Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Με αφορμή την 3^η του Σεπτέμβρη

Το ιδεατό ΠΑ.ΣΟ.Κ., η αρχική σύλληψη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όπως τουλάχιστον την συνέλαβαν ελάχιστοι δεν πήρε σάρκα και οστά. Έπαθε έκτρωση στην κυοφορία του. Συνέβη την δεκαετία του 70’. Το υπαρκτό ΠΑ.ΣΟ.Κ. διένυσε μια τροχιά σταδιακής εκφυλιστικής μετάλλαξης που έφθασε στην Τερατογονία, στο ΚΚΚΑΣΟΡ*.

Ως εξώφυλλο στο βιβλίου μου (Αύγουστος 2009) που αναφέρεται σε αυτήν την τερατογέννεση επέλεξα ένα κλασικό Αγγείο που βρίσκεται στο Μουσείο του Μονάχου και εικονίζει ένα τέρας της Ελληνικής Μυθολογίας. Τελικά η ιστορία άρχισε και τελείωσε στο Μόναχο, στην Siemens. Στο Ίμραλι πριν, στο ΔΝΤ μετά. Στο Μόναχο 23 ετών έγραψα μαζί με άλλους έξη την μυθική διακήρυξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Όσοι έχουν μνήμη αυτής της πολιτικής διαδρομής γνωρίζουν ότι έχω το δικαίωμα αλλά και το καθήκον να δίνω στο μεταλλαγμένο πλέον μόρφωμα το όνομα που ανταποκρίνεται στην σημερινή τερατώδη φύση του.

Το νέο όνομα, ΚΚΚΑΣΟΡ ειδικά για τις εγχώριες συνθήκες, είναι μια έξυπνη πολιτικά και επιστημονικά απάντηση στην ολοκληρωτικού τύπου προσπάθεια ιδιοποίησης λέξεων, αξιών, ιδανικών, αρχών, αγώνων, συμβολισμών από τους βιαστές και διαφθορείς τους. Αυτών που πρωταγωνίστησαν στην αποτυχία - χρεοκοπία ενός ιστορικού εγχειρήματος. Που δολοφόνησαν τα οράματα μας.

Η επιβολή των σύγχρονων ολοκληρωτισμών γίνεται δια της καταστροφής των λέξεων, των εννοιών, των ταυτοτήτων. Όχι με τα τανκ του Γεωργίου Παπαδόπουλου.

Ένα άλλο που μισούν και δολοφονούν οι ολοκληρωτικές ομάδες και τα πρόσωπα είναι η ιστορική μνήμη ενός Πολιτικού Κινήματος. Γιατί αυτή είναι πολύ αρνητική και αποκαλυπτική για αυτούς.

Τα αρχικά γράμματα του νέου ονόματος εκφράζουν, ονοματοδοτούν τις πολιτικές στιγμές της τερατογονίας, όχι πλέον ενός κόμματος αλλά μίας ολοκληρωτικού τύπου καριερίστικης κάστας. Οι άνθρωποι όλων των ταυτοτήτων, οι άνθρωποι για όλες τις πολιτικές, για όλες τις εποχές που δεν ξέρεις τι πιστεύουν γιατί απλά δεν πιστεύουν σε τίποτε. Βάλτε εσείς τις ταυτότητες και τα επίθετα. Ούτε ο χαμαιλέων έχει τόσες συνεχείς μεταμορφώσεις. Η Πολιτική ως Απάτη είναι ο σύγχρονος επιστημονικός όρος. Το τέλος δηλαδή της πολιτικής.

Η Πολιτική Επιστήμη και η Κοινωνιολογία δεν συναντούν Παγκοσμίως ένα τόσο υψηλό επίπεδο εκφυλισμού και διαφθοράς ενός πολιτικού οργανισμού. Το «εγχώριο Πανεπιστήμιο», η «Πολιτική», τα «Κινήματα» αδυνατούν να το αναλύσουν λόγω διανοητικής επιστημονικής αδυναμίας, πνευματικής οκνηρίας αλλά κυρίως λόγω διαφόρων μορφών εξαρτήσεων και ταυτίσεων. Το «καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση».

