!
Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι όχι μόνο τη σημερινή εποχή, κατά την οποία το Κίνημα (!) ως κυβέρνηση καθημερινώς ολισθαίνει σε αυξανόμενο αυταρχισμό και αστυνομική βία σε βάρος του «Εχθρού Λαού», αλλά και σε άλλες αντίστοιχες «εποχές».Προέρχονται από το τίποτε και καταλήγουν στο τίποτε, υπό την κοινή κατακραυγή!
Είναι η μοίρα των «δημοσίων» προσώπων, που ως διάττοντες εμφανίζονται στο προσκήνιο, χωρίς προηγουμένως να έχουν υποστεί τη βάσανο του «Κοινωνικού Καθαρτηρίου»…
Τα χαρακτηριστικά τους: Γλώσσα και φρασεολογία στερούμενες πίστης και συναισθήματος, που η βάσκανος μοίρα εναπέθεσε στον λόγο τους την υπεράσπιση της τιμής της Δημοκρατικής Παράταξης!
Οι «Επαγγελματίες της Πολιτικής» και Ανεπάγγελτοι ως πολίτες εκφράζουν ακριβώς την αντιστροφή της Κοινωνικής Πυραμίδας Αξιών. Και ως εκ τούτου στερούνται ικανού βαθμού πειστικότητας. (Η Κοινωνική Πυραμίδα Αξιών προϋποθέτει επιτυχία στον επαγγελματικό στίβο, καταξίωση στην τοπική κοινωνία, επέκταση της αναγνώρισης αυτής σε επίπεδο νομού, περιφέρειας και τελικώς πανελληνίως, με επιστέγασμα την κατάκτηση του βουλευτικού αξιώματος).
Είναι δε αποδεδειγμένο ότι η Κοινωνική Πυραμίδα Αξιών αποτελεί οιονεί ένα κοινωνικό φίλτρο, διά του οποίου διηθείται η ανθρώπινη προσωπικότητα, δοκιμάζεται και αποκτά αναντίρρητο λόγο αξιοπιστίας, που εγγίζει τα όρια της επιβολής στο κοινωνικό σύνολο.
Η παρακμή και σχεδόν η ανυποληψία στην οποία έχει περιπέσει το σημερινό πολιτικό σύστημα της χώρας δεν αποσυμπλέκονται από την κυριαρχία σε αυτό των «Επαγγελματιών της Πολιτικής», η επιδίωξη των οποίων για διαρκή παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο παρακάμπτει «νόμους και προφήτες» και, κυρίως, ηθικές αξίες!
Από τους κατ' επωνυμία «Σοσιαλιστές», αλλά ανήκοντες στη «Λέσχη» των «Επαγγελματιών της Πολιτικής», παρατηρείται ότι απουσιάζει η σύλληψη της Κοινωνίας και του Κράτους ως του «σπιτιού του λαού» και αντ' αυτής επικυριαρχεί η αντίληψη των νομέων του Κράτους και της Εξουσίας.
Τι κι αν από το 1932 ο «γενάρχης» της σουηδικής σοσιαλδημοκρατίας –πρότυπο και για τη σημερινή ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, στην οποία αυτοτοποθετείται και το νεο-ΠΑΣΟΚ– Πιέρ Άλμπιν Χάνσον διαλαλούσε:
«Το θεμέλιο ενός σπιτιού είναι η σύμπνοια και τα κοινά συναισθήματα. Το καλό σπίτι δεν θεωρεί κανέναν προνομιούχο ούτε παραγνωρισμένο. Δεν ξέρει από εύνοιες ή από προγονούς. Σε αυτό κανείς δεν κοιτάζει κανέναν αφ' υψηλού, κανείς δεν προσπαθεί να κερδίσει πλεονεκτήματα εις βάρος του άλλου και ο ισχυρότερος δεν καταπιέζει ούτε και λεηλατεί τον αδύναμο. Στο καλό σπίτι επικρατούν η ισότητα, η συντροφικότητα, η συνεργασία και η χρησιμότητα. Εφαρμοσμένο στο μεγάλο σπίτι των ανθρώπων και των πολιτών το εν λόγω σπίτι θα ισοδυναμούσε με τη διάλυση των κοινωνικών και οικονομικών προσκομμάτων που τώρα διαχωρίζουν τους πολίτες σε προνομιούχους και μη, σε άρχοντες και υπηκόους…».
