Κλείνουμε σήμερα 7 χρόνια ακυβέρνητοι!

Ο Παπανδρέου  σήμερα στο χείλος της καταστροφής αντιδρά με σύσκεψη. Είναι προφανές ότι δεν ξέρει τι άλλο να κάνει και απλά θέλει να δείξει ότι κάτι κάνει.

Στην πράξη ο Παπανδρέου έχει διακριθεί για δυο πράγματα ως πρωθυπουργός. Για αυτές τις συσκέψεις στο Μάξιμου και κάποια ευτράπελα εκεί μέσα, και για τα ατέλειωτα ταξίδια  από τα οποία  σπάνια βγήκε κάτι απτό. Επιπλέον ότι έπιασε το αντιμετώπισε ως τρίχρονο παιδί. Το έσπασε χωρίς να νοιάζεται αν θα μπει κάτι στην θέση του ή πολύ πριν έχει κάτι έτοιμο για να βάλει στην θέση του. Opengov; Αρμοδιότητες υφυπουργών; Στελέχωση του κράτους; Συντονισμός;

Αν δεν ήταν  αυτό το Χάος και το ΔΝΤ θα είχε περάσει μάλλον απαρατήρητος.  Στην πράξη δεν διοίκησε, δεν σχεδίασε, δεν υλοποίησε, δεν κυβέρνησε,  δεν καθοδήγησε.  Μαζί με την περίοδο Καραμανλή κλείνουμε σήμερα  7 χρόνια ακυβέρνητοι και βαδίζουμε στα 8.  Ήταν  7 Μαρτίου του 2004 όταν ξεκινησε ο κατηφορος. Δυο άεργοι ανέλαβαν την  χώρα  διαδοχικά  και κληρονομικά με την ευθύνη και  την υποστήριξη  των ΜΜΕ.

Μην ρωτάτε γιατί χρεοκοπήσαμε λοιπόν… Ίσως το να βλέπουμε αποσπασματικά τα πράγματα και αποκομμένη την ευθύνη του ενός ή του άλλου να είναι μάλλον η μισή αλήθεια.

Στην πράξη αντιλαμβανόμαστε ότι ο καθένας από αυτούς ήταν ισάξιος του άλλου, λειτούργησαν συμπληρωματικά  και βρέθηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και των αναγκών της πατρίδας.

Γιάννης Παπαϊωάννου