Προϊόν αυτής της αδυναμίας είναι η πολιτική καχεξία τους, το «κανένας», η απουσία κινημάτων διαρκείας – περιεχομένων και κυρίως η διάχυτη στην κοινωνία σύγχυση και αναξιοπιστία. Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσουμε την ανύπαρκτη διαπραγματευτική ισχύ με τους ξένους κερδοσκόπους και ανταγωνιστές του υπονομευμένου στο εσωτερικό του συστήματος Ελλάδα.

Το μεταπολιτευτικό πολιτικό πρωτάθλημα, με όλες τις φανέλες του, όχι μόνον αυτές της Pepsi και της Cola, μετά το 1989 – 1995 ήταν και είναι σημαδεμένο. Είχε την παράγκα του όπως το άλλο. Έτσι η χώρα βρέθηκε και βρίσκεται χωρίς Κυβέρνηση και χωρίς αντιπολίτευση. Χωρίς Αξιόπιστη Αντιπροσώπευση.

Ιστορικό αποτέλεσμα της τερατογονίας στον πολιτικό χώρο που ανέλαβε κύρια την ευθύνη του τόπου ήταν μια από τις μεγαλύτερες ήττες που υπέστη η χώρα.

Σε μια περίοδο – το 1985, το 1989, το 2001, το 2004 - όπου η ιστορία, η γεωγραφία, η οικονομία και το Ελληνικό πνεύμα της έδιναν και της δίνουν τα εφόδια να πρωταγωνιστεί Παγκοσμίως και στην Ευρώπη.

Αντί για το ραντεβού με την ιστορία οδηγήθηκε προσχεδιασμένα, τυχοδιωκτικά, ανεύθυνα από μικρούς, ανίκανους, τουρίστες της ιστορίας, ιδιώτες παρά δημόσια πρόσωπα στον βάραθρο.

Σε μια Δημοκρατία αυτή η κάστα – τα μιζοκόμματα, τα μη κόμματα – θα βρίσκονταν εκτός νόμου και τα άδεια αραχνιασμένα εικονικά γραφεία τους, οι ποικίλες γιάφκες θα είχαν κλείσει.

Σε μια φυσιολογική χώρα ο Νομικός κόσμος θα έβαζε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα ενός ριζοσπαστικού νομοσχεδίου αντιδιαφθοράς και το αίτημα της τιμωρίας των ενόχων.

Όχι την προδιαπραγματευμένη συγκάλυψη ούτε το πέταγμα δυο τριών κεφαλιών στην πλατεία για τον όχλο. Αυτό γίνεται στα Σουλτανικά καθεστώτα όχι στις Δημοκρατίες. Αλλά επέμβαση στις δομές, στους αντιθεσμούς, στα μιζοκόμματα δηλαδή που επιδιώκουν να συντηρηθούν παρουσιαζόμενα ως θεσμοί της Δημοκρατίας όταν βρίσκονται στον αντίποδα της. Η πηγή της διαφθοράς και της χρεοκοπίας είναι η μιζοπολιτική, το μιζοκόμμα. Για να γίνουμε περισσότερο πρακτικοί ο Τσοχατζόπουλος ή ο Τσουκάτος δεν είναι το πρώτο παλιό στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ο πρώτος διαφθορέας ήταν άλλος. Ο Τσοχατζόπουλος ήρθε μετά. Ο Τσουκάτος δεν ήταν στρατηγός. Ήταν παιδί του παιδομαζώματος όπως και άλλοι. Όπως ο Ραγκούσης και ο Πεταλωτής στον άλλο κύκλο ελέγχου της ιστορικής δυναμικής ενός χώρου.

Σε μια φυσιολογική χώρα η Κοινωνία Πολιτών, τα Κινήματα θα έπαιρναν τον χαρακτήρα κινημάτων αντιδιαφθοράς, πολιτικής και ηθικής ανόρθωσης.

Ανάδειξης της πολιτικής ως παραγωγή ιδεών, προγραμμάτων, σχεδίων, ως ανώτερη Τέχνη, ως αγάπη για την Πόλη. Περιορισμό του κόστους, εξαφάνιση της παρασιτικής γραφειοκρατικής κρατικοδίαιτης αντιπολιτικής. Της «πολιτικής» ως μέσο πλουτισμού, Τοποφαγίας και Ελλαδοφαγίας. Πρόκειται για την ύβρη προς τον Παγκόσμιο πολιτισμό.