Η πρακτική και η δράση των Ανεπάγγελτων Επαγγελματιών της Πολιτικής έχουν συντελέσει ώστε ο πολίτης, αποθαρρυμένος από την αντίληψη «όλοι ίδιοι είναι», να μην προκρίνει και να μην ψηφίζει ιδέες, αλλά να κυνηγά το ιδιοτελές σε βάρος του κοινωνικού συμφέροντος. Και μάλιστα η πεποίθησή του αυτή οσημέραι να εμπεδώνεται από τη διαπίστωση ότι οι πολιτικοί ασχολούνται με ένα και μόνο: Τη διεκδίκηση, διακράτηση, νομή και απόλαυση της Εξουσίας μέχρι τρυγός.
Και αν αυτό παρετηρείτο μόνο στους κόλπους των θιασωτών της άπληστης Αγοράς και των κηρύκων του Νεοφιλελευθερισμού, ο πολίτης θα γνώριζε επακριβώς την κατεύθυνση του κινδύνου.
Δυστυχώς, το μοντελάκι αυτό προτιμάται κατ' εξοχήν από τους «Ανεπάγγελτους Επαγγελματίες της Πολιτικής», ελληνικής κοπής, με «σοσιαλιστικά» χαρακτηριστικά, και κατά πλήρη άγνοια του ότι
• …η Δημοκρατία της κατάργησης των διακρίσεων με τη δημοκρατική λήψη των αποφάσεων αποτελεί την υψηλότερη απόδειξη της νομιμότητας, με την οποία υποδηλώνεται η συμμετοχή του πολίτη με ίσους όρους στον καθορισμό των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών στόχων,
• …η πίστη στο Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας μεταβάλλει τη φύση της Αγοράς μέσω της κατανομής του εισοδήματος,
• …η βαθμιαία αποκοπή των προνομίων των εχόντων και κατεχόντων γίνεται κατορθωτή μόνο μέσω του κοινωνικού ελέγχου.
Ήδη στους σκεπτόμενους κόλπους της Ελληνικής Κοινωνίας εμπεδώνεται η αντίληψη να αντιμετωπίζονται οι «Ανεπάγγελτοι Επαγγελματίες της Πολιτικής» με την αρά «εκάς οι βέβηλοι», να επιδιώκεται η διέγερση της αυτενέργειας του Πολίτη και η Πολιτική να εισέλθει στο πλαίσιο ενός συνεχούς, ασυμβίβαστου και διεισδυτικού κοινωνικού ελέγχου.
Και μάλιστα την εποχή του Μνημονίου, της κατεδάφισης του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας και της υπαγωγής της χώρας στην κατάσταση της μειωμένης Εθνικής Ανεξαρτησίας, του αυξανόμενου σε καθημερινή βάση αυταρχικού κράτους, με στόχο την κάμψη του αγωνιστικού πνεύματος του «Εχθρού Λαού» …
Το χαρακτηριστικότερο των «δειγμάτων» Ανεπάγγελτου Επαγγελματία της Πολιτικής ο νυν υπουργός, κατ' ευφημισμό, «Προστασίας του Πολίτη» κ. Χρήστος Παπουτσής…
Στην περίπτωσή του επιβεβαιώνεται το ρηθέν από τον αείμνηστο Βαγγέλη Γιαννόπουλο, υπό μορφή ερωτήματος και με τη γνωστή φιλοπαίγμονα φρασεολογία του:
- Τζουμάκο (Παπουτσάκο), για πες μας, πόσα ένσημα έχεις κολλήσει στο βιβλιάριό σου;
Αποτελεί πλέον κοινή συνείδηση ότι οι Ανεπάγγελτοι Επαγγελματίες της Πολιτικής, λόγω ακριβώς αυτών των χαρακτηριστικών τους και προκειμένου να επιβιώσουν στο προσοδοφόρο επάγγελμα της Πολιτικής,μετουσιώνονται ενσυνειδήτως σε πραιτωριανούς στις «Τρεις Φαμίλιες», που δεκαετίες τώρα διαγουμίζουν τον τόπο!
Η καρκινοειδής αυτή απόφυση του πολιτικού μας συστήματος διαρρέει, με εξαίρεση τα κόμματα της Αριστεράς, κυρίως τα κόμματα εξουσίας και εκείνα της «Συμμαχίας των Προθύμων» (Ντόρα Μπακογιάννη, Γ. Καρατζαφέρης).
Όμως δεν παροράται ο ισχυρός παράγοντας Διαπλοκής, «Φαμιλιών», 343 οικογενειών, που επικυριαρχούν και απομυζούν τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που ελέγχονται από τις συγκεκριμένες οικογένειες, ετεροχθόνων σωτήρων (!), εξωχώριων Κέντρων Εξουσίας…
Αλλά να μην απολησμονείται ο ενοραματικός λόγος του Ποιητή, που διασαλπίζει:
- Ας πέσουμε μήπως κι αναστηθούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου