Η Σωτηρία της χώρας εναποτίθεται στον Πατριωτισμό των Ελλήνων

«Η Ελλάδα δεν αποδέχεται επ’ ουδενί λόγω να τεθή υπό ξενικήν κηδεμονίαν έστω και εκβιαζομένη διά κανονιοφόρων… Άλλωστε η αποδοχή των προτάσεων (Γαλλίας - Ιταλίας για τα Λαυρεωτικά) θα αποτελούσε απαράδεκτον μείωσιν του κύρους της Χώρας, παραχώρησιν καθεστώτος ετεροδικίας και απεμπόλησιν του δικαιώματος ελέγχου ενός κρισίμου τομέα της εθνικής Οικονομίας…»

ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΔΕΛΗΓΙΩΡΓΗΣ
Πρωθυπουργός, συνεδρίαση Βουλής, 3 Ιουλίου 1873

Η Σωτηρία της χώρας εναποτίθεται στον Πατριωτισμό των Ελλήνων

του Θανάση Αντωνόπουλου

Την υπερήφανη, πατριωτική αυτή απάντηση έδωσε η μικρή Ελλάδα της Μελούνας στις ληστρικές απαιτήσεις, και τότε, των δύο υπερδυνάμεων της εποχής, Γαλλία και Ιταλία, οι οποίες διά των πρεσβευτών τους στην Αθήνα, Ζιλ Φερί και Μαρκήσιου Μελιοράτι, ζητούσαν να εκχωρηθεί η Δημόσια Περιουσία (Εκβολάδες των αρχαίων ορυχείων του Λαυρίου) στις ληστρικές ορέξεις της γαλλοϊταλικής εταιρείας Roux – Serpieri υπό την άμεσο απειλή των κανονιοφόρων.

# «…Επέρχονται δεινά διά την Ελλάδα αν εντός της τρεχούσης βουλευτικής συνόδου δεν δώσητε ευάρεστον τέρμα (στην υπόθεση των Εκβολάδων)… Είμεθα αναγκασμένοι μετά της Ιταλίας να παρατήσωμεν το συνδιαλλακτικόν ύφος και να επιζητήσωμεν δι’ άλλων μέσων την προστασίαν των υπηκόων μας…»
(Κοινή διακοίνωση προς την Ελληνική Κυβέρνηση των πρεσβευτών στην Αθήνα Γαλλίας – Ιταλίας.)

Εκατόν τριάντα χρόνια αργότερα, η «ισχυρή Ελλάδα» της συγκυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου του Γ’ και του Ευάγγελου Βενιζέλου συναποδέχεται και συνομολογεί την αποδοχή να διατελεί η χώρα υπό καθεστώς Μειωμένης Εθνικής Κυριαρχίας, να υπάγεται τη συμπράξει τους σε καθεστώς οικονομικής υποτέλειας στο Διεθνές Τοκογλυφικό Κεφάλαιο, να εκποιείται η Δημόσια Περιουσία έναντι πινακίου φακής, να υποβαθμίζεται το επίπεδο ζωής των Ελλήνων στο αντίστοιχο των «Θλιβερών Τροπικών» που περιγράφει στο ομώνυμο σύγγραμμά του ο μεγάλος εθνολόγος Λεβί Στρως και να υποθηκεύεται το μέλλον της Ελλάδος μέχρι, τουλάχιστον, τρίτης γενεάς!

Εθνική μελαγχολία…
Ταυτοχρόνως, η χώρα και ο λαός της να διακατέχονται από το έντονο συναίσθημα εθνικής ταπείνωσης και μελαγχολίας, ενώ η «Άρχουσα Ελίτ», με τη μορφή της κυβερνητικής Εξουσίας, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο κυβερνητικό εκπρόσωπο, σε κάθε βήμα της να τελεί υπό την ισχυρή προστασία του «αστυνομικού κράτους» των «πραιτόρων» τού κ. Χρήστου Παπουτσή, προκειμένου να διασωθεί από την οργή, τις αποδοκιμασίες, τη χλεύη της πλειονότητας των Ελλήνων!

Η ατμόσφαιρα αυτή παραπέμπει την Ιστορική Μνήμη στην απέχθεια των Ελλήνων, των Πόλεων-Κρατών, μετά τη Μάχη στις Κυνός Κεφαλές (197 π.Χ.) για τους Ρωμαιόφρονες, τους αποκληθέντες μεταγενεστέρως και Γραικύλους, οι οποίοι ως «Πέμπτη Φάλαγγα» συνέτειναν στο να καταστεί η Ελλάδα «Provincia Achaia» στο Ρωμαϊκό Ιμπέριουμ…

Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή που δίδει στις «Ιστορίες» του ο μέγας ιστορικός Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης:

# «Γενική κατήφεια επικρατούσε στους Έλληνες των Πόλεων-Κρατών εν όψει του επερχόμενου Ρωμαίου κατακτητή. Τους Ρωμαιόφρονες οι πάντες απέφευγαν ακόμη και να τους απευθύνουν τον λόγο. Όπου τους συναντούσαν, στους δρόμους ή στην Αγορά, τους λοιδορούσαν, τους ύβριζαν και τους θεωρούσαν μίασμα για την πόλη τους. Τους ταύτιζαν με τον εχθρό…» (Ελεύθερη απόδοση του σχετικού αποσπάσματος).