Το ερώτημα είναι γιατί αυτά απουσιάζουν; Τι τα εμποδίζει; Τι τα παρεκτρέπει από το να διανύσουν ένα φυσιολογικό δημιουργικό κύκλο. Γιατί τα «κινήματα» είναι βίαια, στιγμιαία, καταστροφικά αντί να είναι δημιουργικά, οικοδόμησης.

Τι αντιπροσωπεύει τελικά μετά από τέσσερις περίπου δεκαετίες αυτό το συντηρούμενο, το επιβεβλημένο αντιδημοκρατικά από Εξωελλαδικούς και Εγχώριους Εξωθεσμικούς κύκλους αλλά και τον δανειοδοτούμενο δημόσιο προϋπολογισμό τέρας; Αντιπροσωπεύει το όνειδος της χώρας και των Ελλήνων. Το όνειδος αυτού που ονομάσθηκε ιστορικά Δημοκρατική Παράταξη.

Το ιστορικό, το εθνικό αίτημα είναι η τιμωρία και ο Εξοστρακισμός, του ότι χειρότερου, ένοχου, κακιστοκρατικού και ευτελούς επεβλήθη αντιδημοκρατικά. Η απελευθέρωση της Δημόσιας και Πολιτικής ζωής. Η ηθική, πολιτική και παραγωγική οργάνωση της χώρας.

Όταν η Αναξιοκρατία, η Κακιστοκρατία και η Βλακεία επιβάλλονται στην πολιτική σφαίρα, τότε ειδικά σε χώρες όπως η δική μας, δεν μπορούν να υπάρξουν υψηλές σταθερές αξίες στις άλλες σφαίρες. Στην Εκπαίδευση, στην Παραγωγή, στην πληροφόρηση ακόμη και στην Τέχνη.

Το έλλειμμα, τα δεσμά της χώρας δεν είναι οικονομικά. Ήταν και είναι πολιτικά.

Η οικονομία, η παραγωγική, η δημιουργική, η κερδοφόρα, ήταν μαζί μας. Άλλο κέρδος, άλλο εισόδημα. Η πολιτική δεν ήταν, γιατί δεν ήταν πολιτική. Οι λειτουργοί της εκτός των άλλων ήταν, έγιναν, εισοδηματίες και τιμαριούχοι.

Μια από τις εκφράσεις του μεταπολιτευτικού τέρατος.

Εδώ ήταν πολύ in να παρκάρεις επί δεκαετίες στις Υπουργικές, Βουλευτικές καρέκλες χωρίς να Κυβερνάς. Να διαχειρίζεσαι ιδιωτικά, συντεχνιακά, οικογενειακά το δημόσιο χρήμα στα πλαίσια μίας οικονομίας εξαγωγής κεφαλαίων διαμέσου του χρέους. Να είσαι τζογαδόρος στην Σοφοκλέους. Να κάνεις το Κυβερνώ διορίζω.

Όλα αυτά οδήγησαν στην υπερχρέωση. Τι σχέση με την ανάπτυξη είχαν και έχουν αυτά τα πολιτικά υποκείμενα; Συλλαβίζουν τώρα χωρίς να την κατανοούν την λέξη ανάπτυξη.

Ο τυχοδιωκτισμός έκανε την χώρα έρμαιο των κερδοσκόπων στην τελευταία πράξη του δράματος το 2009. Θύμισε εκλογές του 1920.

Όπως οι εκλογές του 2000 έμοιαζαν με αυτές του 1961.

Αντιστάθηκα πολύ, η αλήθεια είναι πολύ μόνος, στην τερατογονία, στο τέρας σε ένα ιδιαίτερα απολίτιστο και βάρβαρο περιβάλλον. Ζώντας στην Αθήνα αλλά μη βλέποντας Αθήνα. Πόλη, Αγορά, Εκκλησία, Αισθητική, Φιλοκαλία. Δολοφόνησαν και την Αθήνα.

Η Ελλάδα πρέπει να σπάσει τα δεσμά της, να απαλλαγή σύντομα από αυτήν την πολύμορφη βαρβαρότητα και πολύμορφή ασχήμια. Από τους δημίους της. Και θα το κάνει.

*Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ ο Εκφυλισμός ενός Ιστορικού Εγχειρήματος. Εκδόσεις ΣΤΡΑΒΩΝ.

Polis-agora.blogspot.com Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη