To ΠΑΣΟΚ χείρον του Χάρου...

Της Τζένης Κ.

Στο έργο του Λουκιανού, Νεκρικοί Διάλογοι, ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος αναφέρεται ως ο μόνος άνθρωπος που διέσχισε ποτέ τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει τον οβολό στο Χάρο επειδή, απλούστατα,  δεν του βρισκόταν οβολός. Ήτανε πανί με πανί ο μακαρίτης. Στο διάλογο αυτό, για την «οικονομία» του ενσταντανέ,  πρωτοδιατυπώθηκε και η ατάκα «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος…». Μπρος στην προφανή λογική της αρτιότητα (και βέβαια δεν μπορείς να πάρεις κάτι απ’ αυτόν που δεν το έχει για να σου το δώσει) ο Χάρος συμβιβάστηκε. Κατέβασε την κουκούλα του χαμηλότερα και τράβηξε κουπί μέχρι που ο Μένιππος αποβιβάστηκε στον Άδη. Ύστερα γύρισε σεμνά στο αγκυροβόλι του και ούτε που διανοήθηκε να αποστείλει το ασπρόμαυρο μπουγιουρντί (διότι δεν υπάρχουν λεφτά για έγχρωμες λυπητερές) με το εισπρακτέο ποσό. Άλλες εποχές. Άλλα ήθη. Στην αρχαιότητα οι Χάροι ήτανε Χάροι με το Χ κεφαλαίο. Ενώ σήμερα οι Χάροι είναι Χάροι με το Χ κεφάλαιο… Μιας και βρισκόμαστε λοιπόν στο τέλος της λογικής, η «οικονομία» του διαλόγου μας με την εξουσία στηρίζεται πλέον στο ανέφικτο. Άλλες εποχές, άλλα ήθη. Κάποτε η πολιτική ήταν η τέχνη του εφικτού. Τώρα πολιτική είναι η κακοτεχνία του ανέφικτου. Κι επειδή το να πληρώνει κανείς από έναν –στην καλύτερη περίπτωση- μετριότατο μισθό, το μάρμαρο της «αλληλεγγύης»… είναι κοινωνικά κακιασμένο και ανέφικτο, η πολιτική αποφάσισε να το εφαρμόσει. Διά της οικονομίας βεβαίως… διά της οποίας συντελούνται όλα τα εγκλήματα και αποστέλλονται άνθρωποι, ομάδες και ιδέες για βαρκάδα στον Αχέροντα.

Κάπως έτσι, κλείνει ο κύκλος του Χάρου (με το Χ Κεφαλαίο) και επιστρέφουμε στο σύγχρονο «ουκ αν λάβοις»… (ήταν και σήριαλ σε κόμικς πέρσι)… Τη λογική του «ουκ αν λάβοις» η Κυβέρνηση είναι σε θέση να την αντιληφθεί μόνο σε ό,τι αφορά την ίδια. Το δικό της «ουκ αν λάβοις» το διατύπωσε πέρσι την Άνοιξη (ενώ το είχε διαπιστώσει πολύ νωρίτερα) και φώναξε το ΔΝΤ, με τις γνωστές συνέπειες. Το ΔΝΤ αναγνώρισε προσωρινά το «ουκ αν λάβοις» αλλά εισήγαγε το σκέλος «Τι θα πει δεν έχεις…; Να βρεις»… Το «να βρεις» όπως είπαμε με άλλα λόγια παραπάνω, πάντα μετακυλίεται στους πολλούς «μη έχοντες»… Λάβε από τον ένα «μη έχοντα», λάβε από τον άλλο «μη έχοντα» γεμίζει το σακούλι… Κι έτσι ο Χάρος με το Χ κεφάλαιο βάζει υπαλλήλους να κάνουν τα δρομολόγια. Και να ξέρετε… Οι υπάλληλοι δεν κάνουν ποτέ συμβιβασμό. Δεν κατεβάζουν ποτέ την κουκούλα με σεμνότητα. Γιατί αν δεν εισπράξουν τον οβολό, θα απολυθούν…

Τέλος πάντων. Κατόπιν αυτών, θέλω κι εγώ (έλαβα χθες το μπουγιουρντί μου) να κάνω μια παράλογη δήλωση: «Γιώργο, αν κάποιος από τους δυο μας φύγει από τη χώρα, εγώ θα μείνω εδώ που είμαι και δε θα πληρώσω τίποτα…»

 Το Ποντικι

---