Βεβαίως, η «Ιστορική Χλεύη» για τους ανά τους αιώνες Ρωμαιόφρονες παρέμεινε αναλλοίωτη στην ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού.

Οι απολογητές του Γραικυλισμού…
Βεβαίως, θα αποτελούσε ματαιοπονία να υπενθυμίσει κανείς στον αυτοδιαφημιζόμενο ως «ειδήμονα του Δημοσίου Δικαίου», «ιδεολογικό περιηγητή» Ανδρέα Λοβέρδο βασικές αρχές που διέπουν τον δημόσιο βίο, τις οποίες ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα δίδαξε ο Κλερέλ ντε Τοκ(ε)βίλ στην «Ανατομία της Δημοκρατίας», με βάση τις οποίες μπορεί να εξοικειωθεί το άτομο με το αίσθημα της δικαιοσύνης, με τους άγραφους νόμους, με τις αδιαπραγμάτευτες αξίες, και χωρίς τις οποίες είναι αδύνατον να τρέφει οποιαδήποτε «εμπιστοσύνη» προς τη Δημοκρατία. Η «ροπή» προς τη Δικαιοσύνη είναι ένα με τον άνθρωπο, είναι υπεράνω κάθε θετικού δικαίου, και γι’ αυτό είναι ικανή να δώσει στην απλή συν-οικία των μεμονωμένων ατόμων την αίσθηση της κοινότητας. Ο χρησιμοθηρικός υπολογισμός δεν είναι αρκετός να κάνει το άτομο να συνυπάρξει με ένα άλλο. Το Κράτος δεν είναι δυνατόν να συρρικνωθεί σ’ ένα τεχνητό σύνολο από νόμους και συμβάσεις, που υποτίθεται «φροντίζουν» και εγγυώνται το μέλλον του ατόμου, χωρίς να συνυπολογίζεται η γνώμη του.

Ο κ. Λοβέρδος, ως απολογητής του Γραικυλισμού, μετέρχεται στα «ιδεολογικά» του άλματα και «φόρμες» «πεφωτισμένης δεσποτείας», διακινούμενες στο γνωστό διαφημιστικό διασάλπισμα: Σκεπτόμαστε πριν από σας, χωρίς εσάς, για εσάς… Και κατ’ αυτόν τον τρόπο στρέφει την «Ελπίδα εναντίον της Ελπίδος» (spes contra spem)…

Προμηνύεται κοινωνική καταιγίδα…
Οι βυθομετρήσεις της Κοινής Γνώμης είναι ενδεικτικές των διαθέσεων της πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού να αδράξει στα χέρια του τις τύχες του… Καταναλώνει, ως φαίνεται, τα τελευταία αποθέματα της υπομονής του για μια κυβερνητική πολιτική που οδηγεί τον Ελληνισμό στην άβυσσο… Το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης εκμετρεί υπό τον γόο των δύστηνων Ελλήνων το ζην…

Η Εθνική Ταπείνωση προβάλλει ως νεκρικό σάβανο στον ορίζοντα αυτής της χώρας και στη συνείδηση της πλειοψηφίας των κατοίκων της ωριμάζει η ενόραση-διαπίστωση του Ποιητή: «Ας πέσουμε μήπως κι αναστηθούμε…».

Το «Σύστημα» τις τελευταίες τρεις δεκαετίες «έσπειρε ανέμους και θα θερίσει θύελλες». Αντιμετώπισε την πορεία της Ελλάδας ως «οικογενειακή υπόθεση» των «Φαμελιών» (Παπανδρέου – Καραμανλή – Μητσοτάκη) και των εν αυταίς συνοικουσών «υπο-Φαμελιών»…

Η «Άρχουσα Ελίτ» διακτινίζεται πέριξ των τριών αυτών πυλώνων και αντιμετωπίζει τη χώρα και τον λαό της ως Κατακτητής. Λεηλατεί τον πλούτο της, καταστρέφει τον Πολιτισμό της, υπονομεύει την Ελληνική Γλώσσα και την Ελληνική Παιδεία, επιδιώκει να εθίσει τον λαό στην Εθελοδουλεία. Εξαγοράζει συνειδήσεις. Επιδίδεται στον συστηματικό εκχυδαϊσμό κάθε Αξίας. Υπονομεύει την εθνική υπόσταση της χώρας!

Η Σωτηρία της χώρας εναποτίθεται στον Πατριωτισμό των Ελλήνων. Οι Επαγγελματίες της Πολιτικής είναι πλέον, κατά κοινή και αδιαμφισβήτητη διαπίστωση, οι μοιραίοι για την αυτόνομη ύπαρξή της…

Πηγή